Οι Empyrium χρονολογούνται από το 1994, με εξαίρεση ένα τετραετές διάλειμμα που είχαν το 2006. Το ντουέτο από τη Γερμανία έχει ως πυρήνα του τους πολυοργανίστες μουσικούς Markus “Schwadorf” Stock (The Vision Bleak) και Thomas Helm. Όπως είναι αναμενόμενο για σχήμα με τη δική τους διάρκεια ζωής και ενεργή δισκογραφική παρουσία, στους έξι ως τώρα δίσκους τους οι Βαυαροί πέρασαν από διάφορες μουσικές φάσεις. Ξεκίνησαν ως doom/symphonic metal σχήμα, στην συνέχεια πρόσθεσαν αρκετά neofolk στοιχεία στον ήχο τους και η προτελευταία τους δουλειά “The Turn Of The Tides” περιέχει μέχρι και post επιρροές.
Το “Über Den Sternen” ή αλλιώς “Above The Stars” στα αγγλικά, περιέχει μακροσκελή ως επί το πλείστον κομμάτια με κύριο ηχητικό προσανατολισμό το blackened folk. Η μουσική ξετυλίγεται αρμονικά και κινηματογραφικά. Τα πάντα έχουν ενδιαφέρον ταυτόχρονα, μόνα τους αλλά και αθροιστικά. Δύο από τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία που παρατηρεί κανείς αμέσως είναι η έξυπνη χρήση του πιάνου (“The Three Flames Sapphire”) και της οπερετικής φωνής του Thomas Helm (“Α Lucid Tower Beckons On The Hills Afar”).
Η δεκαετής θητεία του τελευταίου στην κρατική όπερα της Βαυαρίας είναι κάτι παραπάνω εμφανής. Είναι λυρικός αλλά όχι αυτάρεσκα πομπώδης, ιδιότητα που σπάνια βρίσκεις σε τραγουδιστή τέτοιου υποβάθρου που είναι παράλληλα αναμεμειγμένος με το heavy metal. Ακόμη και οι πολύ καλοί του είδους, παρασυρόμενοι από το ξεκάθαρο συγκριτικό πλεονέκτημα που τους αποδίδει η όποια εμπειρία τους στην όπερα, ρέπουν προς την αμετροέπεια περισσότερο κι από ότι εγώ μπροστά σε ένα ψυγείο γεμάτο παγωτά. Ο Helm από την άλλη, ερμηνεύει με έναν τρόπο που συνδυάζει την αποστασιοποίηση με τη συναισθηματική φόρτιση. Κι αυτό γίνεται με μία φυσική χάρη που σε κάνει να σταματάς την ακρόαση για να τη θαυμάσεις.
Αντίστοιχο πνεύμα κυριαρχεί και στον ήχο τους. Το ντουέτο καταφέρνει να αποδώσει ιδανικά το folk στοιχείο, χωρίς τα προβλέψιμα κλισέ και τις γραφικότητες που μπορούν να καταστρέψουν και τον καλύτερο δίσκο του είδους. Ακούγεται απλό αλλά στην πραγματικότητα απαιτεί τόνους ταλέντου. Για παράδειγμα, στο “The Oaken Throne”, μια από τις πιο «μουλωχτές» καλύτερες στιγμές τους, αποδεικνύεται έμπρακτα ότι η ατμόσφαιρα αποτυπώνεται αποτελεσματικότερα όταν οι συνθέσεις απογυμνώνονται.
Καθένα από τα οκτώ κομμάτια μας οδηγεί κάπου κι όλα μαζί σε έναν τελικό προορισμό που μπορεί να τον προβλέψει κανείς εξαρχής. Αλλά αυτό δεν ενοχλεί καθόλου. Γιατί η διαδρομή έχει από μόνη της εξαιρετική αξία. Τόση, που κατάφερε να κάμψει μέχρι και τη φυσική μου αποστροφή προς τη γερμανική γλώσσα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
