Και να που ήρθε η ώρα να καταπιαστώ με μια επανακυκλοφορία. Και μάλιστα επανακυκλοφορία που ανήκει σε ένα είδος, με το οποίο δεν έχω ασχοληθεί πολύ (πέρα από σκόρπια τραγούδια εδώ κι εκεί). Ο λόγος για τον πρώτο δίσκο του όχι και πολύ γνωστού καναδέζικου AOR συγκροτήματος, Michael Fury, το οποίο μάλιστα έχει και ενδιαφέρουσα ιστορία. Οι Michael Fury (δεν πρόκειται για solo project κάποιου καλλιτέχνη, καθώς το όνομα είναι εμπνευσμένο από τον Michael Furey, χαρακτήρα στη μικρή ιστορία του James Joyce, “The Dead”) ιδρύθηκαν το 1979 από τους Myles Hunter, Martyn Jones και Rob Kennedy και η πρώτη φάση της ιστορίας τους κράτησε έως το 1983, όποτε και διαλύθηκαν.
Τον επόμενο χρόνο, όμως, η μπάντα επανιδρύθηκε και μαζί με τους Howard Helm και Brian Doerner υπέγραψαν με τη μικρή δισκογραφική Passport και την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν το “Affairs In Babylon”. Εκεί κάπου άρχισαν κάποια προβλήματα, καθώς ο συνδυασμός του ονόματος της μπάντας και του εξώφυλλου του δίσκου (που είχε μόνο το πρόσωπο του Myles Hunter), αλλά και επειδή στην περιοδεία που ακολούθησε η εταιρεία διαφήμιζε την μπάντα ως solo project, ο κόσμος άρχισε να μπερδεύεται. Έτσι, το όνομα της μπάντας άλλαξε σε Refugee και οι Καναδοί πέρασαν στην Chrysalis, με την οποία κυκλοφόρησαν μια νέα εκδοχή του πρώτου δίσκου τους, κρατώντας πέντε τραγούδια και προσθέτοντας πέντε καινούργια. Ο νέος δίσκος κράτησε τον ίδιο τίτλο, “Affairs In Babylon”, και αυτή η εκδοχή έχει ήδη επανακυκλοφορήσει στο παρελθόν. Εδώ θα ασχοληθούμε με την αρχική κυκλοφορία που έβγαλαν ως Michael Fury.
Στα της μουσικής τώρα. Οι Michael Fury κινούνταν σε ρυθμούς AOR (ή soft rock ή melodic rock ή pop rock ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε), που όπως καταλαβαίνετε σημαίνει αρκετά πιο μελωδική μουσική σε σχέση με το μετέπειτα ξάδερφο είδος, του glam και του hair rock/metal. Φέρνουν κάπως στη μουσική των Foreigner και θα μπορούσαν να θυμίζουν τους Bon Jovi αλλά σε μια πιο ήπια εκδοχή τους, κυρίως χάρη και στην εκτεταμένη χρήση πλήκτρων, που κρατούν πρωταγωνιστικό ρόλο στο άλμπουμ.
Ανάμεσα στις δέκα συνθέσεις του δίσκου, υπάρχουν κάποια τραγούδια που είναι πιο δυναμικά σε σχέση με τα υπόλοιπα, όπως είναι τα “Through The Thunder”, “There’s Gonna Be A Fire Tonight”, “(Janie) Here We Go Again” και “White Wine And Roses”, που έχουν πιο ανεβαστικούς ρυθμούς, περισσότερη ένταση, πιο βαριά riffs και ωραία σόλο. Αλλά γενικά το “Affairs In Babylon” είναι ένας δίσκος όπου κυριαρχεί η μελωδία και μάλιστα στην πιο πιασάρικη και εμπορική πλευρά της, όπως άλλωστε συνέβαινε σε πολλές αντίστοιχες κυκλοφορίες της εποχής αλλά και αργότερα. Υπάρχουν, επίσης, πολλά αργά περάσματα, με πιο μπαλαντοειδή διάθεση, όπου κυριαρχεί (όπως είναι φυσικό) μια πιο χαλαρή και ερωτική διάθεση, με τα φωνητικά να είναι πιο ήρεμα και τα riffs και τα σόλο πιο αργά και ατμοσφαιρικά.
Πάντως, ακούγοντας και ξανακούγοντας το δίσκο δεν βρήκα πολλές στιγμές που να ξεχωρίζουν και που να σου μένουν μετά το τέλος της ακρόασης. Η μόνη ίσως εξαίρεση είναι το “Through The Thunder”, που είναι το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου, με ωραίους ρυθμούς και ωραία σόλο αλλά και ωραίες δυναμικές μελωδίες από τα πλήκτρα (που προσωπικά μου έφερε στο νου το “Gloria” της Laura Branigan).
Κατά τ’ άλλα, όπως είπα, κυριαρχούν στο δίσκο οι αργές και mid-tempo πιασάρικες και εμπορικές μελωδίες, που αν δεν γουστάρεις τη συγκεκριμένη φάση, δύσκολα θα σε κερδίσει. Επίσης, πιστεύω πως αυτή η κυκλοφορία απευθύνεται εξ’ ολοκλήρου στους οπαδούς της συγκεκριμένης μπάντας, καθώς είναι ωραίο που κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε CD. Δεν ξέρω κατά πόσο θα καταφέρει αυτό το είδος του soft rock να κερδίσει πολλούς καινούριους οπαδούς. Εμένα δεν κατάφερε να το κάνει αλλά από την άλλη δεν λέω πως είναι και ένας βαρετός δίσκος ή ένας δίσκος που δεν ακούγεται. Σίγουρα κάποιος που έχει εντρυφήσει σε αυτού του είδους τη μουσική θα βρει το “Affairs In Babylon” ωραίο και θα είναι μια ωραία προσθήκη στη συλλογή του.
6/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
