Five Finger Death Punch, πιθανότατα η δεύτερη πιο μισητή μπάντα στον κόσμο και στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας μετά τους Nickelback. Εμένα προσωπικά μου αρέσουν και τα δύο συγκροτήματα, με ρέγουλα μεν, αλλά μου αρέσουν. Κάποια τραγούδια τους, ίσως.
Μετά τον φετινό δίσκο τους με τίτλο “F8”, την αποχώρηση του επί μακρόν μέλους Jason Hook και την προσθήκη του μετρ Andy James για την συμπλήρωση αυτού του κενού πίσω από την πρώτη κιθάρα, η μπάντα επιστρέφει με την κυκλοφορία του δεύτερου τόμου (ξέρω τι σκεφτήκατε, γι’ αυτό το έγραψα έτσι) της κυκλοφορίας συλλογών “A Decade Of Destruction Vol. 2”. Για όσους επίσης δεν ξέρουν και θέλουν να μάθουν, το σχήμα αποτελείται πλέον από τους Ivan Moody στα φωνητικά, Zoltan Bathory στην ρυθμική κιθάρα, Chris Kael στο μπάσο, Charlie Engen στα τύμπανα και Andy James στην πρώτη κιθάρα που αναφέραμε πιο πάνω.
Όπως και η προηγούμενη κυκλοφορία “A Decade Of Destruction”, έτσι και αυτή περιέχει κομμάτια από τα οχτώ albums της δεκαπενταετούς σταδιοδρομίας της μπάντας. Θυμήθηκα γιατί αυτή η μπάντα με κάνει να στραβομουτσουνιάζω και αυτό είναι η επαναλαμβανόμενη και πλέον άκρως κουραστική λυρική θεματολογία περί στρατού, πολέμου και λοιπών αλλά δεν είμαι εδώ για να κρίνω (ή μόλις το έκανα;).
Τα τραγούδια που επέλεξε η μπάντα για να ολοκληρώσουν τη λίστα αυτής της κυκλοφορίας ξεχωρίζουν στα ΟΚ με ανεκτά για μένα και τα μετράω στο ένα χέρι. Ξεκινώντας με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, είναι ένα remix της πασίγνωστης διασκευής που έκανε γνωστή την μπάντα, αυτή του “Bad Company” της ομώνυμης μπάντας από τον Steve Aoki. Οριακά δεν με έπιασε πονοκέφαλος από το πόσο εκνευριστική ήταν αυτή η εκδοχή της διασκευής. Το “Blue On Black” ωστόσο του Kenny Wayne Shepherd που επίσης διασκεύασε η μπάντα είναι μια πολύ αξιόλογη δουλειά.
Δεν είχα ακούσει μέχρι τώρα το “Broken World” και ενθουσιάστηκα από την εισαγωγή που θύμιζε μπαλάντα αλλά μετά από είκοσι ολόκληρα δευτερόλεπτα κατάφεραν να γραπώσουν τον ενθουσιασμό μου από τον λαιμό και να του βγάλουν τα μάτια με αυτό το refrain. Τα κουπλέ θα πω ότι ήταν αρκετά ΟΚ όπως και το solo. Ξεχωρίζω επίσης το “Hell To Pay” σαν ένα από τα κομμάτια που μου άρεσαν εξαιτίας του riff και του solo κατά βάση, επειδή το refrain για άλλη μια φορά δεν. Δεν έχω λόγια για το “I Refuse”, το πόσο δυνατό κομμάτι είναι φωνητικά και στιχουργικά θα το δείτε κι εσείς όταν και αν το ακούσετε.
Άλλα δύο απαράδεκτα remixes, αυτά των “Trouble” από τον Felmax και του “Wash It All Away” από τον Joe Hahn των Linkin Park. Αυτά ήθελα να πω, οι περισσότεροι έχετε ήδη εδραιωμένη άποψη για τους Five Finger Death Punch και δεν θα κάνω καν τον κόπο να σας την αλλάξω. Τα γούστα είναι γούστα.
5/10
Γιάννης Σεβίλογλου
giannisseviloglou@gmail.com
