Οι Der Geist είναι μια νέα σχετικά μπάντα από την Ιταλία και το ντεμπούτο album τους, “The Pain We Don’t Feel”, κυκλοφόρησε πέρυσι. Οι τέσσερις πιτσιρικάδες από το Palermo φαίνεται να κινούνται στις γνωστές μελωδικές death metal φόρμες, υπάρχουν όμως στιγμές που οδηγούν σε μια πιο τεχνική κατεύθυνση και μας παρουσιάζουν μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες. Το γεγονός αυτό βέβαια δεν είναι αρκετό από μόνο του να διατηρήσει το επίπεδο ολόκληρου του album στα ύψη, αλλά αυτή η μπάντα έχει πολλές δυνατότητες και δεν γουστάρει να ακούγεται όπως όλοι οι υπόλοιποι. Οι Der Geist χρησιμοποιούν μελωδικά leads και πατέντες που είναι χαρακτηριστικές στο είδος μόνο σαν γαρνιτούρα και δεν βασίζονται σε αυτά, αλλά τολμούν και προσπαθούν να ωθήσουν τα πράγματα σε άγνωστα αλλά ασφαλή μονοπάτια. Οι ιδιαίτερα τεχνικές κιθάρες και οι πολλές εναλλαγές στο tempo δίνουν στο υλικό μια αρκετά διαφορετική αίσθηση με έναν τρόπο που σίγουρα δεν θα αφήσει ασυγκίνητους τους ακροατές. Αντί να καταφεύγουν σε προβλέψιμα riffs απλά για να ταιριάζουν με το υπόλοιπο του κομματιού ακόμη και όταν η μπάντα ρίχνει τους τόνους σε κομμάτια όπως το “Desert” πετάει ιδέες και riffs που σε στέλνουν αδιάβαστο. Το μοναδικό μελανό σημείο στην όλη υπόθεση είναι πως κάποια τραγούδια (κυρίως προς το τέλος) δεν ακολουθούν σε επίπεδο τα υπόλοιπα. Ο τραγουδιστής Mario Lio κάνει αμέσως αίσθηση με τις ιδιόρρυθμες τσιρίδες του. Το στυλ του σίγουρα θυμίζει άλλους τραγουδιστές του μελωδικού death metal (ο Bjorn “Speed” Strid των Soilwork είναι ένας από αυτούς), αλλά η ένταση που δίνει στο album κάνει τη σημαντική διαφορά και προσθέτει πολλά στο συνολικό αποτέλεσμα. Η μπάντα γνωρίζοντας ότι η απόδοση του Lio είναι ένα από τα δυνατά της σημεία δεν μπουκώνει τον ήχο της με υπερτεχνικά και ανούσια σολίδια και αφήνει τον χαρισματικό του frontman να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Είναι στιγμές που νομίζεις ότι θα βγει μέσα από τα ηχεία σου. Όπως είπα και πριν το “The Pain We Don’t Feel” έχει κάποιες αδύναμες στιγμές αλλά μόνο και μόνο γι’ αυτά τα 5-6 πολύ καλά τραγούδια που περιέχει αξίζει να το ακούσετε. Σίγουρα έκαναν το λαθάκι να βάλουν όλα τα καλά τους τραγούδια στην αρχή και το album αδυνατεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον σου μέχρι το τέλος, αλλά λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτή είναι μόλις η δεύτερη κυκλοφορία τους ως συγκρότημα (αν μετρήσουμε και το demo του 2007) νομίζω πως χρειάζονται περισσότερο χρόνο και φυσικά εμπειρίες για να δείξουν τι πραγματικά μπορούν να κάνουν. Για πρώτη κυκλοφορία και μάλιστα αυτοχρηματοδοτούμενη είναι άξιοι συγχαρητηρίων.
6/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
