Οι Γάλλοι Otargos είναι ένα συγκρότημα που δεν κουράζει και δεν με απογοητεύει. Πάντα προσπαθούν να δοκιμάσουν και κάτι διαφορετικό, διατηρώντας όμως παράλληλα σταθερή τη μουσική ποιότητα και προσωπικότητά τους αλλά, το σημαντικότερο, χωρίς να διαταράσσουν την σταθερής ποιότητας τραγουδοποιία τους. Ειδικά το τελευταίο, όταν καταφέρνεις να το διατηρείς ακέραιο εδώ και 17 χρόνια πλέον, σου αξίζει ένα credit παραπάνω.
Στο έβδομο album τους λοιπόν, προσθέτουν μια πινελιά από κοσμικότητα στη blackened death βάση την οποία υιοθετούν έντονα εδώ, με τα sci-fi ηχοτόπια να προσθέτουν και να υποβοηθούν την ατμόσφαιρα, χωρίς όμως να πρωταγωνιστούν, και πολλές φορές λόγω της βίαιης και καταρρακτώδους ροής της μουσικής περνάνε και απαρατήρητα λόγω της διακριτικότητάς τους σε πολλά σημεία. Αυτό έχει σα συνέπεια η μουσική να είναι σε πολλά σημεία χαοτική, υποβοηθούμενη από πολλές σκοτεινές μελωδίες που παρεμβάλλονται εδώ κι εκεί, ενώ στα σημεία που κατεβαίνουν οι ταχύτητες απλά παίρνεις μία ανάσα πριν επανέλθει το σφυροκόπημα.
Προφανώς, όσοι ακολουθούν ήδη το συγκρότημα γνωρίζουν ότι η μουσική τους ήταν πάντα αφιλόξενη και απαιτητική αλλά και επιβραβευτική για όσους τους καταλάβαιναν. Το γεγονός ότι συνεχίζουν και εξελίσσονται μετά από τόσο καιρό και μάλιστα επιτυχώς, μόνο ενθαρρυντικό μπορεί να είναι, αν και μπορεί να χαλαστούν κάποιοι από τις σκόρπιες και αναπόφευκτες Behemoth επιρροές, μιας και το συγκρότημα εδώ επένδυσε πολύ στην death πλευρά του blackened death. Δεν παύει όμως να είναι ένας δίσκος γοητευτικός παρά τη βιαιότητά του. Αν και στο συγκεκριμένο είδος νομίζω ότι αυτό ακριβώς είναι που ψάχνουμε.
Το καλό με τους Γάλλους είναι ότι αν και δεν πραγματοποιούν ποτέ κάποια παρθενογένεση, προσπαθούν να δοκιμάζουν κάποια πράγματα κάπως διαφορετικά, γι’ αυτό και ο δίσκος ξεχωρίζει. Επειδή δεν κοπιάρει ασύστολα αλλά σε συνδυασμό με την έντονη προσωπικότητά τους πειραματίζεται όσο τους παίρνει, και παράλληλα με την αρκετά υψηλής ποιότητα τραγουδοποιία στις συνθέσεις έχουμε ένα αποτέλεσμα απολαυστικό από ένα συγκρότημα που συνεχίζει να κρατά ψηλά το λάβαρο της αξιοπιστίας.
7/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
