Όσοι παρακολουθείτε τις κριτικές μου, σχετικά με death metal κυκλοφορίες και όχι μόνο, σίγουρα έχετε συνειδητοποιήσει πως αναφέρομαι σε κυκλοφορίες φλύαρες, μονότονες και χωρίς ευρηματικότητα. Σαφώς και υπάρχουν και μπάντες και ζωντανά παραδείγματα κυκλοφοριών που διαψεύδουν τον παραπάνω ισχυρισμό μου, όπως το “The Blindness Of Faith” των thrash metallers In Malice’s Wake. Στην ίδια κατηγορία ανήκει και η μπάντα που θα σας να αναλύσω και παρακάτω.
Ο λόγος για τους Insidious Disease, μια πενταμελής death metal μπάντα από την Νορβηγία, μια χώρα που μας έχει συνηθίσει κυρίως σε black metal κυκλοφορίες. Σχηματίστηκαν το 2004 και από τότε έχουν κυκλοφορήσει μόνο δυο full-length albums. Λαμβάνοντας υπόψιν το πλήθος των μπαντών στις οποίες παίζουν τα μέλη τους, δεν το θεωρώ και τόσο παράλογο. Την σύνθεση της μπάντας αποτελούν οι Groo (Despair) στα φωνητικά, Tony Laureano (Naphobia) στα τύμπανα, Silenoz (Dimmu Borgir) στις κιθάρες, Shane Embury (Napalm Death) στο μπάσο, ενώ στις συμπληρωματικές κιθάρες βρίσκεται ο Cyrus (Susperia). Ακούγοντας και αναλύοντας το δεύτερο full-length album τους “After Death”, ήδη από το ξεκίνημα φαίνεται μια πολλά υποσχόμενη κυκλοφορία.
Δομικά και μόνο αν το πιάσουμε, ήδη από τα «αποδυτήρια» προηγούνται, μοιράζοντας περιεχόμενο δέκα κομματιών σε δέκα τετράλεπτα, κατά μέσο όρο, τραγούδια. Δεύτερο ως θετικό κρατάω την εικαστική παρουσίαση, που είναι ιδιαίτερα κατατοπιστική και ευφάνταστη. Περνώντας στην ουσία της κυκλοφορίας έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη καλή παραγωγή. Οι εντάσεις, όπως ακριβώς πρέπει να είναι, αναβαθμίζοντας τις όχι και τόσο ευρηματικές μουσικοσυνθέσεις. Κλασικές δομές death metal ανα των κομματιών, λελογισμένες και προσαρμοσμένες στα χρονικά πλαίσια που έχουν τεθεί.
Έχοντας ήδη ακούσει περιπτώσεις όπου τα φωνητικά «γκρεμίζουν» την μουσική υπόκρουση που τα συνοδεύει, στην συγκεκριμένη κυκλοφορία θα ακούσετε ακριβώς το αντίθετο. Σαφώς οι μουσικοσυνθέσεις αυτής της μπάντας μπορεί για εσάς να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο αλλά σε όλη την πορεία του album ένιωσα αυτή την έλλειψη ευρηματικότητας να καλύπτεται από τα φωνητικά. Φωνητικά που σε ορισμένα κομμάτια γίνονται πιο μπάσα, ενώ σε άλλα πιο ψηλά. Στην πλειοψηφία τους ο Groo, φαίνεται να χρησιμοποιεί ψιθυριστικά φωνητικά προσαρμοσμένα στην φωνή του. Με λίγα λόγια, η ικανότητα του στο να μπορεί να ενσωματώσει την φωνή του σε μια μουσική που δεν έχει να δώσει και πολλά, την βρήκα αρκετά εντυπωσιακή.
7/10
Γιώργος Χατζηϊωαννίδης
[email protected]
