Οι Horn Of The Rhino μας έρχονται απο το πολυαγαπημένο μου Bilbao της Χώρας των Βάσκων, οπότε να ξέρετε οτι απο τη βαθμολογία που θα δείτε στο τέλος αφαιρέστε ένα πόντο γιατί αυτό το παίρνουν απλά και μόνο λόγω καταγωγής. Οι τύποι αυτοί υπάρχουν στη πιάτσα από το 2004 έως το 2010 με το όνομα Rhino, το οποίο αναγκάστηκαν να το αλλάξουν εξαιτίας κάποιων νομικών κωλυμάτων ,και από εκεί τους πιάνουμε εμείς για να ασχοληθούμε με τη πάρτη τους. Είναι αναμφίβολα αξιοσημείωτο το γεγονός ότι σε αυτά τα τέσσερα χρόνια ζωής έχουν καταφέρει, μαζί με το φετινό, να κυκλοφορήσουν τέσσερεις δίσκους. Αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη και τους δύο ως Rhino, τότε μιλάμε για έναν αριθμό έξι full length κυκλοφοριών σε δέκα χρόνια. Καθόλου άσχημα από άποψη παραγωγικότητας. Πάμε τώρα στα καθαρά μουσικά αυτής εδώ της κυκλοφορίας. Οι Horn Of The Rhino παίζουν ένα είδος doom/sludge με κάποια γρήγορα ξεσπάσματα. Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να τους παρακολουθήσω ιδιαίτερα όταν το λασπώνουν πολύ αλλά οφείλω και πάλι να παραδεχτώ ότι μου κάθονται πολύ καλύτερα από άλλες περιπτώσεις του είδους οπότε και πάλι καλά είμαστε. Το φοβερό εδώ πάντως είναι η φωνάρα του τραγουδιστή. Ο τύπος μου πέταξε τα μυαλά στο τοίχο. Για να γίνω πιο σαφής η μπάντα συνδυάζει sludge σημεία με καθαρά (επικά) doom σημεία σε φάση παλιοί Candlemass, ας πούμε, χωρίς βέβαια την ποιότητα τους αλλά το κάνουν πραγματικά καλά. Για την ακρίβεια αυτό που πρωτίστως θα σας μείνει είναι η φωνάρα που σας είπα μια μίξη Messiah Marcolin και Chris Cornell στους Temple Of The Dog για να σας δώσω να καταλάβετε πριν σας πέσουν τα σαγόνια. Απο την άλλη για να μην τους αδικήσω έχουν ωραία βαριά riffs και groov-άρουν αρκετά καλά, και ,για να το θέσω και αλλιώς, σπάζουν ένα σερί αρνητικών κυκλοφοριών της πολύ αξιόλογης κατά τα άλλα Doomentia Records που είχαν πέσει στα χέρια μου. Κάποιες αργές Slayer-ικές μελωδίες έρχονται εδώ και εκεί απλά για να δείξουν ότι οι Slayer πάνε με όλα σαν την Coca Cola (σ.σ. απολαμβάνετε παραδοσιακή γκρίζα ελληνική διαφήμιση) και βέβαια για να μας πιάσουν μια και καλή όπως πάλι και κάποια περάσματα, κάπως ατμοσφαιρικά, post rock προσέγγισης, θα τα χαρακτήριζα. Όλα τα παραπάνω βοηθούν το υλικό να μπορεί να ξεφύγει λίγο απο το βούρκο και να περάσει και σε λίγο ευρύτερα ακροατήρια. Ξέρουν να το κάνουν καλά και χωρίς να μπορεί να βρεθεί κάποιος να τους χαρακτηρίσει σαν ξεπουλημένους. Όλα καλά και ζήτω η τεράστια Athletic Club Bilbao!
7/10
Τάσος Δεληγιάννης
[email protected]
Horn Of The Rhino – Summoning Deliverance (Doomentia)
20000
110
