Το να είσαι Ευρωπαίος και να προσπαθείς να κάνεις τον ήχο της μπάντας σου να μοιάζει με τον παλιό γνώριμο ήχο του Los Angeles της δεκαετίας του ’80, θα ‘λεγα ότι είναι κομματάκι δύσκολο. Μάλλον ακατόρθωτο για να λέμε την αλήθεια. Να όμως που η Σουηδία (;;;) έβγαλε λαβράκι.
Οι The Poodles αποτελούν άλλη μία προσπάθεια του glam κινήματος να αρχίσει να ξαναβγαίνει προς τα έξω. Η πρώτη μου επαφή με αυτή τη μπάντα έγινε ακούγοντας τα δύο hitάκια τους, “Metal Will Stand Tall” και “Night Of Passion“, όπου σε πρώτη φάση εντυπωσιάστηκα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έβαλα στη συνέχεια να ακούσω και αυτό εδώ το live album και αυτό ήταν. Κόλλησα για τα καλά. Σε αντίθεση με παρόμοιους -και καλά- glamάδες της τελευταίας φουρνιάς (βλέπε Reckless Love ή Steel Panther), οι The Poodles φαίνεται να είναι οι μόνοι που διαθέτουν την απαραίτητη πείρα και -πάνω απ΄όλα- σοβαρότητα ώστε να διαπρέψουν σε ένα τέτοιο είδος.
Αυτός ο επαγγελματισμός λοιπόν (γιατί για επαγγελματισμό μιλάμε) αποτυπώνεται τέλεια και πάνω στο σανίδι με το “No Quarter“. Τέλειος ήχος, τεχνικά προβλήματα μηδέν, δεξιοτεχνικές κιθάρες χωρίς φλύαρα solos, και ένας drummer που ώρες-ώρες με έκανε να απορώ γιατί παίζει session. Οι αντιδράσεις του κοινού καθ’ όλη τη διάρκεια του live είναι καλές, αν και ένα λαθάκι που μάλλον οφείλεται στη μέτρια παραγωγή και μίξη, δεν τους κάνει να ακούγονται όσο θα ‘πρεπε, δίνοντας βάση μόνο στο συγκρότημα.
Μεταξύ μας όμως, δεν θα σε ενοχλήσει και πολύ αυτό, γιατί με κομμάτια-δυναμίτες όπως τα “Caroline“, “Seven Seas“, “One Out Of Ten” και “Echoes From The Past” και σε συνδυασμό με το μακρινό εγγονάκι του Axl Rose, Jacob Samuel πίσω από το μικρόφωνο, θα φορέσεις τιγρέ κολάν και θα στήσεις πανηγύρι στο σαλόνι. Σαν live δίσκος, ίσως σε μερικά σημεία να σε ξενερώσει. Αλλά μη μασάς. Κάνε αυτό που έκανα και γω. Αντιμετώπισέ το σαν ένα Greatest Hits των The Poodles. Δε νομίζω πως θα είχε και μεγάλη διαφορά.
8/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
