«Εδώ είμαστε!», σκέφτηκα όταν μου ήρθε για κριτική το νέο άλμπουμ των Ιρλανδών Maverick. Ερχόμενος για πρώτη φορά σε επαφή μαζί τους στο προηγούμενό τους άλμπουμ “Cold Star Dancer”, το κουιντέτο από το Belfast μου είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις με το τσαμπουκαλεμένο αλλά συνάμα μελωδικό hard rock του, το οποίο στο συγκεκριμένο δίσκο τουλάχιστον, άγγιζε και τα όρια του heavy metal. Μιλάμε για μια μπάντα με εντελώς US 80s ήχο, η οποία τυχαίνει να μη προέρχεται από τις συνήθεις ύποπτες Αμερική ή Σουηδία, ευλογημένη με το υπέρ-λαρύγγι του μικρού ήρωα David Balfour.
Τώρα όταν σκάει ένα εισαγωγικό κομμάτι σαν το “Falling” με τέτοια μαγικά φωνητικά και τόσο δυνατό refrain, καταλαβαίνεις ότι το πράγμα θα πάει καλά σίγουρα. Πωρωτικό αλλά και λικνιστικό ταυτόχρονα. Τα “Thirst” και “Never” εμμένουν στο 80s hair metal. Κάθε άλλο παρά άσχημα αλλά μου έλειψε το κάτι έξτρα για να συγκινηθώ. Παρόλα αυτά όταν έχεις κομμάτι φόρο τιμής στους Skid Row και τους Mötley Crüe με gang φωνητικά όπως το “Switchblade Sister”, η αλητεία βαράει κόκκινο, όπως και το attitude.
Μέχρι αυτό το σημείο ομολογώ πως θεωρούσα ότι το “Ethereality” δε θα με κέρδιζε τόσο όσο ο προκάτοχός του. Όμως οι Maverick κάπου εκεί βαράνε μια βαρβάτη ένεση αδρεναλίνης και κερνούν στα καπάκια τέσσερις κομματάρες. Το πρώτο είναι το μελωδικό metal “The Bells Of Stygian”. Φοβερό. To “Angels” είναι με διαφορά το αγαπημένο μου κομμάτι. Εντελώς John Sykes riff, εποχής Whitesnake “1987”, το οποίο εξελίσσεται σε ύμνο που μου έφερε στο μυαλό τις καλές στιγμές του Axel Rudi Pell. Και τι refrain πάλι αυτό ρε μάστορες; Δεκάρι στεγνό. Η μαγική τετράδα κλείνει με το ταξιδιάρικο “The Last One”, το οποίο ρίχνει λίγο τους τόνους, αν και στο refrain πλησιάζει επικίνδυνα το 80s διαμάντι “St. Elmo’s Fire” του John Parr. Μας ενοχλεί; Όχι βέβαια.
Από τα τελευταία τρία κομμάτια του δίσκου ξεχωρίζει εύκολα το “Ares” γιατί όπως μάλλον και οι Maverick, έτσι και εμείς αγαπάμε τους Tyketto. Έμπειροι και ωραίοι. Το μόνο, αν μπορούμε να το πούμε αρνητικό του “Ethereality”, είναι πως ενώ το διακατέχει μια αδιαμφισβήτητη ποιότητα σαν σύνολο, κάποια κομμάτια είναι τόσο τέλεια που αναπόφευκτα «πνίγουν» τα επίσης εξαιρετικά υπόλοιπα. Προσωπικά μου αυτό μου άφησε μια σχετικά γλυκόπικρη επίγευση, γιατί πολύ απλά εχθρός του καλού κομματιού, είναι το ακόμα καλύτερο. Όπως και να έχει, η νέα δουλειά των Maverick αξίζει και με το παραπάνω τον χρόνο σας. Σας είπα τι φωνάρα έχει ο David Balfour; Ε, το ξαναλέω.
7,5/10
Βασίλης Μπατίλας
vasilis_vd@hotmail.com
