Αρκετά καλός ο δέκατος πέμπτος δίσκος των Καναδών Heavy Metal θρύλων Anvil ο οποίος ακολουθεί μια συνισταμένη ηχητική πορεία ανάμεσα στα πολύ καλά “This is Thirteen” και “Juggernaut of Justice” με μία μικρή ένεση περισσότερου (ίσως και αχρείαστου) Rock n’ Roll στοιχείου φιλτραρισμένου βέβαια όπως πάντα από κόσκινα με στάμπα Motorhead όμως με Blackmore riffολογία. Άλλος ένας καθαρόαιμος Anvil δίσκος εν ολίγοις που δεν ξεφεύγει από την πορεία που χαράσσει η μπάντα. ΟΜΩΣ, από θέμα ποιότητας είναι δυστυχώς δύο σκαλοπάτια κάτω σε σχέση με τους δύο προκατόχους του. Πάντως εδώ μέσα έχουμε και τρομερά πράγματα από τεχνικής άποψης, με τον Lips να δίνει ρέστα στην κιθάρα και τον Reiner να δίνει τον καλύτερο του εαυτό στα drums. Πριν συνεχίσω στα των κομματιών να πω ότι οι Anvil φαίνεται να ακολουθούν αρκετά επιζήμιες για αυτούς φόρμες στο πώς να δομούν τους δίσκους τους. Μία ώρα δίσκος (μαζί με τα 2 bonus) είναι κάτι πολύ επικίνδυνο να παρουσιάσεις στο κοινό μόνο και μόνο γνωρίζοντας τα πόσα πράγματα βγαίνουν εκεί έξω και ο καθένας ελέγχει καθημερινά αλλά και σαφώς γνωρίζοντας ότι παίζεις μια μουσική η οποία επειδή έχει ξαναπαιχτεί τόσες μα τόσες φορές που ο ακροατής θέλει σίγουρα τις ακροάσεις του για να τη συλλάβει σαν κάτι ξεχωριστό. Εν ολίγοις αν τα τρία (και όχι μόνο) τελευταία Anvil είχαν αντί για 12-13 κομμάτια μόνο τα 8 καλύτερα, θα μιλάγαμε για δίσκους που θα άγγιζαν το ειδύλλιο που πετυχαίνουν οι σημερινοί Saxon του τρομερού “Sacrifice”. Τo καλύτερο κομμάτι εδώ μέσα είναι το “The Fight is Never Won” (Lordian Guard refrain-meets-Mercyful Fate riffing-goes-Anvil (!?!?!)). Ρε το κομμάτι είναι ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει η μπάντα τα τελευταία χρόνια σε πιο mid-tempo ύφος. Επίσης τρομερό κομμάτι εδώ το βαρβάτο και γρήγορο bonus κομμάτι (γιατί να μπει bonus Θεέ μου;) “Fire at Will” (αλά Brocas Helm). Το “Hope in Hell” και τo “Call of Duty” και αυτά πιο αργό κομμάτι αλλά απλώς καλό όπως και τα up tempo “Flying” και “Bad Ass Rock n’ Roll” (παραδόξως καλό κράμα “Lost in Hollywood” και “Bad Boys Running Wild). Επίσης αρκετά ιδιαίτερο και το “Mankind Machine”. Γενικά πέρα από 2-3 χαρουμενιάρικες φόλες, υπάρχουν πολλά απλώς καλά κομμάτια εδώ, και μέσα σε αυτά και το “Through with You” το οποίο θυμίζει τέρμα το “Smoke on the Water” και αποτελεί συνέχεια της ξεφωνημένης αναφοράς σε Deep Purple κομμάτια από τους Anvil στους τελευταίους δίσκους (τα προηγούμενα ήταν σε “Burn” και “Flight of the Rat”). Τελικώς αρκετά καλός δίσκος με σκόρπιες κομματάρες που σίγουρα οι κλασσικοί μεταλάδες μεμονωμένα θα ευχαριστηθούν σίγουρα. Ευελπιστώ για λιγότερο rock n roll και λιγότερα κομμάτια την επόμενη φορά και το ταξίδι μιας πολύ τίμιας Heavy Metal μπάντας συνεχίζεται.
7/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
