AlbumsΚριτικές

Spiritbox – Eternal Blue (Rise)

Option A

Είναι το “Eternal Blue” η κυκλοφορία του μήνα; Όχι. Κατά πάσα πιθανότητα είναι η κυκλοφορία της χρονιάς. Το ντεμπούτο άλμπουμ των Spiritbox είναι επιτέλους εδώ και μετά από το άπειρο σπρώξιμο, την προώθηση και το hype που έχει φάει, ήρθε η ώρα να το ακούσουμε στο σύνολό του.

Αρχίζουμε με το μαγικό “Sun Killer”. Από τη μεθυστική μελωδία στα κουπλέ και στο ρεφραίν, μέχρι το breakdown, αποτελεί ένα εκπληκτικό εναρκτήριο κομμάτι. Οι djenty, groovy κιθάρες είναι ο τέλειος τρόπος να μας αποχαιρετίσει ώστε να μεταβούμε στο άρρωστο “Hurt You”. Οι επιρροές από Slipknot είναι τόσο ξεκάθαρες που περίμενα μια guest εμφάνιση του Corey Taylor. Η φωνή της Courtney στο ρεφραίν είναι μαγική και η γέφυρα είναι το κατι άλλο. Αυτό όμως που έκανε το κομμάτι φανταστικό, είναι το κόψιμο, καθώς και η άρτια χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων που έκαναν το χτίσιμο φανταστικό.

Περνάμε ίσως στο καλύτερο του άλμπουμ (εκτός των singles εννοείται). Το “Yellowjacket” με τη συμμετοχή του μοναδικού, φανταστικού (δεν βάζω άλλα επίθετα γιατί θα κουράσω) Sam Carter, παρά τα πολυ ιδιαίτερα κουπλέ, μας δίνουν ίσως το καλύτερο ρεφραίν που έγραψε η μπάντα. Το Gojira-ειδές breakdown συμπληρώνει ένα ήδη τέλειο κομμάτι. Για να ηρεμήσουμε από το χαστούκι του “Yellowjacket”, έρχεται το “The Summit” που βγάζει μια εκπληκτική ηρεμία, μια αρμονία μεταξύ των πάντων. Είναι μια μοναδική ισορροπία που σπάνια ακούω μια μπάντα να πετυχαίνει σε τέτοιο σημείο. Είναι μοναδικό σε στυλ και θα ήθελα να ακούσω και άλλα παρόμοια.

Και η επιθυμία μου εισακούστηκε, καθώς ακολουθεί το “Secret Garden”. Από τα άρτια φωνητικά, μέχρι το tapping στο μπάσο και τις τρομερά πιασάρικες μελωδίες, το τραγούδι είναι απλά μαγικό. Ίσως και το αγαπημένο μου του άλμπουμ. Θεωρώ ότι τα πάντα έγιναν τελεία, από τη σύνθεση και την παραγωγή μέχρι την εκτέλεση. Για να περάσουμε πάλι στην πιο βαριά φύση των Spiritbox, έρχεται το “Silk In The Strings”. Το τρομερά πιασάρικο riff και τα φανταστικά βαριά φωνητικά της Courtney πραγματικά δεν μας αφήνουν να ηρεμήσουμε. Είναι τρία λεπτά ξύλου και χαίρομαι πάρα πολυ για αυτο.

Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως αδερφάκι του “Holly Roller”, το οποίο θα σχολιάσουμε ευθύς αμέσως. Ακόμα πιο πολυ ξύλο. Ανελέητο κοπάνημα, από κόψιμο σε κόψιμο. Ήταν το πρώτο single και ένας από τους λόγους που ο πήχης για αυτο το άλμπουμ τέθηκε τόσο ψηλά. Το στοιχείο που θα έλεγα ότι ξεχωρίζει είναι το πάντρεμα ενός drum and bass beat στη μέση του κομματιού. Ήταν πανέξυπνη ιδέα και η εκτέλεση ήταν τρομερή, ενώ το κόψιμο ανασταίνει και νεκρούς.

Ακολουθεί το ομότιτλο. Το χρειαζόμασταν σίγουρα μετά από τα απανωτά χτυπήματα των δυο προηγούμενων. Ταυτόχρονα ήρεμο και heavy, το “Eternal Blue” δικαίως είναι το ομότιτλο. Συνδυάζει τις δυο φύσεις τις μπάντας με έναν υπέροχο τρόπο. Το We Live In A Strange World είναι ένα υπέροχο μείγμα ηλεκτρονικής μουσικής με κανονική σύνθεση. Από την αρχή μέχρι το τέλος βλέπουμε μια κλιμακωτή αλλαγή σε στυλ. Από radio-friendly, μετατρέπεται σε ένα κανονικό core τραγούδι με απίστευτα στοιχεία.

Συνεχίζοντας στα πιο παραδοσιακά μονοπάτια του είδους. έρχεται το Halcyon. Ωραίο αλλά όχι κάτι το τρομερό συγκριτικά με τα άλλα αριστουργήματα. Ίσως αυτό που μου άρεσε λιγότερο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει κάτι. Και ήρθε η ώρα. Cut down the altar. To Circle With Me για εμένα κοντράρει το Secret Garden για την πρωτιά. Από το concept του, μέχρι το κομμάτι αυτό καθαυτό, μπορούμε να δούμε τι σημαίνει τελειότητα. Άρτια εκτέλεση στα πάντα. Γράφτηκε για την όλη πίεση που ένιωθε η Courtney για να βγει ένα τέλειο άλμπουμ και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των οπαδών. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πέτυχε τον στόχο της. Το τραγούδι είναι φανταστικό.

Τέλος, για να κλείσει το έργο τέχνης που ακούει στο όνομα Eternal Blue έρχεται το Constance. Μιλάει για την σύγχυση που μπορεί να προκαλέσει η άνοια στο μυαλό ενός ανθρώπου. Είναι ένα πάρα πολύ δυνατό τραγούδι, με ένα ακόμα πιο δυνατό video clip. Ειλικρινά αξίζει να βιώσετε την ιστορία του στο σύνολό της και να δείτε το video. Τα σχόλια σε αυτό το σημείο είναι περιττά. Δώστε τους το Grammy. Δώστε τους τα πάντα. Έσπασαν το matrix, τους νόμους της φυσικής και τετραγώνισαν τον κύκλο. Οι Spiritbox, όχι απλά έγραψαν ένα αριστούργημα, παρέδωσαν όμως μάθημα για το πώς να γράψεις έναν άρτιο σύγχρονο metal δίσκο. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο πια.

9,5/10
Θανάσης Γκότοβος
chuckthanoz@gmail.com

Option B

Οι περισσότεροι ακροατές του είδους πιστεύω θα συμφωνούσαν στο ότι το djent, αν και σίγουρα δεν πέρασε απαρατήρητο τα τελευταία χρόνια, ξεκίνησε πρόσφατα την καθοδική πορεία του, έπειτα από ατελείωτες επανεκτελέσεις των ίδιων ιδεών και λόγω του γεγονότος πως, τα αστεία περί χαμηλά κουρδισμένων Meshugg-ο riffs σε ανοιχτές χορδές – επιτέλους –  πάλιωσαν. Οι Καναδοί Spiritbox, με τον πρώτο δίσκο τους, “Eternal Blue”, έρχονται για να δώσουν στο djent, μια δυνατή επανεκκίνηση ή ένα δυναμικό τέλος. Ποιο από τα δύο, θα δείξουν τα επόμενα χρόνια.

Ο δίσκος, ξεκινάει με το ατμοσφαιρικό, όμως ξεκάθαρα δυναμικό “Sun Killer”. Το συγκεκριμένο κομμάτι, αποτελεί σίγουρα την καλύτερη επιλογή εισαγωγικού κομματιού για τον δίσκο, λόγω  της κλιμακωτής διάταξής του: από την καθαρή και ήρεμη εισαγωγή του, στην πιο djenty μέση και έπειτα, στο ανελέητο breakdown, το οποίο, πριν σε χτυπήσει με καθαρό, ανόθευτο djent, «στρώνει» τον δρόμο του με ένα ήρεμο πέρασμα. Στη συνέχεια, έχουμε το “Hurt You”. Ένα κλασικό djent κομμάτι, οι μελωδικές γραμμές του οποίου, μονοπωλούν τόσο πολύ το σύνολό του, έτσι ώστε που κάνουν τα υπόλοιπα μέρη της δομής, να ακούγονται σαν γέφυρες προς τα ρεφρέν. Σαν λάτρης των μελωδιών, δεν θα παραπονεθώ. Πέρα από τα ρεφρέν, είναι ένα κομμάτι κλασικού djent ήχου.

Με το “Yellowjacket”, φαίνεται να μπαίνουμε στο ζουμί του δίσκου, καθώς και λίγο βαθύτερα στο όραμα της μπάντας. Στο συγκεκριμένο κομμάτι, πέρα από την εμφάνιση του Sam Carter (Architects), θα παρατηρήσει κανείς, στοιχεία από pop και metalcore μουσική, αρκετά έντονα. Το πάντρεμα των ειδών από τους Spiritbox, φαίνεται να έχει προοπτική και γίνεται με αυτοπεποίθηση, κάτι το οποίο, λειτουργεί προς όφελός τους. Αμέσως μετά, το ύφος ηρεμεί, με το μπαλαντοειδές “The Summit” να ρίχνει τους τόνους. Οι μελωδίες, ήταν συμπαθητικές και το κομμάτι δεν σε έκανε να βαριέσαι αλλά ούτε αποτέλεσε highlight του δίσκου. Σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με το επακόλουθο “Secret Garden”. Από το riff στο πρώτο ρεφρέν, την αρκετά ενδιαφέρουσα μπασογραμμή – στην οποία δίνεται η έμφαση στα κουπλέ – μέχρι και τα δυναμικά ρεφρέν, σίγουρα ξεχωρίζει μέσα στον δίσκο.

Με το “Silk In The Strings”, συνεχίζει να μην απογοητεύει ο δίσκος, καθώς, αν και έχει κλασικότατα metalcore και djent στοιχεία, δεν παύει να φέρει το ύφος της μπάντας. Είναι ένα αρκετά δυναμικό κατά τ’ άλλα κομμάτι, το οποίο μας οδηγεί προς το ακόμα δυναμικότερο και πρωτότυπο “Holly Roller”. Το συγκεκριμένο, φέρει σφραγίδα Spiritbox. Αν ήθελα να χαρακτηρίσω την καινοτομία του δίσκου στον djent ήχο, θα χρησιμοποιούσα, χωρίς δισταγμό, τον συγκεκριμένο τίτλο. Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο προσωπικά αγαπημένο μου του δίσκου και ομότιτλο “Eternal Blue”. Η μπάντα, αποφάσισε να δοκιμάσει και πάλι το κοινό, παντρεύοντας έναν αρκετά pop ήχο με djent. Το αποτέλεσμα ήταν απολύτως αρμονικό, κάτι το οποίο αποδεικνύει ξεκάθαρα, το ότι η μπάντα, γνωρίζει πολύ καλά τις δυνατότητές της αλλά και το πώς να μην οδηγείται σε υπερβολές.

“We Live In A Strange World”. Είναι pop. Με χάλασε; Σίγουρα όχι. Οι Spiritbox ξέρουν τι κάνουν και το κάνουν χωρίς φόβο και δισταγμό. Το κομμάτι κλιμακώνεται, με την παρουσία djent στοιχείων, πολύ σωστά τοποθετημένων, προς το τέλος κάτι το οποίο το εξύψωσε δυναμικά αλλά σίγουρα, δεν λειτούργησε ως σωτήριος παράγοντας καθώς, όπως και να είχε, είναι από τα καλύτερα του δίσκου. Σε εξίσου μελωδικά μονοπάτια, με πιο έντονο το djent στοιχείο, κινούνται τα, κατά σειρά επακόλουθα, “Halcyon” και “Circle With Me”. Το πρώτο, ακολουθεί πιο djenty μονοπάτια, ενώ, το δεύτερο, παρουσιάζει πιο πολύ pop και κλασικά metalcore στοιχεία. Το σύνολο του “Circle With Me” με κέρδισε εξ’ αρχής. Το ρεφρέν όμως, που ακολούθησε της απολύτως djenty γέφυρας, απογείωσε την όλη εμπειρία της ακρόασης.

Φτάνοντας στο τέλος, το ήπιων τόνων “Constance”, αν και δεν είναι στα τρία καλύτερα του δίσκου, δεν σε κάνει να βαριέσαι στιγμή και, ως ήρεμων τόνων, αποτελεί το ιδανικό κλείσιμο για έναν κατά τ’ άλλα δυναμικό δίσκο με σκαμπανεβάσματα στο ύφος του. Θα τονίσω την πολύ ωραία πινελιά της σταδιακής μείωσης των BPM για το κλείσιμό του. Το “Eternal Blue” είναι κατ’ εμέ, η κυκλοφορία της χρονιάς, συγκριτικά με όσες έχω ακούσει. Θα είναι αρκετό αυτό για να ξαναφέρει το djent στην επιφάνεια; Ίσως όχι. Παραμένει όμως, ένας ποικιλόμορφος δίσκος, από μουσικούς που δεν φοβούνται να πειραματιστούν και που αξίζουν σίγουρα την προσοχή σας.

8/10
Ηρακλής Χρύσανθος
[email protected]

Tatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

  • ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΚΟΤΟΒΟΣ
  • ΗΡΑΚΛΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ

X