[Option A]
Queensryche. Φανταστείτε για λίγο πόσο διαφορετικό θα ήταν το heavy metal χωρίς αυτούς. Είναι μεγάλο βάρος να αναλαμβάνεις την κριτική του νέου album. Και το βάρος γίνεται μεγαλύτερο όταν λαμβάνεις υπόψη τα τελευταία γεγονότα. Δίχως δεύτερη σκέψη, η περασμένη χρονιά ήταν η πιο θολή και σκοτεινή για αυτό το ιστορικό συγκρότημα. Το αποκορύφωμα ήρθε μέσω της κουφής απόφασης του δικαστηρίου να δοθεί το δικαίωμα χρησιμοποίησης του ονόματος “Queensryche” τόσο από πλευράς Geoff Tate, όσο και από την υπόλοιπη μπάντα. Το πρώτο αποτέλεσμα μετά από αυτή την απόφαση ήρθε απ’ το στρατόπεδο του πρώην τραγουδιστή με το “Frequency Unknown”, αφήνοντας στους περισσότερους ακροατές μία παγερή αδιαφορία. Τώρα ήρθε η σειρά για τους, κατά την προσωπική μου άποψη, original Queensryche. Η ομότιτλη νέα δουλειά, από μία πρώτη ματιά φαίνεται σχετικά καλύτερη από τη βιαστική κυκλοφορία του Tate. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Πρώτα απ’ όλα, το “Queensryche” αποτελεί τo πιο σύντομο σε διάρκεια album στην ιστορία του συγκροτήματος, που φτάνει σε σύνολο μόλις τα 35 λεπτά! Δεύτερον, το γνωστό progressive heavy με το οποίο καθιερώθηκαν δείχνει σιγά-σιγά να επιστρέφει. Φυσικά όχι πλήρως, καθώς σε διάσπαρτα μέρη πλανάται ακόμα το φάντασμα των “Tribe” και “American Soldier”. Ο νεοπροσληφθέντας Todd La Torre, έχοντας υπηρετήσει πιστά τους Crimson Glory πίσω από το μικρόφωνο, δικαιώνει πλήρως την επιλογή των Scott Rockenfield, Eddie Jackson και Michael Wilton. Η φωνή του θυμίζει αρκετά εκείνη του Geoff Tate αλλά -καθότι νεότερος- τον ξεπερνάει. Χώρια που έχει συμμετάσχει αρκετά και στο συνθετικό τομέα των κομματιών. Ας περάσουμε τώρα στο track list. Εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά. Το “Queensryche” θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί ένα ικανοποιητικό comeback album, αφού τα περισσότερα τραγούδια του ξεφεύγουν από τη μαύρη περίοδο των studio κυκλοφοριών από το 2003 και έπειτα. Ωστόσο, η έναρξη της ακρόασης γίνεται υπερβολικά χαλαρά με το μέτριο “Where Dreams Go To Die”, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να τοποθετηθεί αργότερα μέσα στο δίσκο. Η συνέχεια γίνεται με πολύ πιο φορτσαρισμένο τρόπο, με τα πολύ εμπνευσμένα “Spore” και “In This Light”. Το κομμάτι “Redemption” ήταν και το πρώτο δείγμα που είχε διαρρεύσει στο Διαδίκτυο, οπότε είχα σχηματίσει ήδη την άποψή μου. Σαφέστατα άνω του μετρίου, με πολύ δεμένο παίξιμο, αλλά εντοπίζονται πολύ καλύτερα καθώς προχωράς. Ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα είναι σίγουρα το “A World Without”. Από τις καλύτερες νέες συνθέσεις τους και ταυτόχρονα το μοναδικό τραγούδι που μου θυμίζει του κλασικούς Queensryche που όλοι αγαπήσαμε. Αμέσως μετά έρχεται η απότομη αλλαγή σε πιο up-tempo ρυθμό με το “Don’t Look Back”, ένα αρκετά καλό κομμάτι το οποίο δυστυχώς έχει σύντομη διάρκεια που δε σου επιτρέπει να το αναλύσεις όσο θες. Τη σκυτάλη παίρνει το “Fallout”, η μικρότερη σύνθεση του album. Το φουτουριστικό κιθαριστικό του ύφος, παρέα με το refrain, παραπέμπουν σε “Rage For Order” χωρίς βέβαια να αντιγράφονται. Το κλείσιμο για τους φετινούς Queensryche γίνεται υπό τους ήχους του “Open Road”. Άλλη μία ήπια σύνθεση με τις μελαγχολικές κιθάρες του Eddie Jackson να αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, με τις εντυπωσιακές ερμηνείες του La Torre να ακολουθούν. Να σημειωθεί φυσικά και ο James Barton στην θέση του παραγωγού, καθώς είναι ένας από τους βασικούς υπεύθυνους για αυτή τη σημαντική ηχητική βελτίωση. Θα ήταν παιδιαρίστικα χαζό από μέρους μας να πούμε πως το “Queensryche” είναι ο δίσκος που θα ποδοπατήσει τα “Operation: Mindcrime”, “Empire”, ή ακόμα και το “Promised Land”. Είναι όμως ό,τι καλύτερο και ό,τι πιο τίμιο θα μπορούσαν να δημιουργήσουν, ειδικά μετά τα περσινά νομικά ευτράπελα που στην ουσία δεν τους στοίχισαν απολύτως τίποτα. Είναι καλό, δυστυχώς είναι αισθητά ανεπαρκές σε χρονική διάρκεια (δύο intros και ένα δίλεπτο κομμάτι), αλλά ανακτά σε μεγάλο βαθμό το χαμένο έδαφος. Και χωρίς κομπλεξικές “F U” προσθήκες σε εξώφυλλα. Μπράβο ρε ‘Ryches!
7.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[Option B]
“I remember now. I remember how it started. I can’t remember yesterday. I just remember doing what they told me…” Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε! Όχι, στο νέο album της ας πούμε πιο αυθεντικής έκδοσης των ‘Ryche δεν υπάρχει κανένας Nikki, Dr. X, Sister Mary αλλά υπάρχει κάτι που είχε χαθεί και αγνοούταν εδώ και σχεδόν μια εικοσαετία: Οι Queensryche! Πιο δυνατοί από ποτέ, οι metallers (τι ευτυχία να τους αποκαλείς έτσι ξανά) από το Seattle επέστρεψαν με το πιο ουσιαστικό album τους από την εποχή του “Promised Land”. Και συνεχίζουν από εκεί που πραγματικά σταμάτησαν! Ασχέτως αν μας υποσχέθηκαν ένα album πολύ κοντά στο θρυλικό τους EP και το “The Warning”, το “Queensryche” θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σαν το μικρότερο αδερφάκι του “Promised Land”. Σίγουρα υπάρχουν πινελιές από το αριστουργηματικό “Empire” και το υπεράνω κριτικής “Rage for Order” αλλά αυτές οι διάσπαρτες στιγμές είναι αρκετά λιγότερες. Επιτέλους μπορείς να ξανακούσεις 10 νέα τραγούδια των ‘Ryche στη σειρά χωρίς να δυσανασχετήσεις. Επιτέλους ξανακούς κιθάρες γεμάτες νεύρο, ψιλά φωνητικά, συνθέσεις γεμάτες με συναισθήματα και λυρισμό που θα σου θυμίσουν μερικές από τις ανατριχίλες που σου είχαν προσφέρει κάποτε. Δεν θα μπω στη διαδικασία να το συγκρίνω με κανένα από τα παλιά αριστουργήματα γιατί αυτά τα έχει κρίνει ο χρόνος και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα νεογέννητο δημιούργημα. Δεν μπαίνω επίσης στη διαδικασία να το συγκρίνω με το νέο πόνημα των έτερων ‘Ryche. Ο κύριος Tate μας έχει αποδείξει πολλάκις πως έχει χάσει το παιχνίδι εδώ και κάμποσα χρόνια. Μου αρκεί που επιτέλους ακούω τους Queensryche όπως πρέπει και θέλω να τους ακούω. Βάλτε το album να παίζει και απολαύστε γιατί κάποιοι φίλοι από τα όχι και τόσο παλιά, είναι και πάλι μαζί μας! Beware the Queen of the Reich!!!
8/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
