Αν υπάρχει ένας συνδυασμός λέξεων που δεν περίμενα να δω ποτέ μου να βρίσκονται πλάι πλάι στην ίδια πρόταση, αυτός είναι «black metal από την Κούβα». Κι όμως, τελικά το είδα κι αυτό, και μάλιστα οι Shrine Ov Absurd βρίσκονται στο δεύτερό τους άλμπουμ. Βέβαια, είναι one-man band (τι περίεργο, ειδικά γι’ αυτό το είδος…) αν και φαντάζομαι ότι αυτό συμβαίνει πιο πολύ από ανάγκη παρά από επιλογή. Εδώ δεν ήξερα καλά καλά ότι υπάρχουν metal συγκροτήματα στην Κούβα, άντε να βρεις και μουσικούς κιόλας σε μια τόσο περίεργη χώρα. Δεν είμαι όμως εδώ για να αναλύσω τα καθεστωτικά προβλήματα, οπότε πάμε παρακάτω.
Σε τέτοιες περιπτώσεις καταπιεσμένων χωρών, είναι συνηθισμένο γεγονός οι μουσικοί και η μουσική να βρίσκονται πίσω από την όλη εξέλιξη λόγω της περιορισμένης πληροφορίας. Θα μου πείτε, υπάρχει το internet σήμερα. Ναι, αλλά αν βρισκόσασταν σε μια χώρα με περιορισμένη πρόσβαση στο οτιδήποτε, ακόμα και διαδικτυακά, πώς θα ξέρατε πού να ψάξετε; Μη ξεχνάτε πως όσοι κουβανοί μουσικοί πρόκοψαν στο metal είχαν φύγει από τη χώρα προ πολλού. Και επίσης, ποιος μπορεί να πάρει όρκο ότι ακόμα κι αν υπάρχει κάποιος που έχει κάποιες καλές γνώσεις έχει παράλληλα και την πρόσβαση εκεί που χρειάζεται και δεν είναι μπλοκαρισμένα τα site που χρειάζεται;
Γι’ αυτόν το λόγο, μπορεί να είμαι πολύ αυστηρός με την επαναληψιμότητα στη μουσική, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις κάνω κάπως τα στραβά μάτια. Επειδή δεν είναι το ίδιο να κρίνεις ένα άλμπουμ παραδοσιακού 90s black metal όταν αυτό προέρχεται από την προηγμένη μουσικά και σε θέματα παιδείας Νορβηγία σε σχέση με την περιορισμένη σε όλα τα επίπεδα Κούβα. Εννοείται όμως πως δε θα παραβλέψω πως ο δίσκος ηχητικά περιλαμβάνει όλα τα κλισέ του νορβηγικού black metal ήχου, όπως tremolo picking riffs, blast beats, ωμό, μελωδικό και παραδοσιακό ήχο, σκοτεινή παραγωγή, high pitched φωνητικά και αντιθρησκευτικούς και σκοτεινούς στίχους μίσους.
Ο λόγος που δεν είμαι τόσο πολύ αυστηρός είναι επειδή θέλω να ενθαρρυνθεί ο καλλιτέχνης τη στιγμή που βρίσκεται σε μια τόσο περιορισμένη χώρα για το black metal, για τις συνθήκες της χώρας μπορεί να μοιάζει και ήρωας για τους συντοπίτες του και οπαδούς του. Μπορεί για εμάς να μη λέει τίποτα ή να είναι ακόμα ένα άλμπουμ από το σωρό των παραδοσιακών black metal κυκλοφοριών που βγαίνουν κάθε μήνα, για την τοπική σκηνή όμως είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Εμείς θα ξεχάσουμε γρήγορα αυτό το άλμπουμ, εκεί πέρα όμως λόγω και της έλλειψης πληροφοριών σίγουρα τον αντιμετωπίζουν πολύ διαφορετικά. Ίσως όπως αντιμετωπίζουμε εμείς τους Rotting Christ.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
