Τα παλικάρια από το Byron Bay της Αυστραλίας δεν είναι πια παιδιά. Ωρίμασαν. Και μαζί τους ωρίμασε και ο ήχος τους. Όταν είσαι νέος και το αίμα σου βράζει μπορείς εύκολα να βγάλεις ένα “Killing With A Smile” για αρχή και να εκφράσεις τη δυσανασχέτηση σου για τη γκόμενα που σε παράτησε ή για προσωπικούς εχθρούς που φαντάζεσαι να μαχαιρώνεις. Όπως είπα είσαι νέος, με περίσσια επιθετικότητα. Και αυτό φάνηκε νωρίς, με το agressive ύφος τους να αποτελεί εφόδιο για metalcore πρώτης κλάσεως, καθιστώντας τους Parkway Drive ως το νέο “next big thing” του συγκεκριμένου χώρου. Τα χρόνια πέρασαν και τα παιδιά έγιναν άντρες κυκλοφορώντας τη μία δισκάρα πίσω από την άλλη, μετατρέποντάς τους σε μία από τις πιο hot μπάντες των ημερών μας. Έχοντας ως εξαιρετικό προκάτοχο το “IRE” του 2015 (το οποίο αποτελεί σύντροφο ζωής για το γράφοντα ακόμα και σήμερα) πίστευα πως είχαν φτάσει στο peak της καριέρας τους. Τελικά έκανα λάθος.
Το ολοκαίνουργιο “Reverence” είναι κυριολεκτικά ο ορισμός του “τα καλύτερα έρχονται από κει που δεν το περιμένεις”. Ως γνωστόν είναι δύσκολο για ένα συγκρότημα να επαναλάβει τον ίδιο θρίαμβο δύο φορές σερί, από τη στιγμή που σχεδόν όλα έχουν παιχτεί και ακουστεί. Οι Parkway Drive όμως είναι πιο έξυπνοι απ’ όσο θα περιμέναμε. Η επιλογή να πατήσουν επιπλέον φρένα στις επιθετικές metalcore συνθέσεις πάνω στις οποίες έχτισαν τα θεμέλια λειτουργεί προς όφελος ώστε να ψαχτούν ακόμα περισσότερο μουσικά, κάτι που είχαν ήδη ξεκινήσει να εφαρμόζουν σε κάποια κομμάτια του “IRE” όπως το “Writings On The Wall” και το “A Deathless Song“. Ναι παιδιά. Αν περιμένετε ταχύτητα, heavy riffs και βαρβατίλα στα vocals ξεχάστε το. Πλέον πρόκειται για άλλη μπάντα. Και το εν λόγω album μας το αποδεικνύει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Σαν δίσκος, το “Reverence” περιέχει τα πιο απλά και εύκολα τραγούδια που έχεις ακούσει. Από κει και πέρα χρειάζεται πάμπολλες ακροάσεις ώστε να κατασταλάξεις σε ποιο στρατόπεδο θέλεις να βρίσκεται, καθώς αναμφισβήτητα θα διχάσει πολύ κόσμο. Τα hits θεωρείται δεδομένο πως υπάρχουν και είναι πολλά. Το ανθεμικό “Prey” (φαντάζομαι παρέες αγκαλιά στα live να χοροπηδάνε τραγουδώντας το refrain”), το ultra εμπορικό “The Void” με τα άπειρα repeat που πρόκειται να φάει στην πορεία ή ακόμα και το “I Hope You Rot“ που μπορεί να είναι από τα πιο προβλέψιμα Parkway Drive κομμάτια που έχεις ακούσει, αλλά το riff-άκι του διάολε δεν υπάρχει. Βέβαια το ζουμί της υπόθεσης δε βρίσκεται εκεί, καθώς τα hits πλέον τα δημιουργούν λες και κάνουν αγγαρεία.
Όπως είπα και στην αρχή, το “Reverence” εξερευνεί άγνωστες για τη μπάντα μουσικές πτυχές. Πέρα από την αμφιλεγόμενη ερμηνεία του Winston McCall με clean φωνητικά σε πάρα πολλά κομμάτια, έχουμε για πρώτη φορά ένα Parkway Drive album τίγκα επηρεασμένο από κλασικό heavy metal. Και αυτό το κατάλαβα μετά από 2-3 ακροάσεις. Κι όμως, αν αφαιρέσεις την μοντέρνα παραγωγή, τα δυναμικά breakdowns (και έχει αρκετά) και το σημερινό groovy vibe, στην ουσία πρόκειται για ένα δίσκο full επηρεασμένο από heavy metal μεγαθήρια. Πάρε για παράδειγμα το βασικό riff του “Absolute Power” που βροντοφωνάζει Judas Priest από μακριά. Τσέκαρε λίγο τη Maiden-ίλα στη βασική μελωδία αλλά και solo στο τελείωμα του “Chronos“. Είναι διαφορετικό. Δες λίγο το πειραματικό “Shadow Boxing” και τα πρελουδιακά “Cemetery Bloom“ και “The Color Of Leaving” και βίωσε τους Parkway Drive να παίζουν μπάλα με πιάνο, βιολιά και ενορχηστρώσεις με τόση άνεση λες και το κάνουν χρόνια.
Είτε σου αρέσει είτε όχι ο δρόμος που ακολούθησαν εδώ, οφείλεις πάντως να παραδεχτείς πως πρόκειται για μία μορφή εξέλιξης. Κι άλλες μπάντες τέτοιου τύπου το πέτυχαν, απλά οι Parkway Drive το έκαναν καλύτερα. Μην ξεχνάς πως, τουλάχιστον στιχουργικά, η οργή υπάρχει ακόμα.
Συμπέρασμα λοιπόν. Με το “Reverence” οι Parkway Drive κάνουν το απόλυτο 3 στα 3 με ειδοποιό διαφορά το γεγονός πως πάνε τη μουσική τους ένα βήμα παραπέρα. Τώρα το αν θα λατρευτεί ή αν θα μισηθεί, όπως όλοι οι δίσκοι, έτσι κι αυτός, θα φανεί στην πορεία. Για μένα προσωπικά ήταν έρωτας από την πρώτη μόλις ακρόαση. Εύκολα υποψήφιο για album της χρονιάς και ευκολότερα για album του μήνα! “Welcome to a world of pain.”
9/10
Χάρης Μπελαδάκης
cbeladakisgmail.com
