Νομίζω το έχω ξαναπεί αλλά γενικά αγαπώ πολλές χώρες για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Με την Πολωνία, λοιπόν, μπορεί να μην έχω πολλές προσωπικές σχέσεις αλλά την αγαπώ για το metal της. Ειδικά όταν με βάζει σε τόσες σκέψεις και αναθεωρήσεις της γνώμης μου όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με την περίπτωση των Misanthur. Η πολωνική αυτή δυάδα δημιουργήθηκε το 2013, όμως το φετινό “Ephemeris” είναι μόλις η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά. Το συγκρότημα κινείται στο ευρύτερο πλαίσιο του black metal, το κρατάει πάντα ως το βασικό στοιχείο του ήχου του αλλά δεν διστάζει να περιπλανηθεί και σε άλλα μουσικά μονοπάτια.
Ως πρώτο στάδιο της κριτικής αυτής, θα ήθελα να σταθώ αρχικά για άλλη μια φορά στο εξώφυλλο του δίσκου. Βρίσκω αυτή την αισθητική πανέμορφη και είναι αρκετή για να με προϊδεάσει ιδιαίτερα θετικά για ένα album. Κάτι στο πόσο απλή ιδέα είναι, αλλά καταφέρνει να αποδώσει το συναίσθημα που – όπως διαπιστώνεις και στην συνέχεια – θέλει να σου περάσει και η μουσική, το βρίσκω εξαιρετικά σαγηνευτικό. Σίγουρα ένας δίσκος που θα ήθελα να έχω στη συλλογή μου και για το αισθητικό κομμάτι του artwork.
Έχοντας αυτή την εντύπωση υπέρ του “Ephemeris” ξεκίνησα την ακρόαση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εδώ, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα πρέπει να πω ότι η αρχή τουλάχιστον του δίσκου δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου. Λοιπόν, αυτό που αρχικά σε υποδέχεται είναι μια ήπια ενορχήστρωση, η οποία δεν μπορώ να πω, μου άρεσε και μού άρεσε και πολύ. Έπειτα ήρθαν τα καθαρά φωνητικά και μου χάλασαν την όλη ατμόσφαιρα, γιατί μου ακούγονταν διεκπεραιωτικά τουλάχιστον, για να μην πω βαριεστημένα. Ακόμα και όταν ο ήχος πήρε τα πάνω του και μαζί και τα φωνητικά άλλαξαν σε έναν πιο τραχύ τόνο, συνέχισα να έχω την ίδια εντύπωση.
Το πρώτο κομμάτι πέρασε κάπως έτσι, όπως και το δεύτερο και το τρίτο και σιγά σιγά είχαν αρχίσει να μην μου κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση πια ακόμα και τα στοιχεία που αρχικά μου άρεσαν, γιατί επικρατούσε μια γενικότερη μονοτονία. Ωστόσο δεν ξέρω γιατί αλλά από αυτό το σημείο και μετά ο δίσκος σαν να πήρε άλλη τροπή. Θες ότι έγινε μελαγχολικότερος και πιο σκοτεινός, θες ότι οι ψιλές κραυγές που τώρα κυριαρχούσαν απέδιδαν ένα πιο αυθεντικό συναίσθημα πόνου, αλλά το “Ephemeris” απέκτησε στα μάτια μου άλλη υπόσταση και άλλο νόημα.
Ίσως από το τέταρτο κομμάτι και μετά να κατάφερε να συνδυάσει με περισσότερη αρμονία τα black, doom και ambient στοιχεία του, πάντως σίγουρα ακούστηκε πιο εμπνευσμένο. Περισσότερο επιβλητικό και εμβυθιστικό επίσης. Κρατάω αυτή την ατμόσφαιρά του και ελπίζω οι Misanthur να συνεχίσουν με αυτά τα πρότυπα.
7/10
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com
