Το κουαρτέτο από το Wurzburg της Γερμανίας κυκλοφορεί το δεύτερο album του και διάδοχο του “Im Auge Des Sturms” του 2009. Η μπάντα αποτελείται από τους Franky Kuhlein στα φωνητικά και τις κιθάρες, Mischa Matveev στις κιθάρες, Matze Hottinger στο μπάσο και τον Fabi Angermuller στα τύμπανα. Ο ήχος τους είναι ένα κράμα Metallica και Rammstein (σ.σ.: ειδικά με τους δεύτερους οι ομοιότητες είναι αρκετές, αλλά μέχρις εκεί), πολύ groov-άτος, με hard rock-ίζουσες ως επί το πλείστον συνθέσεις και με σαφώς πιο mainstream βλέψεις. Ο ήχος στις κιθάρες είναι εντελώς αμερικάνικος θυμίζοντας μπάντες όπως οι Disturbed, οι Godsmack και άλλα παρεμφερή σχήματα. Από το σκάσιμο της Ministry like riff-άρας του “Tyrannei” που ανοίγει το album μέχρι το gothic-οειδές “Die Jagd Beginnt” (σ.σ.: μέχρι και Sentenced έχει στο μενού) που το κλείνει πανηγυρικά, έχεις μείνει με το στόμα ανοιχτό και ψάχνεις να βρεις τα κομμάτια σου και από που ήρθε ο κομήτης που μόλις σε διαπέρασε. Για ποιο τραγούδι να πρωτομιλήσω; Για το καραπιασάρικο “Endzeit” (σ.σ.: το κλιπάκι με τις γκόμενες, τα πυροτεχνήματα και τα σχετικά είναι λιγάκι χιλιοφορεμένο τελευταία but it’s only rock n’ roll στην τελική), το καρα-Megadeth “Kinder des Zorns” ή το κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό “Kaltes Herz”; Όλος ο δίσκος είναι ποτισμένος από έμπνευση, νιάτα, ενθουσιασμό και φρέσκο αέρα κάτι που μπορεί να καταλάβει ακόμα και ο πιο δύσπιστος. Ναι, υπάρχουν εμφανείς επιρροές και ναι, υπάρχει μπόλικη αγάπη στους διάσημους συμπατριώτες τους, αλλά πείτε μου μια νέα μπάντα που τα τελευταία χρόνια ανακάλυψε τον τροχό. Στο “Endzeit” υπάρχει μεράκι, σκληρή δουλειά, ψυχή και πάνω απ’ όλα ποιότητα, πολλή ποιότητα. Οι nulldB του “Endzeit” δεν θέλουν να κοπιάρουν, δεν θέλουν να κλέψουν τη δόξα κανενός, δεν το έχουν ανάγκη άλλωστε. Ακολουθούν τον δικό τους δύσβατο αλλά σταθερό δρόμο και μέχρι στιγμής η ιστορία, τους δικαιώνει. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι γιατί τέτοια albums τα έχει ανάγκη η μουσική μας. Ασυζητητί μπαίνει στη δισκοθήκη μας και βάζει φωτιά στα μπατζάκια μου για τη τελική μου λίστα (σ.σ.: αυτό δεν είναι λίστα, σπαζοκεφαλιά είναι) με τα 20 καλύτερα albums της χρονιάς.
9/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος