Το ότι κάποτε θα άκουγα μια μπάντα η οποία παίζει συμφωνικό deathcore, θα έλεγα ότι μάλλον ήταν εκτός των ορίων μου. Κι’ όμως, οι Αμερικάνοι Winds Of Plague κάνουν ακριβώς αυτό το πράγμα. Δεν έχω καμία σχέση με το παρελθόν της μπάντας, αλλά κάνοντας την απαραίτητη ψαχτική για της ανάγκες των κριτικών μου, βλέπω ότι η μπάντα δεν έχει και την καλύτερη ανατροφοδότηση από τα μέσα. Το “Blood Of My Enemy” έρχεται μετά από 4 χρόνια, μετά από έναν μέτριο – από ότι βλέπω – δίσκο και με αρκετές αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας.
Ο drummer Arturo Cruz επιστρέφει, καινούργιος πληκτράς με το όνομα Adrienne Cowan αναλαμβάνει το δύσκολο μέρος των συμφωνικών, o Michael Montoya είναι ο καινούργιος lead κιθαρίστας ενώ ο μέχρι τώρα μπασίστας Justin Bock, αναλαμβάνει τις ρυθμικές κιθάρες. Όλοι αυτοί περικλείουν την ψυχή των Winds Of Plague, Johnny Plague, frontman της μπάντας.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να περιμένω από αυτό το δίσκο, ο οποίος με εξέπληξε ευχάριστα. Όπως προ είπα, δεν μπορώ να συγκρίνω το “Blood Of MyEnemy” με τις προηγούμενες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, αλλά μπορώ να πω ότι η τελευταία δουλειά των Winds Of Plague, είναι σε πολύ σωστό δρόμο.
Καταρχήν, σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα ότι το core, είναι το βασικό συστατικό του δίσκου, αφού οι μελωδίες είναι πολλές και μάλιστα πολύ καλές. Τα ορχηστρικά μέρη δεν κουράζουν σε καμία περίπτωση, ενώ οι γραμμές του Plague αλλά και το τσαμπουκαλεμένο ύφος του, ταιριάζει απόλυτα με τη μουσική. Προσπαθώ πάρα πολύ να βρω τον τρόπο να παρομοιάσω τη μουσική των Winds Of Plague με κάτι και αυτό που κατάφερα να βρω, είναι αν πάρουμε τους Whispered χωρίς τα Ιαπωνικά στοιχεία τους και τα αναμείξουμε με τους All Shall Perish και ίσως τους Slipknot.
Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ στο “Blood Of My Enemy”, είναι ότι η μπάντα καταφέρνει σε πολύ μικρές διάρκειες τραγουδιών να περάσει καταρχήν ένα αρκετά υψηλό τεχνικό επίπεδο αλλά και μια επική ατμόσφαιρα που σε ετοιμάζει για να χωθείς στη μάχη. Υπάρχουν οι πολύ μελωδικές στιγμές των “From Failure Comes Clarity” και “Never Alone”, που είναι ίσως και οι πιο επικές λόγω των αρκετών συμφωνικών στοιχείων αλλά υπάρχουν και οι πιο επιθετικές και coreστιγμές των “Nameless Walker” αλλά και “Snakeskin”, που με τα groovesτους, σου θυμίζουν ότι η βάση της μπάντας είναι το metalcore.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να βρω πολλά αρνητικά στο δίσκο, όσο και να ψάχνω. Το μόνο ίσως αρνητικό, είναι η μίξη, όπου οι ‘παχιές’ ενορχηστρώσεις με τα groovesκαι τα συμφωνικά στοιχεία, κάπως μπουκώνουν το ηχητικό αποτέλεσμα, αλλά δεν είναι κάτι το οποίο είναι λόγος για να σας κρατήσει μακριά από το “Blood Of My Enemy”.
Οι Winds Of Plague βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο με το “Blood Of My Enemy”. Το λιγότερο που μπορεί να πει κάποιος για το δίσκο, είναι ότι έχει πολύ ενδιαφέρον. Φυσικά τους προτιμώ στα συμφωνικά μέρη τους, παρά στα core, αλλά ακόμη και στα groovesτους, οι Winds Of Plague μπορούν να με πείσουν. Νομίζω ότι ο δίσκος μπορεί άνετα να ακουστεί από μια μεγάλη μερίδα οπαδών του heavymetal, και ειδικά σε αυτούς που αρέσκονται σε επικές συνθέσεις.
8/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
