Ντεμπούτο άλμπουμ για τους Σουηδούς Seventh Crystal. Με «μπροστάρη» τον τραγουδιστή Kristian Fyhr των Perpetual Etude μας παρουσιάζουν έναν δίσκο ο οποίος κινείται επί το πλείστον σε AOR/pop rock μονοπάτια. Το άλμπουμ αρχικά προοριζόταν για προσωπικός δίσκος του Kristian Fyhr, ο οποίος όμως έκρινε πως θα ήταν σωστότερο το όλο εγχείρημα να γίνει κανονική μπάντα, κάτι που προσωπικά νομίζω πως ίσως δουλέψει μακροπρόθεσμα.
Από το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου “Say What You Need To Say” η μπάντα δίνει μια πολύ καλή εικόνα ως προς το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Φροντίζουν να μας «συστηθούν» παρουσιάζοντας εξ αρχής τα δυνατά τους χαρτιά, τα οποία είναι η φωνή του Kristian Fyhr καθώς και το πολύ σφιχτό ρυθμικό μέρος της μπάντας, το οποίο αποτελείται από τον Olof Gadd στο μπάσο και τον Anton Roos πίσω από τα τύμπανα. Πολύ δουλεμένες οι φωνητικές γραμμές με πιασάρικο ρεφρέν, με ωραίες ισορροπίες μεταξύ παρελθόντος και παρόντος όσον αφορά το στυλ και την γενικότερη αισθητική.
Αχρείαστη βέβαια κατά την γνώμη μου η χρήση των scream φωνητικών η οποία σε «πετάει» εκτός και ακούγεται ξένη και παράταιρη, ιδιαίτερα από την στιγμή που η χρήση της περιορίζεται σε ένα και μόνο σημείο. Εκφραστικότατος και περιεκτικός κιθαριστικά από όλους τους τομείς επίσης και ο Emil Dornerus, δείχνοντας τις δυνατότητές του χωρίς όμως να φλυαρεί στο θέμα του solo. Όλα αυτά μέσα στο πρώτο κομμάτι ενός δίσκου που περιέχει σύνολο δώδεκα συνθέσεις.
Ακριβώς το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και στα υπόλοιπα έντεκα. Όσο περίεργο και αν ακουστεί, χωρίς να υπάρχει τίποτα αρνητικό ή κακό στο δίσκο, παρότι κύλησε ιδιαίτερα ευχάριστα και στις τρεις ακροάσεις, δεν ξεχώρισα τίποτα. Σίγουρα υπάρχουν διαφορές, το “Broken Mirror” και το “Hope It Will Be Alright” είναι πολύ όμορφες μπαλάντες και σαφώς πιο ευαίσθητα από το ομότιτλο “Delirium”, το οποίο αποτελεί και ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του άλμπουμ. Παραταύτα, δεν υπήρξε κάτι το οποίο να ξεχώρισε, κάτι να τράβηξε την προσοχή ή ακόμα και το ενδιαφέρον.
Για να μην παρεξηγηθώ, όπως είπα δεν είναι καθόλου κακός δίσκος αλλά παράλληλα δεν υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από αυτό, ούτε με «χάλασε» μα ούτε και μου προξένησε το παραμικρό. Είναι απλά ένας καλός δίσκος, με πολύ καλούς μουσικούς και απλά καλά κομμάτια τα οποία όμως δεν έχουν να προσθέσουν κάτι στην σκηνή. Είναι απλά ένας ακόμα δίσκος μίας σουηδικής μπάντας ή μιας οποιασδήποτε μπάντας της ίδιας εταιρίας, παρομοίου ύφους, τελεία.
Από την άλλη βέβαια, είναι ντεμπούτο δίσκος, ενός παρά λίγο προσωπικού άλμπουμ. Ίσως αυτό από μόνο του μπορεί να δικαιολογήσει όλα τα παραπάνω. Υπάρχει πάντα χώρος και απαιτείται χρόνος προκειμένου μια μπάντα να βρει τα πατήματά της καθώς και για να δεθεί. Όλα τα προσόντα και οι δυνατότητες είναι ήδη εκεί.
7/10
Κωνσταντίνος Μάρης
constantinemaris@gmail.com
