Οι Thief αποτελούν το μουσικό παιδί του πολυοργανίστα Dylan Neal. O Καλιφορνέζος μουσικός είναι περισσότερο γνωστός στον χώρο του σκληρού ήχου για την πρώην συμμετοχή του στην black metal μπάντα Botanist. Το “The 16 Deaths Of My Master” είναι η τρίτη κατά σειρά κυκλοφορία για την τριάδα, μετά τα “Thieves Hymn In D Minor” του 2016 και “Map Of Lost Keys” του 2019. Τέταρτη συνολικά, αν συμπεριλάβουμε και το split με τους Botanist, “Cicatrix/Diamond Brush”. Μουσικά, ο Neal παρουσιάζει έναν συνδυασμό dark electro και industrial στοιχείων, τον οποίο ντύνει με εξαιρετικά ιδιαίτερους στίχους, έντονα θρησκευτικού χαρακτήρα.
Δυνητικά η μπάντα θα μπορούσε να απευθύνεται σε πολλά και διαφορετικά είδη κοινού. Μπορεί κανείς να βρει κοινά στοιχεία με διάφορα και διαφορετικά μεταξύ τους συγκροτήματα. Massive Attack, Placebo, Νine Ιnch Νails και την σκηνή της electronica. Οι κοντινότεροι που μπορώ να σκεφτώ είναι το σουηδικό ντουέτο The Knife, λόγω και της ιδιαίτερα σκοτεινής αύρας της μουσικής τους. Είμαι σίγουρη βέβαια ότι κάποιος που έχει εντρυφήσει πιο πολύ στο συγκεκριμένο είδος, ίσως έβρισκε πιο ταιριαστά παραδείγματα για να παραλληλίσει το “Scorpion Mother”, για παράδειγμα.
Το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου είναι σίγουρα οι στίχοι. Δεν είναι ότι δεν έχει να πει κάτι έξυπνο μουσικά, απλώς αυτό το κάτι μοιάζει λίγο αποπροσανατολισμένο. Στο πρώτο μισό, φαίνεται να κινούνται σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος σε σχέση με το δεύτερο. Σε βαθμό που άνετα θα μπορούσαμε να μιλάμε για δύο διαφορετικούς δίσκους. Επίσης κάποια κομμάτια (“Teenage Satanist”, “Gorelord”) είναι σαφώς πιο ολοκληρωμένα από άποψη ιδεών σε σχέση με τα υπόλοιπα (“Fire In The Land Of Endless Rain”, “Night Spikes”). Παρότι το τελικό πρόσημο τείνει προς το θετικό, ο πολύ ενδιαφέρον θεματικός άξονας του δίσκου λειτούργησε μάλλον εις βάρος του συνόλου.
Η προσπάθεια να αποδοθεί μουσικά το εκάστοτε ζήτημα κάθε κομματιού οδήγησε σε ένα μάλλον μπερδεμένο και παραφορτωμένο αποτέλεσμα. Τα πολλά samples με ομιλίες και οι υπόλοιπες ηχητικές σφήνες εμφανίζονται ακάλεστα κάθε τρεις και λίγο, σε βαθμό να χαλούν την ροή του κάθε κομματιού. Αντί να αποδώσουν παραστατικότερα την ατμόσφαιρα, που φαντάζομαι ήταν και ο στόχος, γίνονται εκνευριστικά. Η δε προσπάθεια να ενταχθούν, για παράδειγμα, hip-hop στοιχεία στο σύνολο είναι μια κακή ιδέα. Παρά την συμβολή του βραβευμένου με τρία Grammys John Greenham στο mastering, η αβεβαιότητα της μπάντας στον χειρισμό του ήχου της και οι ατσούμπαλες προσμίξεις έξυπνων αλλά ασύμβατων μεταξύ τους ιδεών, είναι εμφανής εδώ.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
