Ο δίσκος θα μπορούσε να λέγεται και “που πήγαν τα solo”;. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πάντα εκτιμούσα τα σχήματα που με τον χρόνο άλλαζαν τον ήχο τους. Το να παίζεις ξανά και ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια είναι κουραστικό, εκτός αν σε λένε Running Wild. Από την άλλη, δεν μπορώ να πω ότι αυτές οι αλλαγές πάντα λειτούργησαν προς όφελος του σχήματος. Μπορώ λοιπόν να πω ότι ακόμα και σήμερα μπορώ να ακούσω ευχάριστα στην ολότητά τους τα “Poison” και “Scream Aim Fire”. Μπορώ να ακούσω αρκετά κομμάτια από τα “Fever” και “Temper Temper”. Την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές προσπαθώ να θυμηθώ ένα τραγούδι από το “Venom”. Και τώρα έρχεται το “Gravity”.
Μια ακρόαση στο “Venom” μπορεί να δώσει σε κάποιον αρκετά στοιχεία για το που όδευαν οι BFMV εδώ και καιρό. Κάθε δίσκος γινόταν και λίγο πιο αργός, λίγο πιο generic και λίγο πιο… αδιάφορος. Καταλήξαμε λοιπόν στο “Gravity” το οποίο είναι ίσως και η πιο αδύναμη δουλειά του σχήματος.
Ξεκινάμε από το γεγονός ότι τα κιθαριστικά solo πήγανε περίπατο. Για εμένα αυτό είναι αρκετό να στείλω ένα σχήμα σπίτι του. Τώρα, αν βάλεις στην εξίσωση το γεγονός πως στο παρελθόν το σχήμα μάς έχει χαρίσει κάποια πανέμορφα κιθαριστικά θέματα, το έγκλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Τα κομμάτια του “Gravity”, λοιπόν, είναι πιο επίπεδα. Λίγο πολύ όλα κινούνται στην ίδια ταχύτητα. Πιο αδιάφορα με ότι μελωδικές γραμμές διασώζονται να χάνονται μέσα σε μια επιτηδευμένη ακραία ατμόσφαιρα με τον Matt Tuck να προσπαθεί να μας πείσει ότι ακόμα του αρέσει να βγάζει ακραία φωνητικά, όταν στο παρελθόν μας έχει δώσει τιτάνια άσματα όπως το ‘Hearts Burst Into Fire’. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κάπως καλύτερα κομμάτια δεν έχουν ακραία φωνητικά.
Τα ηλεκτρονικά στοιχεία του δίσκου είναι αρκετά έντονα, κάτι το οποίο δεν με ενοχλεί καθόλου, αν και θα δούλευαν καλύτερα σε πιο καλογραμμένο υλικό. Το θέμα λοιπόν εδώ είναι: σε ποιους οπαδούς απευθύνονται πλέον οι BFMV; Δεν νομίζω ότι οι οπαδοί των δύο πρώτων δίσκων που τους έκαναν και όνομα μεγάλου βεληνεκούς να βρουν κάτι ενδιαφέρον εδώ. Για εμένα το “Gravity” θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα από το μυαλό.
Ο δίσκος δεν είναι κακός. Είναι αδιάφορος και αυτό για μένα είναι ακόμα χειρότερο. Ίσως να μην θέλουν να γράψουν ένα δεύτερο “Ten Years Today”. Ίσως και να μην μπορούν.
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
