[Option A:]
Οι God’s Army είναι μια παντελώς άγνωστη μπάντα στα αυτιά μου. Τα μέλη της μπάντας αυτής, έχουν γράψει πάντως αρκετά χιλιόμετρα στην σκληρή μουσική. At Vance, Helloween, Scanner, Firewind, Outloud, Vivaldi Metal Project, κάποια από τα πιο γνωστά ονόματα στα οποία τα μέλη των God’s Army έχουν συμμετάσχει, με ίσως o πιο γνωστός να είναι ο Mark Cross στα τύμπανα. Η μπάντα υπάρχει από το 2004, αλλά μόλις πριν 4 χρόνια κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της “God’s Army AD”.
Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποιο concept πίσω από το “Demoncracy”, αλλά μάλλον θα με απασχολήσει πολύ λίγο το θέμα. Τα πράγματα στον δεύτερο δίσκο των God’s Army, είναι πάρα πολύ απλά. Η μπάντα παίζει ένα μείγμα hard rock της δεκαετίας του ’80, με αρκετές αναφορές στα 70s αλλά και με κάποια μικρά στοιχεία progressive και NWOBHM. Θα μπορούσε να πάρει κανείς τους Deep Purple και τους Led Zeppelin να τους βάλει σε μια χρονοκάψουλα και να τους μεταφέρει στα τέλη της δεκαετίας του ’80.
Η αλήθεια είναι ότι το “Demoncracy”, δεν με ενθουσίασε. Θα μπορούσα να πω μάλιστα ότι το θεωρώ πολύ μέτριο δίσκο. Μπορώ με ευκολία να πω ότι τα τραγούδια είναι τόσο συνηθισμένα που δεν μου αφήνουν κανένα λόγο να τα ακούσω ξανά. Δεν είναι όμως μόνο αυτό, η μπάντα προσπαθεί να στηρίξει τη μουσική της στα ρεφρέν και να δημιουργήσει πιασάρικα τραγούδια, αλλά οι μελωδικές γραμμές στα φωνητικά του John A.B.C. Smith (φωνητικά/μπάσο), θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ανέμπνευστες.
Εκεί που οι God’s Army λάμπουν, είναι στην κιθαριστική τους δουλειά, η οποία λάμπει, είτε στα riffs, είτε στα σόλο, με τους Ian O’ Sullivan και Eddie Van Dahl, να δείχνουν σε κάθε στιγμή ότι κατέχουν πολύ την εξάχορδη θεά. Παρόλα αυτά, λίγα πράγματα στο δίσκο μπορούν να μείνουν στο μυαλό. Το “Free Your Mind” που ανοίγει το δίσκο, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Αρκετά καλά riff, αλλά τόσο συνηθισμένα και χιλιο-παιγμένα, που με κάνουν να προσπεράσω κατευθείαν. “Enemy Maker” και “Final Destination”, ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, απλώς είναι λιγάκι καλύτερα.
Από εκεί και πέρα, οι progressive αναφορές στο 7-λεπτο “Before The Fall” είναι παντελώς άκυρες και βαρετές, ενώ το 13-λεπτο “The Replicant” είναι τόσο βαρετό και πολύπλοκο, που απλώς είναι πάρα πολύ δύσκολο να το ακούσεις. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς ότι αξίζει σε αυτό το τραγούδι, είναι τα riff που εναλλάσσονται στις κιθάρες στη μέση του τραγουδιού, με ένα progressive τρόπο. Για να φτάσουμε το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, που είναι το “My Way”, του αγαπημένου μου Frank Sinatra. Δεν λέω, ενδιαφέρουσα προσπάθεια και πρωτότυπο να ακούς το “My Way” σε hard rock διασκευή, αλλά… αυτά τα τραγούδια πρέπει να είμαστε σίγουροι όταν τα ακουμπάμε. Ο John A.B.C. Smith κάνει ότι καλύτερο μπορεί, αλλά το όλο ύφος της διασκευής δεν τον βοηθάει. Ενδιαφέρουσα προσπάθεια, αλλά μάλλον όχι τόσο πετυχημένη.
Το “Demoncracy” είναι ένας πολύ μέτριος δίσκος για τα δικά μου δεδομένα. Η μπάντα χρειάζεται αλλαγή ταυτότητας και περισσότερη δουλειά στις μελωδικές γραμμές, για να μπορέσει να μου τραβήξει περισσότερο το ενδιαφέρον. Πρέπει να υπάρξει μια μεγαλύτερη πρωτοτυπία στις συνθέσεις και γενικά να μην στηρίζονται σε riff και ιδέες που έχουν παιχτεί πολύ πριν και καλύτερα. Οι οπαδοί του hard rock, ίσως να βρουν κάποιες καλέ στιγμές. Εγώ προσπερνάω.
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
——————————————————————————–
[Option B:]
Η νέα και δεύτερη στον αριθμό full length δουλειά των Γερμανών God’s Army είναι γεγονός, όπως γεγονός είναι πως το“Demoncracy” με τα δώδεκα κομμάτια του… κατάφεραν να με κάνουν να διαγράψω την αρχική παρουσίαση μου, κάτι που έχει συμβεί σπάνια κι έτσι να γλυτώσουν ένα σχετικό “Καιάδα” που τους επιφύλασσα, όχι πως ο δίσκος αυτός ακόμη δεν έχει αρνητικά.
Μέχρι το πέμπτο κομμάτι το “Demoncracy” δεν είχε να μου πει ακριβώς τίποτα, μάλιστα η γνώμη μου ήταν και είναι μέχρι εκείνο το σημείο τουλάχιστον ότι δε φτάνει πλέον απλά να είσαι καλός, αυτό θεωρείτε τουλάχιστον μετριότητα στις μέρες μας, πρέπει τουλάχιστον να φαντάζεις θεϊκός και πρωτοπόρος με εκκεντρικές και πιασάρικες ιδέες, διαφορετικά δεν…
Αυτό στην ουσία που κάνουν οι God’s Army κατά τη γνώμη μου και τη δική μου “αυτιά”, είναι να παραμένουν σε ασφαλή μέρη περιορίζοντας αρκετά το εύρος της φαντασίας τους. Με λίγα και απλά λόγια, καλό το νέο άλμπουμ αλλά δεν ξεχωρίζει και μπορείτε να βρείτε παρόμοιας συνθέσεως κομμάτια και σε άλλες μπάντες. Μέτριες…
Ευτυχώς για εμένα και για τους Γερμανούς, που όλο το παραπάνω ισχύει μέχρι ν’ ακούσεις το “Games Without Frontiers”, κομμάτι που μου θύμισε ιδιαίτερα Accept, ή το Maidenικό “Before The Fall” το οποίο θεωρώ πολύ καλό κομμάτι, ακόμη δε και το δεκατριάλεπτο “The Replicant” (επίσης Maidenικό) το θεωρώ τραγούδι που ναι μεν “κοιλιάζει” αλλά “στέκεται” στο ύψος του κρατώντας το ενδιαφέρον σου.
Τι παρατηρήσαμε μόλις; Ότι αναφέρομαι μόνο σε τρία κομμάτια, αυτό γιατί όντως η μπάντα περιορίζει τον εαυτό της, ισχύουν δηλαδή εν μέρει τα παραπάνω γραφόμενα μου κι επίσης τα περισσότερα κομμάτια αναφέρονται σε ανούσια introsπου απλά πιάνουν χώρο και χρόνο. Στα θετικά περιλαμβάνω και τοποθετώ και το “My Way”, διασκευή στο “γνωστό” κομμάτι του Frank Sinatra, όπως επίσης και τα φωνητικά του John ABC Smith που πραγματικά θεωρώ από τις καλύτερες φωνές που έχω ακούσει τελευταία. Ok, και τις κιθαριστικές γραμμές των Ian O´ Sullivan και Eddie Van Dahl που σώζουν περισσότερο τη κατάσταση.
Κοντολογίς έχουμε στα χέρια μας ένα άλμπουμ με πολύ καλές στιγμές και ταυτόχρονα λόγω λάθους διαχείρισης, κατ’ εμέ τουλάχιστον… και αρκετές κακές, ή στιγμές που τέλος πάντων θεωρώ εντελώς φάουλ. Ακούστε, διαλέξτε μόνο τα παραπάνω κομμάτια, περάστε καλά και διαγράψτε το υπόλοιπο.
6/10
Μιχάλης “The Lone Wolfman” Κανακουσάκης
[email protected]
