Που και που, ανάμεσα στα 10-15 promo’s που θα ακούσω σε ένα μήνα, θα έρθουν και μερικά που είναι τελείως ξένα στα ακούσματα που έχω τα τελευταία χρόνια. Οι ØL παίζουν pop/rock. Ένα pop rock ξένο στ’ αυτιά μου, αλλά και πάλι κατάφεραν να με κερδίσουν. Κάτι από Kings Of Leon, κάτι από 30 Seconds To Mars, και τόσες ακόμα νέες ιδέες! Το “Heartbeat” άνετα θα μπορούσε να είναι ρυθμός για ελαφρολαϊκό ελληνικό σκυλάδικο, αλλά οι ØL με πολύ προσεγμένο τρόπο το οδήγησαν κάπου εντελώς διαφορετικά. Η συνέχεια με το “Come On Come On”. Σε τέτοιου τύπου κομμάτια πάντα λέω ότι η φωνή το κάνει διαφορετικό, γιατί αλλιώς δεν έχει τίποτα να δώσει στους ακροατές. Επόμενο το “Hold Your Hand”, και όπως τα υπόλοιπα, έτσι και αυτό είναι από εκείνα τα τραγούδια που λόγω της επήρειας του Hollywood περιμένεις να τα ακούσεις σε κάποια ρομαντική κομεντί. Το “Long Way”, ήταν ένα πολύ ωραίο και ατμοσφαιρικό κομμάτι. Αργό και με στοιχεία μπαλάντας. Συναισθηματικό. Για να συνεχίσω, το κακό με ένα τέτοιο στυλ είναι πως όταν πραγματικά σκάει μύτη μία μπαλάντα, όπως το “Ballad Of Wild”, δεν μπορείς να μπεις στην ανάλογη συναισθηματική κατάσταση, και αυτό γιατί όοοολα τα προηγούμενα κομμάτια ήταν χαλαρά και ήρεμα. Το “Touchdown”, ήταν λίγο πιο ξεσηκωτικό, ίσως λίγο πιο “rock” και βαρύ σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Προσωπικά το λάτρεψα και κυρίως λάτρεψα τις γέφυρές του. Όταν πια ο δίσκος φτάνει σιγά σιγά προς το τέλος του, τα riff και οι ιδέες, έπαψαν να με ενθουσιάζουν. Ωστόσο το “You Say”, ήταν ένα πολύ ωραίο κομμάτι και μου θύμισε πολύ το στυλ αυτών που μικρή και ερωτοχτυπημένη άκουγα καθήμενη στο θρανίο του σχολείου μου. Δε είν’ κακό… δε είν’ κακό.. To “Somebody Else” ήταν μια κάπως πιο blues/groove νότα, αρκετά διαφοροποιημένο από το υπόλοιπο στυλ της μπάντας. Το “All in All” που ήρθε τελευταίο, με φόβισε πριν καν το ακούσω. Βλέποντας το «11:18» στη διάρκεια, τη στιγμή που κανένα άλλο δεν ξεπερνούσε τα πέντε λεπτά, δεν ξέρω τι έπρεπε να περιμένω. Η εισαγωγή με πλήκτρα και η φωνή που μπήκε ήταν απόλυτα οικεία εξαιτίας των προηγούμενων κομματιών. Γενικά η δομή των πρώτων δευτερολέπτων δεν είναι κάτι πρωτάκουστο. Τελικά τα πράγματα κύλησαν λίιιγο διαφορετικά. Το κομμάτι τελείωσε στο 5ο λεπτό και μετά από μια μεγάλη παύση, ακούγεται μια φωνή που να λέει «Μισό λεπτό κυρίες και κύριοι, κάτι συμβαίνει», και μία άλλη σύνθεση κάνει την εμφάνιση της. Το βρήκα αρκετά έξυπνο! Δυστυχώς όχι τόσο τρομερό ώστε να μου αλλάξει εντελώς τη γνώμη για το δίσκο, αλλά σίγουρα ήταν μια πολύ καλή ιδέα. Γενικά για μια ακόμη φορά, τα συναισθήματα ανάμεικτα. Τα πρώτα κομμάτια με ενθουσίασαν, μου έδωσαν ένα πολύ καλό πάτημα για να συνεχίσω να ακούω με προσοχή και προσήλωση. Προς τη μέση όμως οι ιδέες επαναλαμβανόντουσαν. Θα ξεχώριζα κομμάτια όπως το “Touchdown”, για τη δυναμικότητά τους, ωστόσο αυτό είναι καθαρά στα δικά μου γούστα. Γενικά είναι ένας καλός και περιποιημένος δίσκος, με ωραία επεξεργασία (τουλάχιστον για εμένα που τον άκουσα σε ακουστικά), με ένα πανέμορφο εξώφυλλο, και με τουλάχιστον 10 από τις 15 καλές συνθέσεις.
6/10
Ντένια Παλαιολόγου
