Οι Thyrfing είναι ένα από τα συγκροτήματα που ξέρεις τι να περιμένεις, καθώς δε ξεφεύγουν σχεδόν καθόλου από το μουσικό πλαίσιο που έχουν ορίσει, με συνέπεια είτε να τους ακολουθείς στενά είτε να αδιαφορείς. Είκοσι έξι χρόνια στο κουρμπέτι πλέον, αν και άργησαν οχτώ χρόνια να επιστρέψουν δισκογραφικά, παρ’ όλο που συναυλιακά παρέμειναν ενεργοί.
Αν πάντως δεν τους έχετε ακουστά, είναι από τα συγκροτήματα που καθιέρωσαν το σκανδιναβικό folk/black (αυτό που αποκαλείται και viking black). Με πολύ ελάχιστες παρεκκλίσεις στην καριέρα τους, με πλήρη δισκογραφική αξιοπιστία και συνοχή και το μόνο που αλλάζει είναι ελάχιστα επίπεδα ποιότητας προς τα πάνω ή προς τα κάτω συγκριτικά με κάθε δίσκο τους.
Το γιατί όμως δεν έγιναν πιο μεγάλο όνομα στο είδος ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι παρά την αξιοπιστία τους, δεν κατάφεραν ποτέ να προσφέρουν μια δισκάρα που να μνημονεύεται μέχρι σήμερα, ένα έργο που να άφησε ανεξίτηλα το σημάδι του. Προφανώς δεν έχουν βγάλει ποτέ τους τίποτα κακό αλλά το πιθανότερο είναι οι οπαδοί τους να αναφέρουν διαφορετικό δίσκο ως αγαπημένο ο καθένας.
Κι αυτό το μοτίβο συνεχίζεται και στο “Vanagandr”. Είναι υπέροχο όσο διαρκεί, δεν έχει όμως κάποια στιγμή, κάποια σύνθεση που λες ότι αυτό αξίζει να μείνει στην ιστορία, δεν υπάρχει κάποια κορύφωση μεγαλείου που θα σε ανατριχιάσει. Έχει την ποιότητα, έχει και το συν ότι επικεντρώνεται (όπως πάντα) στα βασικά ενορχηστρωτικά μοτίβα, χωρίς να ξεπετσιάζεται όπως προσπαθούν να κάνουν πολλοί σφετεριστές του ήχου αλλά όπως πάντα λείπει μια κορύφωση.
Όπως και να ‘χει βέβαια, παραμένει ανώτερο από πολλά σκουπίδια της εποχής μας, απλά απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί εξαιρετικό, όπως και η πλειοψηφία των δουλειών τους. Είναι πάντως ένα συγκρότημα που αξίζει να ανακαλύψετε, αν έχετε εντρυφήσει ήδη στα βασικά του ήχου.
6,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
