Οι Ουκρανοί Fausttophel παρά τη δημιουργία τους το 1999, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album “Thirst Of Oblivion (Another Side)” το 2013, λόγω του θανάτου του drummer, που τους είχε καταστήσει ανενεργούς για χρόνια. Από κει και έπειτα έχουν συνεχίσει την πορεία τους στο μελωδικά μελαγχολικό black metal, φτάνοντας επιτέλους στην κυκλοφορία του τρίτου ολοκληρωμένου τους album.
Όλα ξεκινούν με το πρώτο κομμάτι “Sredi Padshih Net Lzhetsov”. Εκεί υπάρχουν ωραίες αλλαγές στο ρυθμό και άκουσα χαμηλά καθαρά χορωδιακά φωνητικά που μου θύμιζαν στοιχεία της πατρίδας τους. Το επόμενο “V Kuznie Gefesta” είχε σημαντική συμμετοχή του αρμονίου και έδωσε ταιριαστό συμφωνικό ύφος στο κομμάτι, το οποίο διέθετε και μια στιγμιαία χαλάρωση με χρήση ακουστικής κιθάρας. Το αρμόνιο έπαιξε καθοριστικό ρόλο και στα επόμενα κομμάτια, πλαισιώνοντας τα με σκοτεινό ατμοσφαιρικό τρόπο. Το τέταρτο “Obitel’ Tienei” είχε μια διαρκή ζωηράδα, λόγω του ρυθμού που ήταν βασισμένος σε τρίηχα. Το κομμάτι ήταν πάνω από έξι λεπτά και στη μέση του, υπήρξε παύση, δίνοντας χώρο στο πιάνο και στη συνέχεια σε μελωδικά καθαρά φωνητικά και στο σόλο να επενδύσουν γλυκά τον μελαγχολικό ήχο. Στη συνέχεια εξελίχτηκε ζωηρά όπως και στην αρχή του.
Στο έκτο “Odierzhimost”, η απουσία του αρμονίου καλύφθηκε πάλι με έντονα τύμπανα και μελωδίες από την κιθάρα. Μου άρεσε η χαλαρότητα της εισαγωγής του “Spokusa” και η μελωδικότητα που απέκτησε με τη χρήση ήχου βιολιού. Και αυτό το κομμάτι ήταν πάνω από έξι λεπτά και διέθετε ενδιαφέρουσες μεταβάσεις στον ρυθμό, αλλά και συνθέσεις στα κυρίαρχα όργανα. Στο ένατο και προτελευταίο “Shabash” άκουσα μια απρόσμενη εισαγωγή μέχρι τα μέσα της διάρκειας του με κρουστά πάνω σε χαλαρή σύνθεση, τα οποία συνέχισαν και όταν το ύφος έγινε σκληρότερο. Το τέλος του album θα είναι doom, με σολιστικά όργανα την κλασική κιθάρα και την γκάιντα, σε ιδιαίτερη κλιμάκωση του ρυθμού για φινάλε.
Η μπάντα διέθετε και groove στοιχεία πέρα από τις έντονες υποτονικές black μελωδίες, κρατώντας μου το ενδιαφέρον, παρόλο που δεν είμαι οπαδός του είδους. Τα φωνητικά ήταν εύστοχα και υπήρχαν έξυπνα σταματήματα στον έντονο ρυθμό, ο οποίος δε μονοπώλησε το έντονο ύφους τους. Θα ήθελα κάποια σημεία να χτίζονταν σταδιακά και να μην άλλαζαν απότομα. Θεωρώ πως αυτό που είχαν στο μυαλό τους αποδόθηκε και στα αυτιά μου πολύ εύστοχα και το “No Liars Among The Fallen” ήταν ένα καλό εγχείρημα. Μου άρεσε που κάποια κομμάτια διέθεταν διαφορετικούς ήχους από τους συνηθισμένους και πάνω από πέντε και έξι λεπτά. Όμως θα ήθελα να ακούσω και κομμάτια με αποκλειστικά χαλαρό μοτίβο στο ρυθμό, γιατί σε όσα σημεία υπήρξε, δε τα ευχαριστήθηκα σε διάρκεια.
7,5/10
Νίκος Καρβουνόπουλος
[email protected]
