Δεύτερος δίσκος για το συγκρότημα από την Atlanta, όπου επιστρέφει με πιο ψυχεδελικές ορέξεις και πετάει κάποια από τη «βρόμα» του παρελθόντος. Ο ήχος τους, πλέον, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα κράμα από Mastodon και Baroness με πολύ grunge attitude και μια γεύση pop. Η αλήθεια είναι ότι έχουν χαλαρώσει πολύ τα πράγματα, έχουν γίνει πιο «επικά», ανθεμικά με την κυρία Mlny Parsonz, να αναδεικνύει τα φωνητικά της ταλέντα καθ’ όλη τη μία ώρα του δίσκου. Η τύπισα απλά δεν υπάρχει φωνητικά, είναι μία από τις καλύτερες φωνές που έχω ανακαλύψει εδώ και καιρό, ενώ φαίνεται ότι συνεχίζει και το δουλεύει από τον προηγούμενο δίσκο και συνεχίζει να ανεβαίνει. Η ατμόσφαιρα που έχουν δημιουργήσει, είναι μαγική, παίρνοντας παράδειγμα από τους Baroness φυσικά, με διάφορα εφέ στην κιθάρα και χωρίς πολλές βρομιές και distortion και fuzz, ενώ οι μπασογραμμές λένε τις δικές τους ιστορίες, έχουν φτιάξει έναν σκληρό δίσκο. Η δεκαετία του ’90 είναι βέβαια εκεί δείχνοντας τις επιρροές της, ειδικά στις φωνητικές γραμμές. Η αλήθεια είναι ότι η μία ώρα του δίσκου με κούρασε, μου άρεσε πολύ όμως που δεν έκαναν κάτι παρόμοιο με το εκπληκτικό προηγούμενο “CVI”, και ανέδειξαν ακόμα μία πτυχή του εαυτού τους. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν όπως έκαναν με το ντεμπούτο τους, δηλαδή εάν έβγαζαν αυτό πρώτο μπορεί και να μην του έδινα τόση σημασία. Απλά θέλει κάποιες ακροάσεις για να το αγκαλιάσεις.
6,5/10
Τένια Λάρδα
[email protected]
