Το μόνο που με ξενέρωνε πάντα όσον αφορά αυτή τη μπάντα ήταν η συνεχής σύγκριση που γινόταν και ακόμα γίνεται με τους Anathema, λόγω της ύπαρξης του Duncan Patterson στο line-up τους. Τώρα που οι τελευταίοι αρχίζουν σιγά σιγά να την βλέπουν Radiohead, πιστεύω ότι τώρα θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να ασχοληθούμε με τους Antimatter όσο ποτέ, μιας και με αυτή τη νέα best of κυκλοφορία τους φροντίζουν να γίνουν ευρύτερα γνωστοί στο μεταλικό -και όχι μόνο- κοινό. Το Alternative Matter λοιπόν, συνοψίζει τη δεκαετή πορείας της μπάντας από το ντεμπούτο τους Saviour μέχρι και το Planetary Confinement tου 2005, γεγονός που θα ‘λεγα πως αδικεί το τελευταίο Leaving Eden καθώς περιείχε πολύ καλές στιγμές αλλά τέλοσπάντων. Ο δίσκος δε μπορεί να χαρακτηριστεί αμιγώς ως best of, γιατί ναι μεν έχει διάφορα κομμάτια από διάφορες περιόδους των Antimatter (καθώς και μία υπέροχη διασκευή στο Black Sun των Dead Can Dance), αλλά όλα αποτελούν ή νέα επαναηχογραφημένα remixes, ή live ηχογραφήσεις, ή είναι demo versions. Για κάποιον που έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με τους Άγγλους, είναι η τέλεια ευκαιρία να γνωρίσει και μία διαφορετική πτυχή τους. Για κάποιους όμως που θέλουν να έχουν μία πρώτη επαφή μαζί τους, το Alternative Matter μάλλον θα τους μπερδέψει. Σε καμία περίπτωση δε θα λέγαμε ότι έχουμε να κάνουμε με “αρπαχτή”. Πλέον νομίζω πως όλοι έχουμε μάθει πως γίνονται τέτοια οικονομικά κολπάκια. Η περίπτωση είναι στο περίπου αντίστοιχη με το Hindsight από τους συντοπίτες Anathema. Εμένα προσωπικά αυτό το album με κέρδισε από την πρώτη κιόλας στιγμή και αυτό γιατί δεν το αντιμετώπισα όυτε σαν best of αλλά ούτε και σαν αρπαχτή. Αντιθέτως, θεώρησα πως ο Mick Moss και ο Duncan Patterson απλά έψαχναν ένα διαφορετικό τρόπο για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Και ξέρετε κάτι; Μάλλον τον βρήκαν.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
