Λοιπόν αυτό το δισκάκι με έβαλε σε σκέψεις για το πως δουλεύει ο ανθρώπινος εγκέφαλος και τελικά κατέληξα ότι κατά κύριο λόγο λειτουργεί πρώτα ιμπρεσιονιστικά και σε δεύτερη μοίρα αναλυτικά. Που θέλω να καταλήξω; Το βάζω να παίξει για πρώτη φορά (δεν είχα ασχοληθεί με τα 2 EPs και το 1 Splitάκι τους, δεν ήξερα τι να περιμένω, και το αρκετά ουδέτερο εξώφυλλο δε με οδήγησε κάπου), και μετά την τρίλεπτη εισαγωγή που σε βάζει σε καλό κλίμα με γαμηστερές riffάρες και leadάρες, άρχιζει ένα riff (Pantera meets 90s Thrash) και στα καπάκια μπαίνει γρυλιστή φωνή και μελωδικές κιθάρες και ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ γίνεται αυτόματη καταχώρηση της μπάντας στο μυαλό μου ως Metalcore. Μέχρι το έβδομο κομμάτι, οπότε και έφαγα μια γερή Thrash γονατιά στο λαρύγγι, εγώ συνέχιζα ασυναίσθητα να ακούω επιφανειακά τον δίσκο θεωρώντας ότι ακούω Metalcore χωρίς να δίνω ουσιαστικη σημασία στο τι πραγματικά παίζεται. Οπότε έπεσε hard reset και πάλι από την αρχή η ακρόαση. ΑΡΚΕΤΗ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ ΝΕΥΡΟΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ. Στα του δίσκου τώρα. Από το δεύτερο μέχρι το πέμπτο κομμάτι έχουμε να κάνουμε με μοντερνίλα (αρκετά μέτρια) είτε προς Groove/Prog είτε προς Thrash κατεύθυνση με θορυβώδη γρυλίσματα του τραγουδιάρη να ψιλοεπισκιάζουν τις όλες συνθέσεις, των οποίων η αξία γίνεται σχετικά αντιληπτή με την δεύτερη ακρόαση (τουλάχιστον) αλλά τελικώς μέτρια πράγματα. ΟΜΩΣ από το πέμπτο κομματάκι ξεκαθαρίζει το τοπίο και προβάλει η αληθινή αξία της μπάντας!!! THRASHΙΛΑ του κερατά, όλα είναι εκεί μέσα από Metallica έως Exumer!! Mid-tempo κομμάτια αρχίζουν και κορυφώνουν, φτάνοντας στην υπερηχητική μπόμπα ‘At the Mountains of Madness’ (ήδη υπάρχον hitάκι απο το πρώτο EP της μπάντας). Μέσα σε αυτόν τον αγώνα επιτάχυνσης η μπάντα μπαίνει για λίγο στα pit με το επίσης τρομερό μπαλαντοηδές (λέμε τώρα) ‘More Than Words’. Μιλάμε για ανελέητες κιθάρες, μπασαδούρα στα ύψη και τρομερά ντραμς, τεχνικά αλλά και βαρβάτα εκεί που πρέπει, όχι blast beat x3, break και πάμε ξανά από την αρχή όπως στις περισσότερες ρετρο Thrash αναβιώσεις!! Τα κομμάτια ΟΛΑ ιδιαίτερα μπουχτισμένα με riffάρες που εναλλάσσονται αρμονικά (συνήθως) με προσωπικό αγαπημένο το ‘Waste of Life’ (top 10 Thrash κομμάτι της χρονιάς) όπου εκεί πραγματικά ξεδιπλώνεται το μεγαλείο της μπάντας. Καταλήγοντας μπορούμε αβίαστα να πούμε ότι έχουμε να περιμένουμε στο μέλλον πολλά από αυτά τα δεκαεννιάχρονα απο το Illinois. Το μόνο αρνητικό κατά πολλούς, περιέργο κατ’ εμέ, είναι η ιδιαίτερη φωνή που Metalcorίζει και ‘μπερδεύει’ το όλο αποτέλεσμα.
7.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
