Ιταλία.. Death Metal, ή όπως αναφέρθηκε στο site τους “Schizo Death Metal” με κύρια στιχουργική θεματολογία το Σκοτάδι και το Κακό. Μετά το μικρό Intro, ο δίσκος ξεκινάει με το “Stumps”. Αν και γενικά ο ήχος ήταν κλασσικά aggressive η τρομερή μελωδία που μπαίνει μετά με τις κιθάρες σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Το κακό είναι ότι επαναλαμβάνεται τόσες φορές ώστε να χάση την αίγλη και αύρα του. Το “In Glorious Orgy”, ξεκίνησε με ένα πολύ ωραίο Groove, και για καλή μου τύχη, συνέχισε έτσι. Δεν ήταν σε καμιά περίπτωση κουραστικό, αν και στη δομή του είχε μερικές ομοιότητες με το προηγούμενο, “Stumps”. Ένας ακόμα περίεργος – έως και χορευτικός θα έλεγα – ρυθμός, με το “Hypertrophic Jellyfish” και άπειρες αρμονικές στην κιθάρα λες και βγήκε ο Dimebag απ’ τον τάφο (Θεέ μου ‘σχώρα με). Το “Everything Means ‘T’” , είναι το κομμάτι που θα ξεχώριζα απ’ όλο το δίσκο. Στο τέλος του μέχρι και System Of A Down έκρυβε στα θεμέλιά του και είχε αυτό το κάτι πιο ώριμο στον ήχο του. Το “Barf Together”, ήταν μια ακόμα πολύ καλή συνέχεια. Αν και στην αρχή μου πέρασε λίγο αδιάφορο, κάπου λίγο πριν τη μέση μου πήρε τα μυαλά. Όχι μόνο με τα Break του, αλλά κυρίως με τον τρόπο που τα μέρη ήταν ενωμένα και τις μελωδίες στις κιθάρες που έδωσαν πραγματικά μια άλλη ανάσα στο είδος. Επόμενο στη σειρά το “Cartilages”, μια νευρωτική έκρηξη που προσωπικά αν άφηνα ελεύθερο τον εαυτό μου πιθανότατα θα μου δημιουργούσε δύσπνοια και γενικά με εισήγαγε σε μια ψυχολογική κατάσταση που μου γέννησε υπερένταση. Πάντα εκπλήσσομαι όταν ένα κομμάτι μπορεί να φτάσει να με επηρεάσει τόσο πολύ ψυχοσωματικά και το συγκεκριμένο, τα κατάφερε. Επόμενο, το “The Copy/Paste Syndrome”. Αστείος τίτλος και δυσκολεύομαι λίγο να συνειδητοποιήσω τι λένε οι στίχοι οπότε δεν μπορώ να σχολιάσω περαιτέρω τη θεματολογία. Μουσικά τώρα, από τη στιγμή που έμεινα με πολύ καλές αντιδράσεις στα προηγούμενα κομμάτια, έτσι και με αυτό, περίμενα αυτό το «διαφορετικό». Δυστυχώς άργησε να έρθει, όταν ήρθε όμως μου έφερε μια πολύ όμορφη ατμοσφαιρική κουλτούρα, και στη συνέχεια το κομμάτι ξαναπήρε την αρχική του «ωμή» μορφή. Η συνέχεια γίνεται με το “The Miss Treated”. Δεν γνωρίζω αν ο τίτλος παραπέμπει σε λογοπαίγνιο, αλλά οι γυναικείες φωνές στην αρχή σε κάτι τέτοιο παραπέμπουν. Τυπικά πρόκειται για ένα πολύ ωραίο instrumental, παράξενο κομμάτι. Τελευταίο κομμάτι, το “Paraphilias”. Χτύπημα και κακό.. δυνατό και DEATH! Για τα δικά μου ακουστικά δεδομένα, ήταν άνετα το πιο βαρύ, χωρίς βέβαια να παύει να είναι μελωδικό. Συνοψίζοντας, το “Paraphiliac”, είναι μια δουλειά που σε πολλά σημεία μπορεί να σε κατακτήσει και σε άλλα να σε ξενερώσει. Ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά όχι κακά. Είναι ένας πολύ ικανοποιητικός δίσκος με τα πάνω και τα κάτω του, αλλά σίγουρα επιβάλλεται η ακρόασή του.
7/10
Ντένια Παλαιολόγου
