Θα μπορούσα να γράφω κατεβατά ολόκληρα για τους λόγους που οι Treat δεν κατάφεραν να γνωρίσουν όση δόξα τους άξιζε αλλά δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα. Αντ’ αυτού, μπορώ μόνο να πω ότι στις μέρες μας οι ρόλοι δείχνουν να έχουν αντιστραφεί. Ναι, τα 90s τους είχαν φερθεί σκληρά με εκείνη την άστοχη επιλογή του Mats Levén για frontman η οποία τους οδήγησε σε διάλυση. Αλλά από την άλλη ποιο hard rock όνομα δεν αντιμετώπισε προβλήματα εκείνη την περίοδο; Τα πράγματα έκτοτε έχουν αλλάξει. Από το δυναμικό comeback έκαναν το 2010 με το “Coup De Grace” έως και σήμερα, οι αδικημένοι (επιμένω πολύ σε αυτό) βετεράνοι rockers δείχνουν να συνεχίζουν με την ίδια σταθερότητα και αξιοπρέπεια που είχαν όταν ήταν νέοι. Σίγουρα τα χρόνια έχουν περάσει και ο ήχος εκείνης της εποχής έχει δώσει τη θέση του σε πιο μοντέρνες παραγωγές, η θέληση όμως μένει η ίδια. Το ολοκαίνουργιο “Tunguska” είναι άλλη μία απόδειξη της δεύτερης νιότης που περνάει το συγκρότημα.
Πάντως οφείλω να ομολογήσω πως όταν είχα ακούσει το “Build The Love” ως πρώτο δείγμα δεν εντυπωσιάστηκα. Η επίσημη ακρόαση ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Το άνοιγμα που έγινε με το “Progenitors” μόνο ως χαστούκι μπορώ να το χαρακτηρίσω. Ρυθμικό heavy riff, μελωδικές κιθάρες και απίστευτο refrain που σου φωνάζει δυνατά «ψιτ, ξύπνα, ξεκινάμε!». Στη συνέχεια έρχονται τα “Always Was, Always Will“ και “Best Of Enemies“, δύο τυπικά mid-tempo κομμάτια με τη φωνή του Robert Ernlund να ανεβάζει κατά πολύ την ποιότητα σε δύο κατά τ’ άλλα χλιαρές στιγμές. Παρόλο που σαν δίσκος αργεί αρκετά να πάρει μπρος (πλην της έναρξης) αποκτώντας ενδιαφέρον αφού φτάσεις στο τέταρτο και ultra ατμοσφαιρικό “Rose Of Jericho“, ωστόσο ανεβάζει ταχύτητες και στο τέλος σε αποζημιώνει. Όπως και στις τελευταίες δουλειές τους, έτσι και το “Tunguska” δείχνει ιδιαίτερη αδυναμία σε μελωδικά περάσματα στις κιθάρες, κάτι που προτιμάται γενικότερα σε αντίστοιχα συνομήλικα ονόματα αυτής της σκηνής. Κατά τη διάρκεια θα βρεις μερικά εξαιρετικά δείγματα ρυθμικών συνθέσεων όπως το εντυπωσιακό “Heartmath City“ ή καθαρά retro διαθέσεων τύπου “Man Overboard“ και “All Bets Are Off” με πλήκτρα που με ταξίδεψαν πίσω στα 80s. Οι κιθάρες του Anders Wikström μπορεί να μην έχουν την ίδια διαχρονικότητα ή τα ελαφρά heavy metal στοιχεία που ίσως να είχε π.χ. ένα “Scratch And Bite” αλλά κάνουν τη δουλειά τους, προσφέροντας μελωδίες και solos γεμάτα ξεγνοιασιά και θετικότητα που σήμερα φαντάζουν ξεχασμένα. Ίσως ηχητικά η αίσθηση της επανάληψης να είναι ένα μείον και να οφείλεται κυρίως στην παραγωγή, αλλά αυτό δε σε εμποδίζει από το να περάσεις ωραία ακούγοντάς το.
Το “Tunguska“, λοιπόν, μπορεί να μην είναι τέλειο, αλλά είναι ικανοποιητικό. Έχει ωραίες ιδέες που λειτουργούν σωστά και χωρίς να είναι πρωτότυπες, ενώ έχει μέσα στις νότες του και λίγη από εκείνη την αισιοδοξία που ένιωθες πιτσιρικάς, όταν άκουγες για πρώτη φορά το “Organized Crime“. Αν όμως μιλήσουμε από την πλευρά του αγοραστή, θα ήταν πιο ασφαλές να τσεκάρεις τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες.
Χάρης Μπελαδάκης
