Blues στο full, ήχοι γνωστοί και χαρμόσυνοι ακόμα και όταν ο τίτλος του κομματιού είναι “Final Nail In The Coffin”. Μου είναι αρκετά δύσκολο να κρίνω ένα είδος που αγαπώ τόσο πολύ, ιδιαίτερα όταν από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία με κάνει να κουνάω ρυθμικά το κεφάλι. Με ζωντάνια και ρυθμό το ένα μετά το άλλο, τα κομμάτια σε κάνουν να θες να σηκωθείς να χορέψεις! Πραγματικά μου ήταν δύσκολο να πιστέψω ότι άκουγα κάτι τέτοιο από μια Σουηδική μπάντα, αλλά απ’ ότι φαίνεται ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή. Με νταλκάδες πολλούς μας βρήκε το “Pattern Ridge Blues” και παρόλο που βρήκα λίγο αστεία την προφορά του τραγουδιστή, πιστεύω πως έβγαλε την κατάλληλη αλητεία και τελικά το κομμάτι άξιζε πολλά. Πραγματικά ήχοι από άλλη εποχή, αν και το “Raising Hell”, για ‘μένα ήθελε μια πιο βαρβάτη φωνή. Το πήγε πολύ πίσω η χλιαρή χροιά στα refrain. To “Head in The Sand”, ήταν ακόμα ένα κομμάτι που δε με ενθουσίασε, καλό μεν, αλλά όχι αρκετά, αν και είναι από τα must κομμάτια για καλοκαιρινό ταξίδι με cabriole. To “One Night Stand”, που ήρθε στη συνέχεια, είχε μουσικά τον απαραίτητο ερωτισμό μέχρι ένα σημείο, αλλά δυστυχώς η φωνή δεν ήταν αρκετά blues, τουλάχιστον όχι για εμένα.. Το “Give Away The Grove”, ήρθε και μου έστρωσε λίγο τα πράγματα. Αν και θα το ξαναπώ και ας γίνομαι κουραστική, αν η φωνή ήταν λίιιιγο καλύτερη, όλος ο δίσκος θα πέταγε. Λίιιγο διαφορετική… Τα σόλο όμως ωραιότατα, αν και είναι λίγο κατεβασμένα τα volume, και ακούγονται από το υπερπέραν. “Go it Bad” και μια εισαγωγή που φυσικά έχουμε ακούσει δις εκατομμύρια φορές, αλλά εντάξει, Blues ακούμε παιδιά! Ε αυτό το κομματάκι ήταν καλό! Και κυρίως ήταν καλό για τα όρια του τραγουδιστή, τολμώ να πω πως είναι σίγουρα στα highlight του δίσκου! Το “Little Miss Right”, έφερε ξανά το sexy blues στα ηχεία μου και άξιζε όλα του τα δευτερόλεπτα.. όλα του όμως.. Δύο τελευταία, το “The Day I Die” και το “No Possession Blues”. Θα ξεχώριζα το πρώτο για τον Rock αέρα του –αν και ‘πέσαν κάτι φάλτσα στη φωνή, αλλά ‘ντάξει.. – και το Riff στην αρχή που κατά κάποιο τρόπο μου έμεινε και το δεύτερο για τον καθαρό blues ήχο που είχε. Γενικά δεν ήταν ένας blues δίσκος που θα επέλεγα να βάλω στη συλλογή μου. Ναι μεν, μια πολύ καλή ηχογράφηση, έλα της έλειπαν πολλά πράγματα για να γίνει μια πολύ καλή blues ηχογράφηση.
5.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
