Οι Furious Trauma έχουν τις ρίζες τους στο μακρινό – όσο κι αν πονάει κάποιους – 1988, όταν και δημιουργήθηκαν στη Δανία. Κράτησαν μια αρκετά σταθερή παρουσία, κυκλοφορώντας τρεις ολοκληρωμένους δίσκους σε ένα διάστημα επτά χρόνων, από το 1992 έως το 1999, και μετά επήλθε χειμερία νάρκη.
Δεν γνωρίζω τι έκαναν τα μέλη της μπάντας όλο αυτό το διάστημα (κυρίως τα δύο παλαιά, γιατί οι άλλοι δύο είναι νέες προσθήκες), πάντως το “Decade At War” ακούγεται εντελώς φυσικό, σαν την άμεση συνέχεια από το σημείο που σταμάτησαν. Τίποτα δεν δείχνει ότι έχουν περάσει είκοσι ένα χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία του συγκροτήματος.
Έχοντας τόσο ζεσταμένες τις μηχανές, το “Decade At War”, το οποίο είναι ένας φόρος τιμής στους πεσόντες Δανούς στρατιώτες, έρχεται το ίδιο μαινόμενο και ορεξάτο. Το ορχηστρικό πρελούδιό του δεν σε προετοιμάζει καθόλου για την επιθετική αύρα που κατακλύζει την ατμόσφαιρα αμέσως μετά. Βασικά τι αύρα και ατμόσφαιρες και τα σχετικά. Εδώ μιλάμε για αγνό τσαμπουκά, λύσσα και ξύλο.
Έχουμε λοιπόν έναν δίσκο ο οποίος δεν αφήνει λεπτό να πάει χαμένο και να μην κάνει επίδειξη της τραχύτητάς του. Ταχύτητα, καταιγισμός, τρελά solos και τύμπανα, τραχιά φωνητικά, ό,τι περιμένει κανείς από ένα καλό thrash album βρίσκονται εδώ.
Αν κάτι χαρακτηρίζει το “Decade At War”, αυτό είναι η ειλικρίνειά του. Δεν ήρθε εδώ για πειραματισμούς, οι Furious Trauma δεν ήρθαν εδώ για να ανακαλύψουν τον τροχό. Με αμεσότητα σου λένε ότι ήρθαν εδώ για να παίξουν ξύλο. Και κανένα πρόβλημα.
Από τον ενθουσιασμό τους, όμως, οι Furious Trauma το παράκαναν λίγο και έχωσαν δεκαπέντε τραγούδια (μαζί με δύο επαναηχογραφημένα). Θεωρώ ότι θα μπορούσε να πει ό,τι ήθελε να πει σε λιγότερο χρόνο, καθώς σε κάποια σημεία αναπόφευκτα αφηνόταν κάπως παραπάνω και δημιουργούσε σιγά-σιγά μια κοιλιά. Εάν ήταν πιο λακωνικός, θα περνούσε το μήνυμά του πολύ πιο εύκολα και με καλύτερο αντίκτυπο.
Εν ολίγοις, το “Decade At War” είναι ένας δίσκος που περικλείει όλον τον ενθουσιασμό ενός συγκροτήματος που επανέρχεται μετά από δύο δεκαετίες. Ίσως το παρακάνει λίγο αλλά είναι δικαιολογημένο.
6,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com
