Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε και τη ψυχή μας ψυχοπλάκωσε. Πώς γίνεται μέσα από το πόνο και τη κατάθλιψη να βγαίνει φως; Πώς γίνεται η ελληνική παγκόσμια κληρονομιά του «Αξιον Εστί» να συνδυάζεται με το Doom Metal και όχι μόνο να ταιριάζει αλλά να σε ταξιδεύει και να σε ανατριχιάζει; Bασικά γίνεται;
Αγαπώ τα συγκροτήματα που σέβονται και τιμούν τη πoλιτιστική κληρονομιά μας σε όλα τα ήδη της τέχνης. Η προσέγγιση στο «Λίχνο του Άστρου» είναι καθηλωτική και θαρρώ ο Οδυσσέας Ελύτης θα ήταν ιδιαίτερα υπερήφανος, ή μάλλον είναι, καθώς είναι ζωντανός μέσα από τα έργα του. Αμέσως μετά την εισαγωγή μεταφερόμαστε από τα ουράνια στην άβυσσο. Όχι την αληθινή, καθώς δεν γνωρίζω αν υπάρχει, αλλά αυτή της ψυχής. Με το “Foundations” και το αγαπημένο κατ’ εμέ “Reborn In Virtue” μου έρχονται πολλές μουσικές αναμνήσεις από μελωδίες που ακούγαμε από τους μεγάλους ερμηνευτές της εποχής των πατεράδων μας και ο συνδυασμός με το επικό doom είναι απλά απολαυστικός! Οι The Temple δεν αντιγράφουν κάποιον, αλλά ξεδιπλώνουν τις επιρροές τους έχοντας το δικό τους ήχο. Στα “Profound Loss” και “Α White Flame For The Fear Of Death” την κατάσταση βαραίνει. Και προσοχή όταν λέμε ότι βαραίνει εννοούμε ότι χτυπάνε αμόνια με σταθερό ρυθμό και κάθε λέξη που ακούγεται είναι λύτρωση πάνω στη μελωδία της μουσικής.
Τέλος, στo “Premonitions Of The Final Hour”, ενώ έχεις νιώσει στο πετσί σου ότι βρίσκεσαι στη μετάβαση από τα εγκόσμια στα.. απόκοσμα ή ό,τι τέλος πάντων υπάρχει μετά, έρχεται το “The Lord Of Light” να σε τινάξει και να σε τυφλώσει με το φως που σε πλημμυρίζει την ώρα που ξυπνάς από τη κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.
Τελικά γίνεται. Ναι, υπάρχουν συγκροτήματα που μπορούν να παντρέψουν τη πολιτιστική μας κληρονομιά με τη δική τους οπτική. Επίσης μπορούν να τη παντρέψουν με τη κληρονομιά του ίδιου το doom metal και να δημιουργήσουν μια μεγάλη μαύρη τρύπα πάνω στο δικό μας πλανήτη που μπαίνοντας μέσα σε αυτή ίσως βρεις το φως. Τον αληθινό σου εαυτό.
9/10
Γιάννης Γιουρτζάκης
[email protected]
