Καλά τι να λέμε τώρα, τίμια μπάντα από τη Χιλή η οποία παρ’όλη τη Thrash – Death παράδοση της απόδεικνύει ότι έχει και αρκετούς πιο ‘παραδοσιακούς’ άσσους κρυμμένους στο μανίκι της. Οι Battlerage είναι μπαντάρα για την ακρίβεια η οποία με αυτήν την κυκλοφορία καταφέρνει να κάνει το τρία στα τρία (και κάτι ψιλολόγια). Από την εξωφυλλάρα (επίσης το τρία στα τρία με πορωτικά εξώφυλλα) και μόνο μπορείς να καταλάβεις τι επέρχεται! Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή το πράμα και να συγκρίνουμε το δίσκο με τους προηγούμενους. Για μένα είναι ένα κλικ κάτω από το πρώτο τους το ‘Steel Supremacy’ και λίγο καλύτερο από το ‘Blood, Fire, Steel’ (βέβαια μιλάμε για τόσο μικρές διαφορές που από εκεί και πέρα είναι και θέμα γούστου και φυσικά αλλάζουν και με τον καιρό και τις ακροάσεις). Επίσης ακολουθάει τη γραμμή του ντεμπούτου τους μουσικά με σχετικά πιο αλανιάρικες Heavy – Power βρωμοσυνθέσεις. Η γνωστές επιρροές υπάρχουν ακόμη! Manowar, Omen, Helloween, Gamma Ray, Judas Priest και ΦΥΣΙΚΑ Grave Digger. Καλά ο τραγουδιστής σε διάφορα σημεία έχει καταντήσει πλέον Boltendahl αν και έχει μία αρκετά ποικιλόμορφη φωνή. Βέβαια παρόλες τις επίρροες και από Αμερική και Ευρώπη το αποτέλεσμα θυμίζει πολύ περισσότερο Ευρώπη του 90. Δε μιλάω για Euro Power που έχει γίνει συνόνυμο με το γνωστό (και από μένα καθόλου κατακριταίο) Flower Power!! Μιλάω για Ευρωπαικό βαρβάτο Power. Ο δίσκος θα μπορούσε άνετα να έχει βγεί και από Ελλάδα και ειδικά το γεγονός, ότι σε αυτό τον δίσκο γίνεται πιο εκτεταμένη χρήση από leadάκια που ξεσηκώνουν τους όχλους και μελωδικά σόλο, μου έφερε στο μυαλό άμεση σύγκριση με τους δικούς μας Airged L’Amh τους οποίους μου θύμισαν και πολύ συνθέτικα. Τώρα πιο συγκεκριμένα να πω ότι από κομματάρες άλλο τίποτα αυτός ο δίσκος… τι να πρωτοπιάσεις; Από τη μία έχεις κάτι υπερεπικούρες τύπου ‘The Serpent Slumbers’ και από την άλλη κάτι καλπαστικές κομματάρες όπως το ‘Warlock’s Epitaph’. Απίστευτο έπος και το ‘Black Sunday’… Γενικά λίγο να σ’αρέσει το είδος τον καταευχαριστιέσαι τον δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος! Τώρα για όσους ψυρίζουν πολύ τις καταστάσεις και ψάχνουν καινούρια πράγματα που δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο που έχουν άκουσει (για οποιδήποτε μουσικό είδος πάει αυτό)… έχω να πω τέσσερα πράγματακια. Πρώτον η καλή μουσική παραμένει καλή μουσική όσες φορές και με όσες παραλλαγές και αν παιχτεί. Δεύτερον με αυτή τη νοοτροπία πολύ πιθανό να έχεις αφήσει πίσω πολλές καλές κυκλοφορίες επειδή ακούγονταν σαν τους τάδε. Τρίτον το εκάστοτε μουσικό είδος δεν χρωστάει σε κανένα μηνιαία τέρψη με νέα ακούσματα (η κάθε μπάντα γράφει ότι γουστάρει για όποιους λόγους γουστάρει και ο καθένας αν του αρέσει την ακούει… πόσο πιο απλά;)… εξάλλου τελευταία φορά που είχα τσεκάρει αυτή η λογική ίσχυε στο τσίρκο όταν πάλιωνε ένα νούμερο και το βαριόταν ο κόσμος. Τώρα αν συνάδει για σένα το τσίρκο με τη μουσική κρίμα, θα ήταν καλύτερο να εκπαραλληλίζεται σαν έννοια με την μουσική βιομηχανία, θύμα… Α και τέταρτον… ΑΥΤΟΣ Ο ΔΙΣΚΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!
8/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
