Ο “ευγενής βάρβαρος” υψώνει για άλλη μία φορά το σπαθί του. Με λίγα λόγια ο σεβαστός όσο λίγοι σε αυτή τη μουσική David DeFeis επανέρχεται στο προσκήνιο με τη νέα δουλειά των Virgin Steele, The Black Light Bacchanalia. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Epic metal διαμάντια τύπου Guardians Of The Flame, Noble Savage και Invictus δε βγαίνουν και -μεταξύ μας- ούτε και πρόκειται να ξαναβγούν. Αυτό όμως δε σημαίνει πως πρέπει να σταματήσει να διανύει μία τουλάχιστον αξιοπρεπή πορεία ένα τόσο μεγάλο όνομα όπως οι Virgin Steele. Μία αξιοπρέπεια που μετά και το τελευταίο απογοητευτικό Visions Of Eden του 2006, άρχισε να χάνεται. Η αλήθεια είναι πως μαθαίνοντας τα νέα για την κυκλοφορία του εν λόγω δίσκου, είχα αρχίσει σιγά σιγά να αναπτερώνω τις ελπίδες μου για ένα δυνατό comeback. Είχε πέσει, βλέπεις, πολύ διαφήμιση για αυτό το album. Πολλές φορές και από τον ίδιο τον DeFeis. Τελικά το The Black Light Bacchanalia εισακούσθη στα αυτιά μου και δυστυχώς το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχουμε να κάνουμε πάλι με μια απ’ τα ίδια. Το να ακούς ένα δίσκο των Virgin Steele και από τα μισά και έπειτα να αρχίσεις να βαριέσαι επικίνδυνα, σίγουρα δε μπορεί να είναι καλό σημάδι. Για άλλη μία φορά η φωνή του μάστορα ακούγεται εμφανώς κουρασμένη και φθαρμένη από την πάροδο του χρόνου, ερμηνεύοντας κομμάτια που σε αναλογία είναι “αδύναμα”, μη αντάξια του ονόματος της μπάντας. Το μόνο που πραγματικά δεν κάνει το album να χαρακτηριστεί “μπαρούφα” είναι η άψογη δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή, γι’ αυτό και μπαίνει σε καλύτερη μοίρα από τον προκάτοχό του. Αλλά άμα έχουμε φτάσει στο σημείο οι Virgin Steele να βασίζονται στην καλή παραγωγή, τότε ζήτω που καήκαμε. Το The Black Light Bacchanalia ούτε πρόκειται να φέρει νέους οπαδούς στο πλευρό τους, αλλά ούτε και πρόκειται να απομακρύνει τους ήδη υπάρχοντες. Απλά είναι άλλος ένας δίσκος των Steele που όπως φαίνεται θα πάει και αυτός άπατος. Α και κάτι τελευταίο. Τι στο διάολο είναι το “Bacchanalia”;
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
