Οι Illusions Of Grandeur είναι ένα κουαρτέτο μουσικών από το Lancaster των Η.Π.Α. και περιγράφουν τη μουσική τους με χαρακτηρισμούς όπως θεατρικό hard rock και fantasy metal. Το “The Siren Saga” EP φαίνεται να αποτελεί την πρώτη δισκογραφική τους προσπάθεια. Λέμε φαίνεται, διότι οι πληροφορίες που υπάρχουν για εκείνους διαδικτυακά δεν είναι ιδιαίτερα σαφείς για το ζήτημα. Οι Αμερικάνοι μετρούν πέντε χρόνια ζωής κι έχουν καταφέρει εντός αυτών να προσθέσουν στο βιογραφικό τους ζωντανές εμφανίσεις με αξιολογότατα ονόματα του χώρου (Puddle Of Mudd, Stryper, Otep).
Tα τρία κομμάτια της κυκλοφορίας, τα video clips και η γενικότερη αισθητική του σχήματος μαρτυρούν έντονες επιρροές από το – κλασικό πλέον – musical του Stephen Trask “Hedwig And The Angry Inch”. Ιδιαίτερα η τραγουδίστρια Maggie Carlton έχει βασίσει μεγάλο μέρος της μουσικής της persona στον off-Broadway θρύλο της heavy metal μουσικής. Ο ήχος τους ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι, με αρκετές επιρροές από κλασικό heavy metal, punk και hard rock.
Ευχάριστο άκουσμα σε γενικές γραμμές αλλά παρουσιάζει ορισμένα μειονεκτήματα. Η παραγωγή και οι ενορχηστρώσεις δεν αφήνουν τα κομμάτια να αναδείξουν ακριβώς τον καλύτερο τους εαυτό. Τα φωνητικά είναι υπερβολικά μπροστά σε σχέση με τα υπόλοιπα στοιχεία του δίσκου, τόσο από άποψη παραγωγής, όσο και ως προς τον ρόλο που επιτελούν στις συνθέσεις, με αποτέλεσμα να έχεις την εντύπωση ότι ακούς την προσωπική δουλειά κάποιου τραγουδιστή.
Όταν βασίζεις τόσο το συνολικό αποτέλεσμα σε μια φωνή και τη φέρνεις σε πρώτο πλάνο, καλό είναι η φωνή αυτή να διαθέτει το εκτόπισμα και το τεχνικό υπόβαθρο για να στηρίξει όλο αυτό. Χωρίς να είναι μια κακή φωνή, είναι ξεκάθαρο ότι στην παρούσα φάση τουλάχιστον, δεν κατορθώνει κάτι τέτοιο. Τον τίτλο του καλύτερου κομματιού από τα τρία κερδίζει αδιαμφισβήτητα το ομώνυμο του EP.
Ακόμα και σε αυτό όμως, τα κοινότυπα riffs και οι αχρείαστες υπερβολές στην ερμηνεία, οι οποίες τονίζονται αρκετά για τον λόγο που προαναφέραμε, είναι ζητήματα που δεν περνούν απαρατήρητα. Σαφώς και υπάρχει χώρος για νέες μπάντες που θέλουν να παίξουν κλασσικό heavy metal παλιότερων δεκαετιών αλλά πέρα από την πρόθεση χρειάζεται κανείς αξιόλογα riffs και συνθέσεις που μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, μεταφέροντας λίγη από τη δυναμική μικρών και μεγάλων, διάσημων κι άγνωστων, όλων εκείνων που προηγήθηκαν μουσικά.
Προσωπικά, δε διαπίστωσα κάτι τέτοιο, ούτε εδώ, ούτε στα υπόλοιπα κομμάτια που έτυχε να ακούσω ξώφαλτσα ενώ αναζητούσα πληροφορίες για το συγκρότημα. Υπάρχουν ενδιαφέροντα στοιχεία αλλά μέχρι η διαχείρισή τους να είναι η σωστή, οι δισκοθήκες των φίλων του κλασικού heavy metal (και του John Cameron Mitchell, εδώ που τα λέμε) μπορούν να ζήσουν και δίχως αυτά.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
