Οι Shadow Warrior σχηματίστηκαν μόλις πέρυσι αλλά έχουν ήδη καταφέρει να παρουσιάσουν έναν αξιόλογο όγκο δουλειάς που περιλαμβάνει τρία singles, ένα EP, ένα demo και μια ζωντανή ηχογράφηση. Το κουϊντέτο από την Πολωνία παίζει παραδοσιακό heavy metal. Σε ένα αγρίως παραμελημένο παρακλάδι όπως αυτό, όπου ο οργανικός κανόνας είναι η παρωχημένη ακαλαισθησία, είναι δύσκολο να μη δεις με καλό μάτι την όποια απόπειρα βελτίωσης.
Είναι κάπως σαν αντανακλαστική αντίδραση στέρησης των προηγούμενων ετών. Πόσο μάλλον όταν οι συμπορευτές και οι προκάτοχοί τους, επιχείρησαν να κανονικοποιήσουν θεωρητικά την ασχήμια της μουσικής τους ως «ταυτότητα» και να μεμφθούν μάλιστα όσους προσδοκούσαν για κάτι που θα ανταποκρινόταν στις υψηλές προσδοκίες που δημιούργησαν οι στυλοβάτες του είδους στο παρελθόν.
Το συγκρότημα αγαπάει τους Warlock ίσως περισσότερο κι από ‘μένα. Δυστυχώς, δε φτάνει μόνο αυτό όμως. Μοιραία λάθη στην παραγωγή με τα φωνητικά πολύ μπροστά και τα υπόλοιπα όργανα πολύ πίσω, τις κιθάρες να στερούνται όγκο και τα τύμπανα να ακούγονται πολύ πίσω, ενώ τις λίγες φορές που καταφέρνουν να ακούγονται ευκρινώς, το αποτέλεσμα είναι περίεργο και όχι με την καλή έννοια. Κάποια πιθανότατα καλά κιθαριστικά solos από την άλλη, θάβονται κάπου στο βάθος, με αποτέλεσμα να μην έχουμε ποτέ την ευκαιρία να αξιολογήσουμε τον όποιο λειτουργικό ρόλο θα έπαιζαν στο εκάστοτε κομμάτι.
Η φωνή του συγκροτήματος Anna Kłos διαθέτει αρκετή ζέση, η οποία ξεπερνάει κάποια μικροπροβλήματα σε ζητήματα προφοράς. Παρά το αξιόλογο της προσπάθειάς της είναι εμφανές ότι δεν καταφέρνει πάντοτε να ανταποκριθεί επαρκώς στα πιο απαιτητικά σημεία του δίσκου. Δηλαδή, εκείνα που φέρουν μια ξεκάθαρη New Wave Of British Heavy Metal προσέγγιση. Και σε αυτή την περίπτωση, η παραγωγή κι η μίξη δεν αβαντάρουν καθόλου, μάλλον θα λέγαμε ότι σαμποτάρουν κιόλας, το τελικό αποτέλεσμα.
Συνοψίζοντας, το συγκρότημα φλερτάρει ισόποσα με την κληρονομιά του κλασικού αμερικάνικου ήχου και τα μεγαθήρια της γερμανικής σκηνής αλλά το ντεμπούτο του μοιάζει μάλλον αμήχανο να ανταποκριθεί και στα δύο μέτωπα. Ίσως μελλοντικά αλλάξει αυτό αλλά μέχρι τότε, η ίδια αμηχανία μεταδίδεται δυστυχώς και στον ακροατή. Για να αναμετρηθείς με τους «μεγάλους κλασικούς» δε θέλει απλά καλή διάθεση. Θέλει εμπνευσμένους μουσικούς που διαθέτουν τόσο όραμα, όσο και επίγνωση για την πρακτική εφαρμογή του. Αλλιώς, το μόνο που μένει είναι μια ελπίδα, φωτογενής τρύπα στο νερό.
4,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
