Χωρίς να έχει περάσει καλά-καλά δίμηνο από το τελευταίο “Jerusalem”, οι Astral Doors επέστρεψαν. Αυτή τη φορά με μία επανέκδοση. Πρόκειται για το “Astralism” του 2006, τότε μέσω της Locomotive. Εκείνη την εποχή προσπαθούσαν ακόμα για την αναγνώριση, την οποία και κέρδισαν λίγα χρόνια μετά με το “Requiem Of Time”. Το εν λόγω album όμως, ίσως είναι αυτό που έδειξε περισσότερο πως από τότε οι Σουηδοί είχαν πεισμώσει για μεγαλύτερα πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, είχαν εκείνο το super εξώφυλλο της καλόγριας που έκλαιγε αίμα καθώς προσευχόταν, και που λίγο έλειψε να φάει λογοκρισία. Το νόημα του “Astralism” όμως, ήταν πολύ βαθύτερο από ένα απλό σχέδιο. Εδώ, οι Astral Doors είχαν την πρώτη τους επαφή με concept συνθέσεις και πιο σκεπτόμενους στίχους, πράγμα που αντικατοπτρίστηκε τέλεια σε πολλές ιστορίες τους, όπως τα “Black Rain” (ατομική βόμβα στη Hiroshima) και “London Caves” (τρομοκρατική επίθεση στο σταθμό του Λονδίνου) και “Raiders Of The Ark” (Indiana Jones;;;). Πιο ώριμη σαν μπάντα και με πολύ πιο εξελιγμένο ήχο στις κιθάρες τους, κατάφεραν να κάνουν το πολυπόθητο “βήμα” που ζητούσαν, ενώ η βαρύγδουπη φωνή του Nils Patrick Johansson ήδη είχε αρχίσει να κάνει αίσθηση στη metal κοινότητα. Το μόνο που θα μπορούσα να αναφέρω όσον αφορά την επανέκδοση, είναι το λίγο πιο εμπλουτισμένο booklet το οποίο περιέχει και liner notes από την ίδια τη μπάντα. Κατά τ’ άλλα, δεν υπάρχει και κάποια τιτάνια διαφορά συγκριτικά με την original κυκλοφορία. Πάνω που είχα ξενερώσει με την τελευταία τους δουλειά, ήρθε πάνω στην ώρα για να μου αναπτερώσει τις ελπίδες. Όσοι δεν το έχουν ακούσει, τους το προτείνω. ‘Η μάλλον τους το επιβάλλω!
8/10 (και για τα δύο)
Χάρης Μπελαδάκης
