Πολύ το καθυστέρησαν το πρώτο studio άλμπουμ τους (που μάλιστα κυκλοφορεί σε περιορισμένο αριθμό και σε βινύλιο) οι Αθηναίοι Cube, μιας και έχουν σχηματιστεί από το 2000 και κυκλοφόρησαν το EP τους το 2004, αλλά σίγουρα άξιζε η αναμονή. Το είδος τους; Όπως και οι ίδιοι δηλώνουν, πρόκειται για funk- stoner rock. Κατ’ αρχάς, αν δεν το ήξερα ότι το ‘Cube’ είναι ντεμπούτο μιας όχι και τόσο γνωστής μπάντας, θα υπέθετα με μεγάλη άνεση πως πρόκειται για κυκλοφορία φημισμένης stoner μπάντας, που απλώς τυχαίνει να μην έχει πέσει στην αντίληψή μου. Τι εννοώ; Σε πρώτη φάση, η παραγωγή είναι άπταιστη: πολύ καθαρή, πολύ μοντέρνα, κολακεύει ιδιαίτερα τον –ήδη προσεγμένο- ήχο της μπάντας και, κυρίως, ταιριαστή με το ιδίωμα των Cube. Επιπροσθέτως, από συνθετικής άποψης, τα κομμάτια μπορούν να χαρακτηριστούν πρωτότυπα και εφευρετικά, με έξυπνα riffs και πραγματικά αξιομνημόνευτες μελωδικές γραμμές. Σε κάποια σημεία, πάνω στη funk-stoner βάση τους, εντόπισα ενδιαφέροντες πειραματισμούς με funk, pop, psychedelic και progressive (κυρίως ρυθμικά) στοιχεία, καθώς αυτή η διάθεση για δημιουργία νέου ήχου είναι που κάνει κάποιες δουλειές να ξεχωρίζουν. Η φωνή του Vags δε θα μπορούσε να συμπληρώνει καλύτερα το συγκεκριμένο backround (αν όχι να πρωταγωνιστεί!), το οποίο διακρίνεται, αντίθετα με πολλές συνθέσεις του είδους, από πρωτοφανές συναίσθημα –μέχρι το επιτρεπτό όριο του heavy ήχου, πάντα-. Εντυπωσιακό, επίσης, βρήκα το γεγονός ότι, παρά την απαραίτητη μινιμαλιστική μονοτονία, το ‘Cube’ δεν ακούγεται ως ενιαίο κομμάτι, αλλά, καθένα από τα μέρη που το απαρτίζουν, ξεχωρίζουν μεταξύ τους με μεγάλη σαφήνεια. Πολύ προσεγμένο βρήκα και το πορτοκαλί artwork με τη μαϊμού: είναι αρκετά μοντέρνο και ψυχασθενές για το ‘τρελό’ περιεχόμενο του δίσκου. Σε γενικές γραμμές, το ‘Cube’ αξίζει την προσοχή του stoner rock κοινού –και όχι μόνο-, αφού αποτελεί το δυναμικό ξεκίνημα μιας πολλά υποσχόμενης μπάντας! Εννοείται πως το προτείνω!
8.5/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
