Ομολογώ πως δεν γνώριζα για την ύπαρξη τους στον χώρο παρόλο που έχουν ξεκινήσει από το 2015. Ιταλικός τίτλος, αγγλικοί στίχοι, Γερμανική doom μπάντα. Ο συνδυασμός αυτών των τριών σε ένα album μου κέντρισε το ενδιαφέρον στην αρχή αλλά ίσως το να μην τους μάθαινα ποτέ θα ήταν προτιμότερο. Δεν μου αρέσει να βγάζω κακία σε όσα γράφω αλλά δεν με βοηθάνε και ιδιαίτερα οι ήχοι που φτάνουν στα αυτιά μου. Μόλις έχασα 35 λεπτά από την ζωή μου και είμαι έτοιμη για ύπνο ενώ έχω τον καφέ στο χέρι και τον ήλιο να μπαίνει από όλα τα παράθυρα.
Μονότονη μελωδία, μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια με εξίσου μεγάλες εισαγωγές, τα φωνητικά κουραστικά και αδιάφορα. Προσπάθησα να το ακούσω και δεύτερη φορά αλλά στα μισά του “A Farewell”, του πρώτου κομματιού, δεν άντεξα να συνεχίσω την ακρόαση. Έχουν προσεγγίσει ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα στιχουργικά αλλά δεν το έχουν αγκαλιάσει όπως θα έπρεπε. Οι ίδιοι αναφέρουν χαρακτηριστικά πως έχει να κάνει “με τις φωνές στο κεφάλι” οπότε προφανώς και μιλάμε για ψυχικές ασθένειες σαν την σχιζοφρένεια κλπ.
Το εξώφυλλο, παραδόξως, παρουσιάζει σχεδόν απόλυτα αυτό που θέλουν να περιγράψουν με τους στίχους. Δύο μαύρες σκιές που περιπλανιούνται σε ένα σκοτεινό μέρος και όλα αυτά αποτυπωμένα σε ένα φόντο που μοιάζει με τον βραδινό ουρανό. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες τι θα μπορούσε να σημαίνει το κάθε τι που απεικονίζεται. Είναι ένα λεπτό ζήτημα οπότε θα αφήσω την φαντασία σας να οργιάσει!
Συνοψίζοντας, λοιπόν, ο συγκεκριμένος δίσκος ενώ είχε προοπτικές να εξελιχθεί σε κάτι πάρα πολύ καλό κατέληξε να είναι κάτι πάρα πολύ μέτριο. Η θεματική που επέλεξαν να ασχοληθούν και το εξώφυλλο σίγουρα μετράνε θετικά!
4/10
Χριστίνα Γιαννούλη
[email protected]
