Έπος, οργασμός, αριστούργημα. Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που μου ήρθαν στο μυαλό αμέσως μετά το τέλος της ακρόασης του δέκατου τρίτου άλμπουμ των εξ’ Ipswich της Μεγάλης Βρετανίας καταγόμενων. Ο λόγος λοιπόν για τους Cradle Of Filth, οι οποίοι με το “Existence Is Futile” κατάφεραν να ξυπνήσουν τον έφηβο και πάλι μέσα μου όταν τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ του συγκροτήματος έπαιζαν ακατάπαυστα.
Διόλου τυχαίο, διότι το παρών ηχογράφημα είναι μια επιστροφή του σχήματος στις πρώιμες μέρες του συγκροτήματος, βαριά μέχρι και το “Damnation And A Day” του 2003. Ωστόσο, δε μπορώ να πω πως σε σημεία δεν μου έφερε στο μυαλό άλμπουμ όπως τα πρόσφατα “Hammer Of The Witches” (2013) και τον προκάτοχο, “Cryptoriana – The Seductiveness Of Decay” (2017). Βέβαια, τολμώ να πω πως το “Cryptoriana…” το άφησε έτη φωτός πίσω, αφού σε σχέση με τα τρία είναι πραγματικά το καλύτερο.
Μεγάλη μεταγραφή για τον Dani Filth και την παρέα του φάνηκε πως ήταν η Anabelle Iratni (Veile, Devilment) η οποία αντικατέστησε την Lindsay Schoolcraft. Θα τολμήσω να πω πως η Anabelle κολλά περισσότερο κατ’ εμέ σε αυτό που είχε το συγκρότημα σε αυτό το δίσκο. Βέβαια, δεν θέλω να υποβαθμίσω με τίποτα την πορεία της Lindsay, αφού χάρισε στους οπαδούς του σχήματος δυο εξαιρετικά άλμπουμ.
Στα του μουσικού μέρους τώρα, ο δίσκος ξεκινά με την εισαγωγή “The Fate Of The World On Our Shoulders”, η οποία σε βάζει κατευθείαν στο ψητό. Συγκίνηση σε ρίγος αρχίζουν να με διακατέχουν όπου με το που σκάει μύτη το “Existential Terror” η τρίχα κάγκελο! H επιστροφή στις ρίζες του συγκροτήματος είναι πλέον δεδομένη, σε άλμπουμ όπως είναι το μεγαλειώδες “Midian” και “Cruelty And The Beast” μαζί με “Hammer Of The Witches” από την μεταγενέστερη εποχή τους. Ασύλληπτο έπος! Το “Necromantic Fantasies” ξεκινά με τα αιθέρια φωνητικά της Anabelle Iratni, τα οποία σε σαγηνεύουν ώστε να μπει ο Dani Filth και να «διδάξει». Εξαιρετικές κιθάρες σε δίσολα συντελούν στο να αρχίσεις να χτυπιέσαι ακατάπαυστα.
Το πρώτο single που δόθηκε στην δημοσιότητα, “Crawling King Chaos”, είχε δείξει από την πρώτη στιγμή πως οι κλασικές φόρμες των Cradle Of Filth είναι εδώ, δηλώνουν παρών, με τα διπλά φωνητικά και το εκκλησιαστικό όργανο να δένουν αρμονικά. Οι ορχήστρες από πίσω οργιάζουν ενώ την ίδια στιγμή ο Martin “Marthus” Škaroupka «σφυρηλατεί» ανελέητα τα τύμπανα. Προσωρινά ένα μικρό διάλλειμα με το εξαιρετικό ιντερλούδιο “Here Comes A Candle… (Infernal Lullaby)”, από αυτά που μας έχει συνηθίσει να γράφει η μπάντα για να παραδώσει σκυτάλη στο “Black Smoke Curling From The Lips Of War”, όπου οι ταχύτητες στο riffing ανεβαίνουν από το πρώτο κιόλας λεπτό και το ολοκαύτωμα ξεκινά. Οι αρμονίες στις κιθάρες σε συνδυασμό με τα φωνητικά, ανδρικά και γυναικεία, εναρμονίζονται πλήρως ενώ τα solos στις κιθάρες με το ανάλογο σφυροκόπημα στα τύμπανα κάνουν το κομμάτι ύμνο!
Μπορεί από την άλλη στο “Discourse Between A Man And His Soul” οι ταχύτητες να έχουν πέσει, αλλά και πάλι, το “Midian” φωνάζει βροντερά παρών και εδώ. Ένα φανταστικό κομμάτι το οποίο κλείνει ονειρικά με πιάνο. Στο “The Dying Of The Embers” η Anabelle αναλαμβάνει να σε βάλει στο κλίμα. Το headbanging ξεκινά με το επίσης αργόσυρτο riff της εισαγωγής πριν μπουν δυναμικά τα τύμπανα, για να ξεκινήσει ένας ξέφρενος ρυθμός. Κάλλιστα από τα κομμάτια που θα πρέπει να βρίσκονται στο set της μπάντας. Το tapping στα μέσα του κομματιού είναι έξυπνη μαγκιά σε συνδυασμό με τις κιθάρες που ξύνουν από πίσω. Όπως το “The Dying…”, έτσι και το “Ashen Mortality” είναι άλλο ένα κομμάτι που θέλει θέση στα setlists των εμφανίσεών τους, με τις φανταστικές lead μελωδίες και galloping riffs να δένουν άψογα, παρέα με τα εξαιρετικά φωνητικά και πάλι από το δίδυμο Filth/Iratni. Αργότερα γίνεται αλλαγή σκηνικού με blast beats για να επανέλθουμε στην πρότερη μορφή.
Οδεύοντας σιγά σιγά προς το τέλος, συναντάμε το “How Many Tears To Nurture A Rose?”, όπου εδώ το κοπάνημα ξεκινά νωρίς. Έξυπνα κοψίματα και ακουστικά περάσματα μαζί με το εξαιρετικό πιάνο και τα αιθέρια φωνητικά της Anabelle να σε ταξιδέψουν. Φοβερά solos και μελωδίες είναι διάχυτες σε όλο το κομμάτι. Ακολουθεί το “Suffer Our Dominion”, όπου κάνει την επανεμφάνισή του μετά το “Godspeed Οn Ιhe Devil’s Thunder” ο Doug Bradley, ευρύτερα γνωστός για την ενσάρκωση του Pinhead στις ταινίες Hellraiser. Εδώ τα πλήκτρα παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στην όλη ατμόσφαιρα του πρώτου μισού του κομματιού, γιατί μετά οι ταχύτητες ανεβαίνουν. Δεν μπορώ επίσης να μην αναφερθώ στα εξαιρετικά solos. Ο δίσκος κλείνει με το “Us, Dark, Invincible”, το οποίο χάρη στην spooky εισαγωγή του και την φωνή του Bradley σε κάνει να ανατριχιάσεις, λίγο πριν κάνουν την εμφάνιση τους τα επιθετικά riffs και το up-tempo drumming με τα blast beats, το οποίο εν συνεχεία μεταλλάσσεται σε mid-tempo και πάλι δωσ’ του. Στα μισά και προς το τέλος του κομματιού οι ατμόσφαιρες δίνουν και παίρνουν. Έτσι άλλωστε κλείνει, με πιάνο και ένα σημείο γεμάτο χαρμολύπη.
Για ακόμα μια φορά η μπάντα συνεργάστηκε με τον Scott Atkins (Behemoth, Damnation Angels, Sylosis) στον τομέα της παραγωγής, με τον οποίο είναι σταθεροί συνεργάτες από “Godspeed On The Devil’s Thunder” του 2008 ενώ το εξώφυλλο ανέλαβε για τρίτη συνεχόμενη φορά ο Λετονός Arthur Berzinsh, ο οποίος αυτή την φορά ξεπέρασε τον εαυτό του. Όλα λοιπόν τα παραπάνω συντελούν στο ότι οι Cradle Of Filth περνάνε δεύτερη νιότη, με το “Existence Is Futile” ανέβασαν απότομα το πήχη και θεωρώ ότι δύσκολα θα μπορέσει να ξεπεραστεί στο μέλλον. Εύκολα στην τριάδα με τα καλύτερα άλμπουμ για το 2021.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
Την δεκαετία του ‘90 εμφανίστηκε μια μπάντα με το όνομα Cradle Of Filth η οποία δημιούργησε αντικρουόμενα συναισθήματα λατρείας και μίσους. Στην Ελλάδα δε, τα περιοδικά της εποχής έγραφαν για κάποιον που μιμείται τον Donald Duck και ότι δεν πρόκειται ποτέ να προχωρήσουν και να κάνουν καριέρα. Η πορεία τους απέδειξε το αντίθετο και κατάφερε να τους διαψεύσει.
Ανήκω στην κατηγορία αυτών που ερωτεύτηκαν την φωνή του Dani και λάτρεψαν την μουσική πανδαισία τους. Σαν οπαδός, έτρεχα σε κάθε συναυλία για να τους απολαύσω. Οι δύο μνημειώδεις sold-out συναυλίες στο Ρόδον το 2000 έχουν μείνει στην μνήμη μου μιας και είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά αυτόν τον μικροκαμωμένο Άγγλο με τις απίστευτες κραυγές. Ένας χαρακτήρας φιλικός και συζητήσιμος. Και ποιος μπορεί άλλωστε να ξεχάσει την εμφάνιση τους στο Rockwave το 2001 για τους γνωστούς λόγους με το τεράστιο ατόπημα των διοργανωτών.
Οι Cradle Of Filth είναι ένα συγκρότημα για το οποίο θα μπορούσα να γράφω ώρες ατελείωτες αλλά εδώ είμαστε για να πούμε λίγα λόγια για τον καινούριο τους δίσκο. Με την κυκλοφορία του “Existence Is Futile”, το δέκατο τρίτο album της μακράς τους καριέρας, θεωρώ ότι δεν θα υπήρχε καλύτερος τρόπος για να γιορτάσουν τα τριάντα χρόνια ύπαρξής τους. Στιχουργικά ασχολείται με τον υπαρξισμό, τον υπαρξιακό φόβο και τον φόβο για το άγνωστο. Μουσικά θα ικανοποιήσουν και τους πιο δύσπιστους οπαδούς τους.
Μετά τη σύντομη κινηματογραφική εισαγωγή του “The Fate Of The World On Our Shoulders”, το album ζωντανεύει με το τρομερό “Existential Terror” και μέσα σε έξι λεπτά η διάθεση αλλάζει άρδην καθώς ο Dani φρόντισε να υπάρχουν συνεχείς εναλλαγές. Σειρά παίρνουν τα δύο hit-άκια που έγιναν και προπομποί του δίσκου, τα singles “Necromantic Fantasies” και “Crawling King Chaos”. Όσες φορές και να τα ακούσεις, όλο και κάτι καινούριο θα βρίσκεις στη σύνθεσή τους. Απίστευτα riffs, πιασάρικες στιγμές και ρεφρέν που σου μένουν. Ακολουθεί ένα μικρό διάλειμμα με τα νεφελώδη πλήκτρα του “Here Comes A Candle…” πριν δώσουν τη θέση τους στο “Black Smoke Curling From The Lips Of War”, η ενορχήστρωση του οποίου με αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
Το “Discourse Between A Man And His Soul” είναι μια σκοτεινή gothic μπαλάντα γεμάτη απελπισία, ενώ το “The Dying Of The Embers” διατηρεί την ίδια διάθεση αλλά ξεχειλίζει από εκρήξεις ταχύτητας. Το “Ashen Mortality” είναι ένα ακόμη ατμοσφαιρικό πέρασμα πριν το “How Many Tears To Nurture A Rose”, μια κλασική σύνθεση COF που περιλαμβάνει τα πάντα, από καλπάζοντα riffs μέχρι όπερα.
Λίγο πριν το φινάλε, το όμορφα καταιγιστικό “Suffer Our Dominion” αφήνει μια ζοφερή αίσθηση. Εδώ θα ακούσουμε την προειδοποιητική αφήγηση με την χαρακτηριστική φωνή του μακροχρόνιου συνεργάτη, Doug Bradley ο οποίος παραδίδει μια διάλεξη για τη φύση που εκδικείται την ανθρωπότητα για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Είναι ενδιαφέρον για τους Cradle Of Filth να ασχολούνται με ένα θέμα τόσο επίκαιρο όπως η κλιματική αλλαγή. Το “Us, Dark, Invincible” κλείνει τον δίσκο με έναν πιασάρικο ρυθμό αλλά την παράσταση κλέβουν τα οπερατικά φωνητικά και η νοσηρή ατμόσφαιρα που επικρατεί.
Δεν τελειώσαμε όμως, καθώς υπάρχουν και δύο bonus. Το πρώτο είναι ένα επτάλεπτο έπος, το “Sisters Of The Mist”, το οποίο ολοκληρώνει μια τριλογία που ξεκίνησε με το “Her Ghost In The Fog” και περιλαμβάνει μια δεύτερη εμφάνιση από τον Doug Bradley, ο ηθοποιός μάλιστα επαναλαμβάνει μερικές διάσημες ατάκες από την κλασική ταινία τρόμου Hellraiser. Το δεύτερο “Unleash The Hellion” είναι ένα φρενήρες κτήνος που συμπληρώνει έναν δίσκο που θα μείνει στην ιστορία.
Αφού γράψαμε για τα πάντα, ήρθε η ώρα για τα φωνητικά. Ο Dani παίρνει τη μερίδα του λέοντος στο προσκήνιο, κρατώντας ευχάριστα την προσοχή του ακροατή. Η χαρακτηριστική φωνή του ίδια τόσα χρόνια έχει σημαδέψει την εφηβεία μου ενώ οι χορωδίες, οι άριες και οι σοπράνο δίνουν μια άλλη διάσταση ανεβάζοντας τη μουσική σε άλλο επίπεδο.
Μετά από μια κοιλιά αρκετών ετών με αδιάφορες και άνευ ουσίας κυκλοφορίες, ο Dani και η παρέα του επιστρέφουν με έναν μεγαλειώδη δίσκο. Το “Existence Is Futile” είναι ένα κόσμημα παραγωγής και συγγραφής τραγουδιών με πολλές ενορχηστρώσεις, τραγούδια μεγάλα σε διάρκεια με πολλές ανατροπές και αλλαγές ρυθμού. Οι Cradle Of Filth παντρεύουν το ένδοξο παρελθόν με το ελπιδοφόρο όπως φαίνεται μέλλον τους, υπάρχουν πολλές στιγμές που θυμίζουν εποχές “Midian” και πίσω. Μόνο μια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτό που νιώθω: ανατριχίλα! The beast is back!
8,5/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
