Αυστρία, 1994. Χρονολογία και τόπος όπου δημιουργήθηκε αυτή η μπάντα. Ξεκίνησαν ως μελωδικό death και πλέον παίζουν groovy thrash. Το παρόν είναι το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους και είναι πραγματικά… κακόγουστο, ανέμπνευστο και απίστευτα κουραστικό. Αν και έχει σατυρικό περιεχόμενο (όσο σατυρικό μπορεί να είναι το Bourbon και ένας fuckface ευρωπαίος) δεν παύει να έχει την πιο ενοχλητική φωνή στον κόσμο, την πιο βαρεμένη και απίστευτα παράφωνη εκδοχή γρεζιού. Τίποτα δεν μου τραβάει στο ελάχιστο την προσοχή μέσα σε αυτά τα 46 λεπτά, 10 τραγούδια για την ανακύκλωση. Εκφράζομαι με τόσο υποτιμητικά λόγια διότι για μένα είναι απαράδεκτο αυτό που τόλμησε και βγήκε από το studio. Έλλειψη σοβαρότητας στην riff-ολογία, μελωδίες που είναι πραγματικά «ωπ μπορώ και παίζω κάτι περίεργο και αταίριαστο, ας το βάλουμε στον δίσκο να καταστραφεί εντελώς», lead μέρη απαισιόδοξα, ένα Hammond που δεν κολλάει ΠΟΥΘΕΝΆ, κάνει ακόμα πιο δύσπεπτο το υλικό και γελοιοποιεί τις ιδέες ακόμα περισσότερο. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Μόνο η παραγωγή είναι μια χαρά, όλα τα άλλα με απογοήτευσαν από τα πρώτα λεπτά κιόλας. Δεν ξέρω πως ήταν στο προηγούμενο άλμπουμ τους ή στα Ep τους αλλά σίγουρα αυτό εδώ δεν ακούγεται. Καλύτερα να παίξετε Pin ball στο pc παρά να χάσετε τον χρόνο σας έτσι.
4.5/10
Χρήστος Τσίτσης
