[Option A]
Οι ακατάπαυστα αναδυόμενοι με κάθε νέα κυκλοφορία και ένα από τα πιο καυτά ονόματα της metalcore σκηνής, οι βρετανοί While She Sleeps, μας παρουσιάζουν τον πέμπτο δίσκο τους με τίτλο “Sleeps Society”. Η μπάντα αποτελείται εδώ και πάνω από δέκα χρόνια από τους Lawrence “Loz” Taylor στα φωνητικά, Sean Long σε πρώτη κιθάρα και δεύτερα φωνητικά, Matt Welsh σε ρυθμική κιθάρα και καθαρά φωνητικά, Aaran McKenzie σε μπάσο και δεύτερα φωνητικά και Adam Savage στα τύμπανα.
Το πρώτο κομμάτι του δίσκου “Enlightenment(?)” είναι ό,τι πρέπει για να ξεκινήσει εκρηκτικά τόσο ένας δίσκος όσο και μια μελλοντική συναυλία. Γρήγορα και μελωδικά riffs, όμορφοι κι ελπιδοφόροι στίχοι, όπως παρατηρούμε στο επόμενο κομμάτι και δεύτερο single που κυκλοφόρησε για την προώθηση του δίσκου μαζί με μουσικό βίντεο, το “You Are All You Need”. Ακούγεται ήδη να έχουν ακολουθήσει το ίδιο στυλ που είχαν στον προηγούμενο δίσκο “So What?” που κυκλοφόρησε το 2019. Μεν πιο βαρύ και όχι τόσο μελωδικό το “Systematic”, δεν μπορώ να πω ωστόσο ότι μου άφησε κάτι.
Τρίτο και τελευταίο single, το “Nervous” με συμμετοχή στα φωνητικά από τον Simon Neil των Biffy Clyro. Συναισθηματικά δυνατό, όχι αυτό που περίμενα όταν το πρωτοάκουσα, αλλά δεδομένου του ότι ξέρουν να γράφουν φωνές αυτό ανεβάζει πολλά επίπεδα το κομμάτι. Από το ορχηστρικό “Pyai” περνάμε στο “Know Your Worth (Somebody)” με ένα ακραίο breakdown και ήπιες εναλλαγές ανά σημεία. “No Defeat For The Brave” ίσως το αγαπημένο μου στο δίσκο, με συμμετοχή του Deryck Whibley των Sum 41 στη θέση των φωνητικών. Το καλύτερο riff στον δίσκο κατ’ εμέ όπως και μελωδικές κιθάρες και φωνές στη συνέχεια.
Το ομότιτλο κομμάτι, “Sleeps Society”, ήταν το πρώτο single και πυροδότησε την αντίστροφη μέτρηση για την κυκλοφορία του δίσκου. Στα ίδια μήκη κύματος με τα πρωτοαναφερόμενα κομμάτια. Από εδώ και πέρα βέβαια μην περιμένετε γκάζια. Τα υπολειπόμενα τραγούδια, “Division Street”, “Call Of The Void” και “DN3 3HT” κυμαίνονται καθαρά και μόνο σε μελωδικές πορείες τόσο συνθετικά όσο και φωνητικά, χωρίς βαριά riffs, breakdowns και λοιπά.
Προφανώς και αυτό δεν είναι κάτι κακό βέβαια, καθώς οι While She Sleeps μας δείχνουν τι μπορούν να καταφέρουν πλέον εξίσου καλά με το να γράφουν κομμάτια σκοτώστρες. Έχτισαν έναν ήχο με το “This Is The Six”, τον πήγαν στο άλλο άκρο με το “Brainwashed”, εξελίχθηκαν στο “You Are We”, άλλαξαν πορεία στο “So What?”, και με το “Sleeps Society” οι While She Sleeps πιστεύω πως καταστάλαξαν στο στυλ τους.
8/10
Γιάννης Σεβίλογλου
giannisseviloglou@gmail.com
[Option B]
Τι να πρωτοπεί κανείς για τα παιδιά από το Sheffield. Δεκαπέντε χρόνια πλέον στην ύπαρξη οι While She Sleeps, όχι μόνο κατάφεραν να ξεχωρίσουν σε μια υπερκορεσμένη σκηνή για την τότε εποχή αλλά κατάφεραν να φτάσουν εδώ που είναι σήμερα. Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο metalcore και γενικότερα στο σκληρό μοντέρνο ήχο. Δεν ήταν ποτέ μια μόδα. Εξελίσσονταν από την πρώτη μέρα, για να φτάσουν να μας δώσουν αριστουργήματα όπως τα “Brainwashed”, “You Are We” και “So What?”. Η προσδοκίες μου (και πιστεύω κάθε θαυμαστή) είναι πολύ ψηλά μόνο και μόνο επειδή μιλάμε για τους While She Sleeps. Ας δούμε όμως τι έχει να μας πει το “Sleeps Society”.
Ξεκινάμε με το “Enlightenment” το οποίο με ταξίδεψε πίσω σε εποχές “The North Stands For Nothing”. Είναι σαν ένα βελτιωμένο “Hearts Outside Our Horses”, με ένα πιο μελωδικό και χαλαρό ρεφραίν. Δεν θα μπορούσε να λείπει εννοείται και μια φανταστική μετάβαση από το μελωδικό ρεφραίν σε ένα επιθετικό κόψιμο. Ακολουθεί το “You Are All You Need”, το δεύτερο single του άλμπουμ. Φανταστικό κομμάτι αλλά αυτό που ξεχωρίζει εδώ είναι το κιθαριστικό δίδυμο Sean Long και Mat Welsh. Το τι έκαναν τα παιδιά σε αυτό το κομμάτι δεν περιγράφεται. Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για κάθε lead κιθαρίστα.
Ακούγοντας απλά το intro του “Systematic” καταλαβαίνουμε ότι εδώ θα έχουμε ένα πιο hardcore κομμάτι. Τα screams του Liz Taylor με έναν πιο γρήγορο rap ρυθμό είναι σαν να βγήκαν από το “So What?”. Δυόμιση λεπτά κοπάνημα δεν έχω να πω κάτι άλλο. Για να ηρεμήσει λίγο το κλίμα περνάμε στο τελευταίο single “Nervous” με τον Simon Neil των Biffy Clyro. Το πιο συναισθηματικό κομμάτι της μπάντας μέχρι τώρα. Δεν χρειάζεται ούτε τεχνικά riffs, ούτε περίεργες φωνητικές γραμμές. Η μουσική μιλάει από μόνη της με τον Simon Neil να δίνει στο κομμάτι ακριβώς τα στοιχεία που έπρεπε.
Μετά το interlude “Pyai” περνάμε στο “Know Your Worth (Somebody)”. Ομολογώ ότι το κομμάτι δεν μου είπε και πολλά, μέχρι να ακουστεί το “shut up!” στη μέση του κομματιού. Γερό χαστούκι, τους το δίνω. Το κομμάτι από τη μέση και μετά για εμένα είναι απλά εκπληκτικό. Αλλαγή πάνω στην αλλαγή πάνω στην αλλαγή. Δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις. Ερχόμαστε λοιπόν στο “No Defeat For The Brave”, με τη συμμετοχή του μοναδικού Deryck Whibley των Sum 41. Οι άνθρωποι έπαιξαν punk με leads, αλλαγές στο ρυθμό και γενικότερα στη δομή. Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Το αποτέλεσμα είναι φανταστικό. Το “Division Street” πραγματικά δεν το περίμενα. Πιάνο και φωνές. Το κομμάτι αφορά την αστυνομική βία και είναι πραγματικά κάτι το δυνατό, με τη μουσική και την ποικιλία φωνών να γοητεύουν ακόμα περισσότερο τους πολύ δυνατούς στίχους.
Επιστρέφουμε στο πιο While She Sleeps κομμάτι του άλμπουμ. Το “Sleeps Society”. Το πρώτο single, με το οποίο το συγκρότημα ανακοίνωσε τη δημιουργία του Patreon του. Το hook στο τέλος έχει κολλήσει στο μυαλό μου εδώ και μήνες και δεν νομίζω ότι θα το ξεχάσω σύντομα. Περνάμε στο “Call Of The Void”, στο οποίο συμμετείχαν μέλη του Patreon. Ωραίο κομμάτι αλλά φαίνεται λίγο σαν filler. Κατά τη γνώμη μου δεν έχει να πει πολλά, συγκριτικά με τα υπόλοιπα διαμάντια του άλμπουμ.
Τέλος πάμε στο “DN3 3HT”, ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι της μπάντας, με διάρκεια εφτά λεπτά. Ακούμε τις ευχαριστίες της μπάντας με τη συνοδεία πιάνου. Με μια λέξη: βούρκωσα. Με πολλές λέξεις: το πόσο αληθινή είναι αυτή η μπάντα με ξεπερνάει. Το πόσο ειλικρινείς είναι αυτοί οι άνθρωποι και το πόσο αγαπάνε πραγματικά τους θαυμαστές τους και αυτό που κάνουν. Επτά λεπτά μας ευχαριστούν, και είμαι σίγουρος ότι δεν τους είναι αρκετό.
Οι While She Sleeps σε αυτό το άλμπουμ αποφάσισαν να ακολουθήσουν μια πιο συναισθηματική προσέγγιση. Πάντα ήταν μια πολύ εκφραστική μπάντα, απλά τώρα έγιναν ακόμα περισσότερο. Είναι απίστευτοι μουσικοί αλλά πάνω από όλα είναι αληθινοί. Αυτό το άλμπουμ για κάποιον που δεν έχει σχέση με την μπάντα είναι απλά ένα καλό άλμπουμ. Για κάποιον όμως που αγαπάει αυτή τη μπάντα, που την ακολουθεί και τη στηρίζει, είναι τα πάντα. Είχα καιρό να ακούσω κάτι τόσο συναισθηματικά δυνατό και μπορώ να πω ότι στο τέλος το βούρκωμα έγινε κλάμα. Κλάμα, όχι για το πόσο τέλειο είναι αυτό το άλμπουμ (που είναι) αλλά για το πόσο άνθρωποι είναι αυτοί οι καλλιτέχνες. Κλείνοντας θέλω να πω: όχι Liz, Mat, Sean, Aaran και Adam, μη λέτε ευχαριστώ. Εμείς ευχαριστούμε…
9,5/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]