Ένα χρόνο μετά την επιτυχία που γνώρισε με το “Terra Incognita”, το σχήμα από την Κύπρο επιστρέφει δυναμικά φέτος με το νέο τους πόνημα το οποίο τιτλοφορείται “Ira Imperium”, το οποίο κινείται στα ίδια επίπεδα κατ’ εμέ με τον προκάτοχο του. Προσωπικά εγώ είμαι πιο κοντά στο “Terra Incognita” αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και η νέα τρίτη δισκογραφική δουλειά των Arrayan Path είναι άσχημη. Το αντίθετο μάλιστα, αφού συνεχίζει μουσικά στο ηχόχρωμα του προκατόχου του.
Ο δίσκος ξεκινά δυναμικά με τα “Dies Irae” και “Gnosis Of Prometheus”, τα οποία σε εγκλιματίζουν πλήρως στο τι πρόκειται να επακολουθήσει αργότερα. Έπειτα έρχεται το ομώνυμο “Ira Imperium (The Damned)” στο οποίο τιμά με την παρουσία του ο πρώην τραγουδιστής των Black Sabbath, Tony Martin, σε ένα πολύ ωραίο ντουέτο με τον Νικόλα Λεπτό, το χαρισματικό τραγουδιστή που διαθέτει η μπάντα στις τάξεις της. Στο “Kiss Of Kali” ακολουθούν οι μελωδίες της ανατολής και το όλο συναίσθημα ώστε να σε εγκλωβίσουν ενώ το “Kathrine Of Aragon” είναι ένα κλασσικό mid-tempo Arrayan Path κομμάτι στο οποίο η χρήση γυναικείων φωνητικών πάει γάντι. Πολύ καλή η ιδέα του κοψίματος στα μέσα του κομματιού με την εναλλαγή των δύο τραγουδιστών.
Το “77 Days Til Doomsday” είναι το πρώτο κομμάτι που είχε δώσει στην δημοσιότητα η μπάντα ως single της παρούσας κυκλοφορίας και από τα αγαπημένα μου σε αυτό το δίσκο. Στο “Emir Of The Faithful” οδηγούμαστε σε μονοπάτια πιο επικά, σε αυτά που μας έχει άλλωστε συνηθίσει η μπάντα και παρέα με το “Hollow Eyes Of Nefertiti” βρισκόμαστε κάπου στην μέση, αφού κάνουν φοβερό συνδυασμό. Σε αυτό συναντάμε για ακόμα μια φορά τον Βαγγέλη Μαράνη, τον εκπληκτικό τραγουδιστή των Sanvoisen, ο οποίος δίνει και αυτός με την σειρά του μια εκπληκτική ερμηνεία (αξίζει να σημειωθεί ότι έχει παίξει και το μπάσο στο δίσκο) ενώ το “Amenophis” έχει επιθετικό riffing και παρέα με το “Dies Irae” σίγουρα θα δέχονται θέση στο set list.
“Lost Ithaca” για την συνέχεια και ίσως είναι το κομμάτι εκείνο που εγώ θα θεωρούσα ως filler, για να είμαι πιο σωστός εκείνο που δεν μου έκανε ένα ιδιαίτερο κλικ. Στο “I Sail Across The Seven Seas” η μπάντα βγάζει κατ’ εμέ μια Savatage riff-ολογία στο κομμάτι, κάτι που φυσικά με χαροποιεί ιδιαίτερα. Το album κλείνει με το “The Fall Of Mardonius”, το αγαπημένο μου κομμάτι σε αυτό το δίσκο. Εκπληκτική επική ατμόσφαιρα, riff που σε κάνει να κουνάς το κεφάλι ασταμάτητα πάνω κάτω και σε βρίσκει να τραγουδάς τους στίχους. Συνοψίζοντας θα πω ότι έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στο τομέα της παραγωγής, αφού η συνεργασία της μπάντας με τον Βαγγέλη Μαράνη αποδίδει κάτι πολύ παραπάνω από καρπούς, το εξώφυλλο κινείται στην φιλοσοφία του προκατόχου του και οι συνθέσεις διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα. Τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς για να χαρακτηριστεί ο δίσκος του ως επιτυχημένος;
7,5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
