Τέταρτο album για τους Random Eyes μετά από εφτά χρόνια από τον τελευταίο τους δίσκο το 2011, “Light Up”… Αργοί αλλά αποτελεσματικοί οι Φιλανδοί και φαίνεται από τις πρώτα δευτερόλεπτα του “Grieve No More”, ενός μοντέρνου power metal δίσκου με δυνατό, δεμένο mix από τον παραγωγό των Nightwish, Terro Kinnunen και με πολλές επιρροές από την Αμερικανική σκηνή.
Το instrumental “Trail Of Tears” μας βάζει στο πνεύμα του τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Βαριά riff με μελωδικές γραμμές στις κιθάρες (Markus Grimald) και κάτι λίγο από την ατμόσφαιρα που μόνο ο Jeff Loomis μπορεί να δημιουργήσει και το ίδιο περίπου συμβαίνει και με το “Myopathy” που φαίνεται καθαρά πως ο Christian Palin είναι αρκετά επηρεασμένος από τον Warrel Dane (R.I.P.) και δεν το λέω για κακό, εννοείται κανένας δεν μπορεί να συγκριθεί με τους τεράστιους Nevermore και Sanctuary, αλλά είναι καλό αυτό που άφησαν πίσω τους να συνεχίζεται λίγο ή πολύ κι από άλλους.
Λίγο πιο διαφορετικό το γρήγορο και μελωδικό ομώνυμο του δίσκου και το ξύλο συνεχίζεται με το αγχωτικό “Fate Loves The Fearless”, ενώ δε μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα με το “2 Worlds Collide”. Ευτυχώς τα πράγματα επανέρχονται στην σωστή θέση με το “Damnation” που είναι ίσως μαζί με το περίεργης δομής “Νever Too Late”,το οποίο μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Εκεί που φτιάχνομαι με τα ρυθμικά και τα σολίδια, ξαφνικά ξενερώνω με την τόση χαρά, την αισιοδοξία και το ματζόρε των συγχορδιών όπου από εκεί πας στα πιο “εμπορικά” του δίσκου και με την μπαλάντα “Do What Thou Wilt”.
Το τέλος δεν ήταν αυτό που περίμενα. Δύο κομμάτια, τα “Scar” και “Τhe Final Quest” που… όχι μου φάνηκαν άσχημα, απλά υπάρχουν δεν υπάρχουν δεν κάνουν και καμία διαφορά και πιστεύω πως βρίσκονται εκεί μόνο για να γεμίσει ο χρόνος, και θα μπορούσαν μαζί με το “Never Too Late” (που είναι σαν ψυχρολουσία) να ταίριαζαν σε ένα άλλο στυλ, σε κάποιο άλλο project ή συγκρότημα, με όχι τόσο άγριες και σκοτεινές διαθέσεις κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του δίσκου.
6.5/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
