Ρε μάγκες, αν είναι δυνατόν δηλαδή. Τον καιρό που είμαι στο περιοδικό έχω γράψει για δουλειές που με έχουν προβληματίσει, με έχουν εξοργίσει, είτε με έχουν κάνει να γράφω για αυτές κρατώντας την κοιλιά μου από τα γέλια, άσχετα αν πάντα κατέληγα με μια υποχθόνια επιθυμία να κόψω τα αυτιά μου και να τα δώσω στα ψάρια να τα φάνε.
Όπως και να χει πάντως, όλα περίμενα να τα δω, cyberpunk δίσκο (αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται πως παίζουν) μετά συγχωρήσεως αλλά δεν περίμενα να πρέπει να κάνω. Λάθος της εταιρείας; Της μπάντας; Και των δύο; Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αλλά αυτός ο δίσκος έχει τόση σχέση με το metal όση και οι Deicide με τη φούγκα. Εν πάση περιπτώσει, metal ή όχι, εγώ άκουσα το δίσκο και βρέθηκα μπροστά σε μια πραγματικά κουραστική εμπειρία.
Ο λόγος της κούρασης; Ο δίσκος απλά δεν σταματάει να βαράει. Δεν ξέρω αν έχετε βρεθεί ποτέ σε πάρτι όπου παίζει όλη την ώρα beat-άκια χωρίς διάλειμμα και την επόμενη μέρα τα αυτιά βουίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Εάν ναι, τότε φέρτε αυτό ως εικόνα στο μυαλό σας και φανταστείτε την εκδοχή του σε δίσκο. Κάτι τέτοιο είναι λοιπόν το συγκεκριμένο εγχείρημα καθώς πραγματικά με κούρασε από τα πρώτα πέντε λεπτά λόγω της παντελούς απουσίας ρυθμού και ποικιλίας.
Γιατί ακόμα και τον πιο ακραίο μεγάλο metal δίσκο να πάρουμε, θα δούμε ότι έχει και δομές και αλλαγές στο ρυθμό και όλα. Ας πάρουμε για παράδειγμα το “Legion” των Deicide που τους αναφέραμε πιο πάνω. Κλασικό παράδειγμα υπερακραίου και ταχύτατου δίσκου, ανεξαρτήτως εποχής. Όμως, μέσα σε όλη αυτή την ηχητική βία, διαπιστώνουμε πως άλλη ανάπτυξη έχει το “Dead But Dreaming” και άλλη το “Revocate The Agitator”. Οτιδήποτε και να παίζεις, η μουσική χρειάζεται πάντα να περιλαμβάνει κάποια βασικά στοιχεία και όχι ένα πράγμα. Όχι το beat-άκι επί σαράντα πέντε λεπτά δεν είναι μουσική, είναι κούραση. Γιατί σε μένα Θεέ μου;
1/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
