Τι πρέπει να περιέχει ένας epic-folk δίσκος για να κάνει χαρούμενους τους οπαδούς του; Θα σας πω αμέσως: επικές μάχες, διαξιφισμοί, που και που κάνα δράκο, μπύρες και Manowar κιθάρες. Ένα από τα πράγματα που έχω να πω για αυτή την Ιταλική μπάντα είναι πως αν είχαν ελληνικούς και γιούχου στίχους το αποτέλεσμα θα ακούγονταν κάπως σαν τους δικούς μας Ανώριμους! Κατά τ’ άλλα ο δίσκος πραγματικά με φρίκαρε με την τόσο χαρούμενη αύρα που αναδύει, τα τόσο κλασικά epic-power μέρη που τα ακούω σε κάθε παρόμοια δουλεία πλέον και έχω αρχίσει να τα σιχαίνομαι και γενικότερα όλο αυτό το ψευτό-επικό feeling σε συνδυασμό με την απαράδεκτη προφορά του τραγουδιστή. Πραγματικά δεν έχω να κάνω ιδιαίτερα σχόλια γι’ αυτόν τον δίσκο. Τα πράγματα είναι πολύ απλά: είτε είσαι fan του συγκεκριμένου είδους, το ακούς για κάνα 3μηνο and that’s all, είτε δεν την παλεύεις μια μαζί τους και δεν μπαίνεις καν στον κόπο. Διευκρινίζω ότι καθότι ανήκω στην δεύτερη κατηγορία δεν σημαίνει ότι δεν σέβομαι την άποψη και τις προτιμήσεις της πρώτης. Γι’ αυτό λοιπόν…
2/10 (Για μένα)
6/10 (Για όποιον σκοπεύει να τους ψάξει. Καλή διασκέδαση.)
Αγγελική Καπίρη
