Τους Dymytry τους ξέρω από μια παλιά συνεργασία που είχαν κάνει με τους Hämäton στο κομμάτι “Behind The Mask” (αν θυμάμαι καλά). Δεν έχω ακούσει από τότε κάτι άλλο από την μπάντα, ούτε έχω ακούσει ποτέ κάποια ολοκληρωμένη κυκλοφορία της. Μιας όμως και το “Revolt” μου έκατσε στην ανάθεση, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία.
Αρχίζουμε με το ομότιτλο του δίσκου. Ο ήχος είναι αρκετά μοντέρνος και θυμίζει αρκετά Five Finger Death Punch αλλά εδώ και έχουμε πιο μελωδικές κιθάρες. Πολύ ωραίο modern metal (δεν ξέρω πως αλλιώς να το χαρακτηρίσω). Ακολουθεί τo “Stronger” όπου βλέπουμε και τη χρήση synths και electronics. Μόλις συμπάθησα την μπάντα λίγο παραπάνω. Ξανά νιώθω μια ατμόσφαιρα από Five Finger Death Punch αλλά σαν οι Dymytry να το κάνουν καλύτερα. Το όλο ύφος που βγάζουν συνδυάζει πολύ ωραία τη μελωδική αλλά και την πιο επιθετική φύση των κομματιών.
Σειρά έχει το “300” με τη συμμετοχή του Joakim των Brothers Of Metal. Πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα, πολύ πιο ανθεμικό. Χαίρομαι που τόσο γρήγορα στο album βλέπουμε ποικιλία στο ύφος της μπάντας. Το ρεφραίν είναι απίστευτα πιασάρικο και το ότι επαναλαμβάνεται το κάνει ακόμα καλύτερο. Επιστρέφουμε στα ηλεκτρονικά στοιχεία με το “Never Gonna Die”, με έναν πιο τολμηρό ήχο. Συνδυασμός μελωδικών synths με περίεργους ήχους με βαριές κιθάρες και ένα άκρως μελωδικό ρεφραίν. Εξαιρετικές επιλογές.
“Rise And Shine” ο τίτλος του επόμενου και εδώ έχουμε ένα πιο power ballad ύφος. Πολύ ωραία αλλαγή και ακόμα πιο ωραία εκτέλεση, ειδικά με τις lead κιθάρες στο τέλος. Το “Awaking The Monster” είναι ένα από τα single που είχαν κυκλοφορήσει σε κάποια φάση γιατί το θυμάμαι. Και είναι τραγουδάρα. Είπα τραγουδάρα. Από το άκρως κολλητικό ρεφραίν, μέχρι τα υπέροχα κουπλέ το κομμάτι είναι φοβερό. Δεν γίνεται να μην αρέσει σε κάποιον. Λέμε σπέρνει, τι δεν καταλαβαίνεις; Δυστυχώς όμως πρέπει να σταματήσω να το ακούω για πολλοστή φορά.
Περνάμε στο “Until The World Knows Why”, αν και μετά το “Awaking The Monster” μπορούν να το κλείσουν το μαγαζί. Το “Until The World Knows Why” βγάζει ένα πιο nu metal ύφος, αν εξαιρέσουμε το τρομερά μελωδικό ρεφραίν. Είναι πολύ ωραίο και πολύ έξυπνα τοποθετημένο για να ρίξει λίγο τους ρυθμούς από το “Awaking The Monster”. Ακολουθεί το “Touchdown”, το οποίο είναι πολύ πιο up-tempo. Τελείως party κομμάτι, τρομερό για συναυλίες. Οι Τσέχοι μας κάνουν ό,τι θέλουν.
Σειρά έχει το πιο επιθετικό “Tick Tock”. Η διπλομποτιά ήρθε από το πουθενά, όπως και ο Metallica ήχος. Σίγουρα επηρεασμένο από το “Frantic”, το “Tick Tock” δεν απογοητεύει. Το χρειαζόμασταν το κάτι πιο επιθετικό και είναι ακριβώς αυτό. Το “Hope” ρίχνει αρκετά τους ρυθμούς από το προηγούμενο και είναι πολύ πιο ανθεμικό. Πολύ διαφορετικό και συναισθηματικό ύφος. Στο “Somebody’s Watching Me” έχουμε και τη συμμετοχή του τεράστιου Victor Smolski. Το riff είναι τρομερά κολλητικό και έχει μια πολύ πιο απότομη και ξεκάθαρη προσέγγιση με ένα υπέροχο solo.
Τέλος για να κλείσει η κυκλοφορία έρχεται το “Chernobyl 2.0”. Τι riff-άρα είναι αυτή. Τι concept είναι αυτό. Και το κυριότερο. Τι απίστευτο ρεφραίν είναι αυτό. Το χτίσιμο σε όλο το κομμάτι είναι τρομερό. Ακόμα και το ρεφραίν μοιάζει σαν να μας προετοιμάζει για να μπει ξανά το εκπληκτικό ρεφραίν. Απίθανος τρόπος για να τελειώσει το album. Ρε τι μας έκαναν οι Τσέχοι; Τι κυκλοφορία είναι αυτή που έσκασε; Έχω μείνει άναυδος από το πόσο ευχάριστο και καλογραμμένο είναι αυτό το album. Απλά μπράβο. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε άνθρωπο που του αρέσει η μουσική. Όχι το metal. Η μουσική.
9/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
