Ντεμπούτο album για τους νεοσύστατους Karpenter αλλά οι συντελεστές του δίσκου μόνο νέοπες δεν είναι στη σκηνή. Στη σύνθεση των μελών συναντάμε μέλη των Fightcast, Creep και Figure Of Six και στο mastering τον Jacob Hansen (Volbeat, Epica, Fleshgod Apocalypse). Το σεξτέτο από την Ιταλία παίζει μοντέρνο metal εμπνευσμένο ξεκάθαρα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με τη θεματική των στίχων να αντλεί υλικό από κλασικές ταινίες τρόμου. Το ίδιο το όνομα της μπάντας μάλιστα είναι παράφραση του επωνύμου του Αμερικάνου John Carpenter, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει ορισμένα από τα γνωστότερα cult διαμαντάκια του είδους.
Τα δέκα κομμάτια του “Sleepless” πάντως, ευτυχώς μόνο τρόμο δεν προκάλεσαν στα αυτιά μου. Εξαιρετικά καλοπαιγμένο εμπορικό metal, στα πρότυπα σχημάτων όπως οι Machine Head και Alice In Chains. Ο τραγουδιστής Filippo Tellerini είναι εξαιρετικά πειστικός στο ρόλο του και το γρέζι του αναδεικνύει ιδανικά τόσο τις heavy (“Shark”, “No Vacancy”), όσο και τις πιο μελωδικές, alternative στιγμές του δίσκου (“The Swamp Thing”). Οι κιθάρες έχουν τον σωστό όγκο και την σωστή ενορχήστρωση, για να μην καταντάει το αποτέλεσμα γλυκερό.
Οι Karpenter ρέπουν περισσότερο στους Nine Inch Nails παρά στους Nickelback, ας πούμε. Για παράδειγμα, ο επίλογος του δίσκου “Dark Mountain Side” έχει περισσότερες, καλοδεχούμενες κλασικές heavy-power επιρροές, από όσες θα περίμενε κανείς να συναντήσει σε ένα στερεοτυπικό δίσκο του είδους. Οι οποίες συνοδεύονται κι από ορισμένα ωραιότατα solos. Αν το βασικό πρόβλημα που συναντούμε σε αυτά τα σχήματα είναι ότι από ένα σημείο και μετά ακούγονται όλα ίδια μεταξύ τους, οι Ιταλοί αποφεύγουν επιδέξια την παγίδα αυτή με τη βοήθεια δύο σωτήριων παραγόντων.
Ο πρώτος εξ αυτών είναι εξωγενής και έχει να κάνει με την εξαιρετική δουλειά των Gabriele Ravaglia (Extrema) και Gianmarco Bambini στην παραγωγή και τη μίξη ήχου. Ο άλλος είναι εσωγενής και αφορά την ίδια την συνθετική δεινότητα της μπάντας, που της επιτρέπει να ενσωματώνει στον ήχο της ετερόκλητες μεταξύ τους επιρροές από όλο το φάσμα του ακραίου ήχου. Σίγουρα κάποια κομμάτια είναι δυνατότερα από άλλα, με το εμπνευσμένο από την ταινία “Jaws”, “Shark” και το Hitchcock-ικό “No Vacancy” να κλέβουν τις εντυπώσεις. Αλλά σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα τίμιο δισκάκι, που δε θα δυσαρεστήσει όσους επιλέξουν να του δώσουν μια ευκαιρία.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
