Τι παίρνεις εάν αναμείξεις λίγο death metal παλαιάς ορθόδοξης κοπής με λίγο d-beat hardcore punk; Τους Church Of The Dead εκ Φινλανδίας παίρνεις, οι οποίοι σχηματίστηκαν το 2012 στο Ελσίνκι. Από τότε, έχουν κυκλοφορήσει αρκετά EPs με αισθητική που σαφώς περιστρέφεται γύρω από θεματικές τρόμου. Το “Church Of The Dead” είναι το ομότιτλο ντεμπούτο album τους και πραγματικά, αν δεν τος βγει με τη μουσική, μπορούν κάλλιστα να ασχοληθούν με τον κινηματογράφο τρόμου.
Ξεκινάμε με ένα κλασικό εισαγωγικό ορχηστρικό κομμάτι κάτω των δύο λεπτών. Εκεί ήρθε η πρώτη κρυάδα, καθώς σε κάποια φάση δεν ήμουν σίγουρη αν άκουγα τύμπανα ή κατσαρολικά να χτυπιούνται μεταξύ τους.
Ευτυχώς μάλλον βιάστηκα να τρομάξω, καθώς η κατάσταση διορθώθηκε πολύ σύντομα, αν και ποτέ δεν έφτασε σε τέλεια επίπεδα. Γενικότερα, η παραγωγή ήθελε λίγη δουλειά παραπάνω. Μπορώ να κάνω κάπως τα στραβά μάτια με τη δικαιολογία της επίτευξης old-school underground κλίματος.
Πέρα από αυτές τις λεπτομέρειες, η ουσία είναι ότι πρόκειται για έναν καταιγιστικό και απειλητικό δίσκο με ιδιαίτερα λασπώδη και βοθρώδη χαρακτήρα. Κυριαρχεί η ωμότητα και οι συνεχείς ηχητικές επιθέσεις της κιθάρας. Τα riffs είναι τα κατάλληλα για τον σκοπό που επιτελούν και το “Church Of The Dead” σίγουρα αποτελεί ένα ευχάριστο άκουσμα.
Αυτά κυρίως, αφού ο συγκεκριμένος δίσκος ούτως ή άλλως δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει αμέτρητες φορές. Απλώς περνάει διασκεδαστικά η ώρα μαζί του και αυτό είναι όλο. Επίσης, δεν περιέχει τραγούδια με διάρκεια που να ξεπερνά κατά πολύ τα πέντε λεπτά, επομένως διατηρεί και αυτή του την εύηχη πλευρά.
Το συμπέρασμα είναι ότι εάν αποτελείς οπαδός του death metal, σίγουρα έχεις ακούσει καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες δουλειές αλλά κι αυτή εδώ δε θα σε χαλάσει ιδιαίτερα. Διαρκεί περίπου μισή ώρα, άλλωστε, οπότε μια δοκιμή θα σε πείσει. Αν δεν είσαι ένθερμος ακροατής, από την άλλη, δεν έχεις να χάσεις κάτι αν προσπεράσεις.
Υ.Γ.: Έχουν και κομμάτι με τίτλο “Rat King (The Bringer Of Plague)”. Έχουν μείνει λίγο πίσω βέβαια, καθώς τα καυτά ζώα των ημερών είναι ο παγκολίνος/νυχτερίδα πλέον.
5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
