Οι Vanhelgd είναι αυτό που λέμε, γέννημα θρέμμα της Σουηδίας. Από όσο έχω καταλάβει, η μπάντα ανήκει στο λεγόμενο κύμα του Swedish death metal, αλλά επίσης από όσο μπορώ να μιλήσω για το παρελθόν της μπάντας, όλο και περισσότερο απομακρύνεται από αυτό. Διαβάζοντας την άποψη του φίλτατου αρχισυντάκτη μου για το “Relics Of Sulphur Salvation” – 2 δίσκοι και 4 χρόνια πριν – βλέπω ότι υπάρχει μια μεταμόρφωση της μπάντας.
Το κάθε μέλος των Vanhelgd, έχει αρκετά χρόνια εμπειρίας στην πλάτη του και μάλλον θέλουν να εξερευνήσουν και άλλα μέρη της ακραίας μουσικής. Κατ’ αρχήν, στο “Deimos Sanktuarium”, βλέπουμε ότι υπάρχουν αμέτρητα doom και αργόσυρτα σημεία. Υπάρχουν σε τέτοιο βαθμό, όπου κανείς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το δίσκο σαν death/doom. Αλλά οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ, αφού οι Vanhelgd επιστρατεύουν αρκετά black metal riffs και blast beats, για να δώσουν μεγαλύτερη ποικιλία στη μουσική τους.
Κάπου εδώ αρχίζουν και τα προβλήματα στο “Deimos Sanktuarium”, αφού για να μπορέσεις να χωρέσεις όλα αυτά τα στοιχεία μέσα σε ένα δίσκο, οι διάρκειες των κομματιών μοιραία ανεβαίνουν και το ίδιο μοιραία τα πολλά θέματα μέσα στα τραγούδια, με αποτέλεσμα αυτά να είναι δυσκολοχώνευτα. Το “Så förgås världens härlighet” είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, το οποίο ξεκινάει σαν ένα καθαρόαιμο Bolt Thrower τραγούδι και καταλήγει σε μια Black metal ελεγεία στυλ Behemoth. Αυτό υπάρχει σαν κανόνας σε όλα σχεδόν τα τραγούδια του δίσκου, το οποίο δεν σημαίνει ότι δεν πετυχαίνει πάντα. Για παράδειγμα οι εναλλαγές και οι μελωδίες στο “Vi föddes i samma grav”, είναι πολύ καλές και το τραγούδι στέκει πιο ψηλά από τα υπόλοιπα.
Εκεί που λάμπουν όμως οι Vanhelgd και θα πρέπει να επενδύσουν περισσότερο, είναι στις doom στιγμές τους. Όλα τα τραγούδια περιέχουν μελωδικές doomy στιγμές, οι οποίες είναι και αυτές που σε κάνουν να θέλεις να ακούσεις και πάλι τα τραγούδια αυτά. Αποκορύφωμα, το καταπληκτικό “The Ashes Of Our Defeat”, το οποίο με αφήνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν υπάρχουν και άλλα τέτοια τραγούδια στο “Deimos Sanktuarium”. Επικό, αργόσυρτο με καταπληκτικές μελωδίες στις κιθάρες, σε μεταφέρει σε έναν επικό εφιάλτη… πραγματικά σε αυτό το τραγούδι οι Vanhelgd δείχνουν τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει…
Τα “The Silent Observer” και “Här finns ingen nåd”, που κλείνουν το δίσκο έχουν αυτές τις πανέμορφες και άρρωστες doom μελωδίες, αλλά δυστυχώς τα black/death στοιχεία, μπορώ να πω ότι τα κρατάνε πίσω. Το ατμοσφαιρικό και μελωδικό κλείσιμο του δεύτερου ειδικά, είναι από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου, αλλά το υπόλοιπο τραγούδι μάλλον χάνεται.
Ο ήχος του δίσκου είναι πολύ άρρωστος, με πολύ βρωμιά, ειδικά στις κιθάρες αλλά και στο μπάσο. Γενικά ο δίσκος σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κακός, αλλά σίγουρα άνισος και με τάσεις σχιζοφρένειας. Οι Vanhelgd πρέπει στο μέλλον να επενδύσουν στα doom στοιχεία τους και να φτιάξουν έναν δίσκο ο οποίος θα έχει τη μορφή του “The Ashes Of Our Defeat”, από την αρχή μέχρι το τέλος. Είμαι σίγουρος, ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα παραμιλάμε όλοι μας. Προς στιγμή, αν δεν σας πειράζουν οι σχιζοφρενικές τάσεις, τότε μάλλον θα βρείτε αρκετά καλά πράγματα στο “Deimos Sanktuarium”.
6.5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
